بهزاد صدیقی، نمایش‌نامه‌نویس و نایب‌رییس کانون نمایشنامهنویسان خانه‌ی تئاتر در پاسخ به این سئوال که بیش از یک سده از ورود نمایش‌نامه‌های مدرن با مؤلفه‌های ساختاری آن به ایران می‌گذرد اکنون پس از گذشت این مدت آیا می‌توان از شکل‌گیری نمایش‌نامه‌ی ایران سخن گفت؟ به خبرنگار تئاتر خبرگزاری شبستان چنین پاسخ داد: نوشتن نمایشنامه ایرانی اگرچه به شیوه‌ی غربی هم‌چون نوشتن نمایشنامه در غرب صبغه و سابقه‌ی زیادی دارد، اما به لحاظ ساختار و اصول درام‌نویسی هم‌چون نمایش‌نامه‌های دیگر جهان است. از کلاسیک گرفته تا مدرن و از مدرن تا بعد از آن. آن‌چه که مهم است این است که نمایش‌نامه‌ی ایرانی باید روح ایرانی داشته باشد یعنی فضا، روابط و آدم‌های آن و... ایرانی باشند.
بهزاد صدیقی افزود: می‌توان ایرانی نوشت اما جهان شمول هم باشد، به قول نظریه‌پردازان« بومی بنویس، جهانی اجرا کن». اما اگر منظور از نمایشنامه ی ایرانی این باشد که نمایش‌نامه‌ی ایرانی برگرفته از ساختار نمایش‌های ایرانی تعزیه، خیمه‌شب‌بازی، نقالی، تخت حوضی و خرده نمایش‌های ایرانی نوشته باشد، این شیوه‌ی نوشتن توسط برخی از نمایشنامهنویسان ایرانی شکل گرفته اما هنوز در نمایشنامهنویسی فراگیر نشده است. نمایشنامهنویسان ایرانی اغلب علاقه‌مندند موضوعات، دغدغه‌ها و فرم‌های مورد علاقه‌ی خود را بنویسند و تجربه کنند. فرم‌هایی که گاه تلفیقی از نمایش‌های ایرانی و نمایش‌های غربی است. معتقدم نمایشنامه ی ایرانی شکل گرفته است، اما فراگیر نشده است.
بهره گیری از مضامین آیینی و سنتی از ویژگی های نمایش نامه ایرانی است
نایب‌رییس کانون نمایشنامهنویسان خانه‌ی تئاتر در پاسخ به این سئوال که نمایش نامه ایرانی شکل گرفته این نمایشنامه واجد چه مؤلفه‌هایی است؟ گفت: استفاده از توضیح صحنه‌هایی که مربوط به شیوه‌ی اجرایی نمایش‌های ایرانی است، بهره‌گیری از مضامینی که جزو مباحث و موضوعات موردتوجه مردم یا مناسبت‌های خاص است (مثل اعتقادات مذهبی و آیینی)، حضور برخی از شخصیت‌های نمایش‌های سنتی و امثالهم در نمایشنامهنویسی ایرانی تجربه شده است؛ مثل برخی از آثار بهرام بیضایی، علی نصیریان، محمد رحمانیان، حمید امجد، حسین کیانی، کوروش نریمانی و...
نمایش نامه نویسی ایرانی دردوره معاصر با نمایش نامه غربی تفاوتی ندارد
بهزاد صدیقی در پاسخ به این سئوال که مؤلفه‌های ساختاری نمایش‌نامه‌ی ایرانی و غربی با یک‌دیگر چه تفاوتی دارند؟ اظهار داشت: هم‌چنان که اشاره کردم، نمایشنامهنویسی ایرانی به شیوه‌ی غربی به خصوص در دوره‌ی معاصر با نمایشنامهنویسی غربی تفاوت زیادی ندارد. تفاوت البته در شیوه‌های نمایشنامهنویسی مدرن و بعد از آن است که طبیعتاً به دلیل نداشتن آن پیشینه و قدمت نمایشنامهنویسی و شیوه‌های نگارشی و مکاتب تئاتری؛ نمایشنامهنویسی ما هنوز به مؤلفه‌های پیش‌رفته و نوین بعد از دوران مدرن دست نیافته است. هرچند باید گفت شرایط عرضه و تقاضا، نبود استمرار نوشتن نمایشنامه و اجرای آن در تالارهای متعدد و نبود تالارهای کافی و... در این خصوص بی‌تأثیر نیست.
نمایش نامه نویس حمایت می خواهد
وی افزود: به نظرم تفاوت‌ها و اشتراکات و شباهت‌های نمایشنامهنویسی ایرانی با نمایشنامهنویسی غربی خیلی مهم نیست. مهم این است که نمایشنامهنویسان ما حمایت شوند، با فراغ بال بنویسند و آثارشان به صورت مستمر اجرا و منتشر شود و شرایط حضور، اجرا و چاپ در بازار جهانی تئاتر پیدا کنند.
باید نمایش نامه نویسی در وزارت کار به عنوان یک شغل شناخته شود
این نمایشنامه نویس تاکید کرد: به نظرم مسئولان بایستی از جریان‌های مهم نمایشنامهنویسی حمایت کنند و نیز ارزش مادی آثار نمایشنامهنویسان را باتوجه به شرایط اقتصادی روز بالا ببرند تا نمایش‌نامه‌نویس از طریق خلق یک نمایش‌نامه‌ی خود بتواند حداقل برای شش تا یک سال معیشت خود را بگذراند. تا زمانی که نمایش‌نامه‌نویس به عنوان یک حرفه و شغل به رسمیت وزارت کار و امور اجتماعی قرار نگیرد و شناخته نشود، نمایشنامهنویسی مشکلات خاص خود را خواهد داشت.
پایان پیام/
نظر شما