شیراکی باش نه هیتلری

خبرگزاری شبستان: آخرین خبر ملی ای که در فرانسه منتشر شده است رشد یک دهم درصدی بیکاری در فصل دوم سال 2013 است که دفتر بین المللی کار با اعلام آن هشدار داد که شمار افرادی که در فرانسه جویای کار هستند با این رشد ناگهانی به سه میلیون و دویست و هفتاد و نه هزار و چهارصد نفر رسیده اند.
به مسئله سوریه ، موضوعی که تکانی تاریخی به جهان 2013 داد برگردیم، توجه به مسئله سوریه و ارتباط آن با اوضاع داخلی حاکم بر فرانسه که در پی استعمار 1946-1920 بر سوریه هنوز زبان فرانسوی را بر این کشور مسلط نگه داشته است؛ می تواند نگاهی عمیق تر بر اصرار فرانسه برای مداخله نظامی بر سوریه را سبب شود.
از آنجایی که این طرح را فرانسوا اولاند، رئیس جمهوری فرانسه عنوان کرده است، مسلما همه تیرها به سمت وی نشانه می رود و او مرکز همراهی ها و انتقاد ها می شود.
بازگشت به بیشینه رهبر حزب سوسیالیست فرانسه اطاعه کلام است و در شناخت و بررسی دلایل پیروزی وی در انتخابات ریاست جمهوری همین بس که بدانیم اولاند نه به واسطه برنامه های کارآمد بلکه به خاطر تفاوت در شعار و نبودن گزینه ای مناسب برای جایگزین شدن با نیکلا سارکوزی انتخاب شد.
اولاند در صحنه بین المللی برای کشور های هم پیمان فرانسه کاملا غریب و غیر سیاسی بود تا جایی که در اولین دیدارهای سران غربی این ترس که وی در میان رهبران غربی مهجور باشد و تحویل گرفته نشود همواره بر فضای رسانه های فرانسه حاکم بود.
فرانسوا اولاند از همین رو تصمیم گرفت با رنگ آمیزی ضد آمریکایی سیاست ها و رسانه هایش و سپس با مقابله در برابر مرکل ، صدر اعظم آلمان در برنامه حل بحران اقتصادی حاکم بر اروپا خودی نشان دهد.
در خصوص مسئله نظامی؛ اولاند به سرعت تصمیم گرفت تا با مداخله در کشور مالی که گرفتار جنگ داخلی است خود را برای چند ماهی تیتر روزنامه های بین المللی کند و مدعی بازگشت آرامش به مالی شود در حالی که می بینیم انچه که تقریبا ثبات را به مالی بازگرداند انتخابات ریاست جمهوری این کشور بود نه مداخله نظامی فرانسه که به محض کشته شدن اولین سرباز فرانسوی در مالی همه سیاستمدارن به سرعت متوجه شکست پروژه مداخله اولاند در مالی شدند.
امروز، فرانسوا اولاند، مداخله در سوریه را نه به دلیل کمک به مردم سوریه و حس انساندوستی بر گزیده است بلکه این تصمیم تک نفری به این دلیل اتخاذ شده است که اولاند در پس آن در پی حمایت قدرت مطرح جهان یعنی آمریکا است و از سویی می خواهد قدرت دیپلماتیکی خود را به فرانسوی ها اثبات کند، ژست سیاسی اولاند در این باره به قطع بسیار پر حاشیه تر از زمانی است که فرانسه به عنوان متحدی دست و پا شکسته در کنار نیروهای خارجی و ارد سوریه شود.
از همین رو است که فیلیپ مونیر، دبیر کمیسیون دفاع ملی فرانسه یادآور شد که اولاند باید از ژاک شیراک الگو بگیرد و همچون او که به خاطر منافع ملی از حق وتوی خود برای ورود به جنگ عراق استفاده کرد،رفتار کند.
دلیل دیگر ورود فرانسه به این بازی کناره گیری بی سر و صدا انگلیس به لطف پارلمانش از جنگ در سوریه است، آمریکا بعد از انگلیس ناگزیر به فرانسه پناه می آورد در حالی که سدی به نام پارلمان در آمریکا در برابر اولاند نیز قد علم می کند، و پارلمان فرانسه با مخالفت در خصوص مداخله نظامی در سوریه حمله به این کشور را مغایر با قوانین بین المللی می داند.
رفتار پارلمان امریکا که سقط جنین و حمل اسلحه را آزاد می داند و همراه داشتن تخم مرغ شانسی را ممنوع اعلام می کند و برای آن جریمه 300 دلاری قرار داده است، در قبال سوریه غیرقابل پیش بینی و نگران کننده نیز هم هست.
به نظر می رسد با وجود تمام بالا و پائین های آری یا نه کشورهای غربی،سازمان های بین المللی و کشورهای منطقه آمریکا به گونه ای با حمله به سوریه خود را آویزان خاورمیانه نگه دارد، اما امر بدیهی این است که فرانسه با مداخله در این حرکت نظامی علاوه بر به دست نیاوردن آبروی سیاسی ملی هزینه های گزافی را متحمل می شود که با توجه به شرایط حاکم اقتصادی و بحران بیکاری به این زودی ها جبران پذیر نیست، به این ترتیب اولاند اسم خود را نه به خوش نامی بلکه به سیاه نامی در خاطر فرانسه ثبت می کند، وی حتی نمی تواند از پس این تصمیم نظامی تصویری مشابه هیتلر از خود به جای بگذارد، بلکه نام اولاند همواره به عنوان رهبری مستاصل و ناتوان در سیاست های راهبردی نظامی در ذهن فرانسوی ها ثبت می شود.
جالب است بدانیم؛ از سویی ایراد بزرگی به ملت فرانسه وارد می شود، چرا که ضمن ابراز علاقه اولاند برای مداخله در سوریه می بینیم که نتایج نظرسنجی ها حاکی از آن است که محبوبیت اولاند و نخست وزیر فرانسه چند امتیازی بالا می آید و طرفداران سوسیالیست ها مداخله نظامی را نشان از کفایت سیاستمداران می دانند.
اولاند باید متوجه باشد که این محبوبیت عمر کوتاهی دارد و به سرعت جای خود را به انزجار حتی در میان سوسیالیست گراها می دهد.
پایان پیام/