به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان ، کلام شیرین استاد سخن و شیخ اجل "بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند ""چو عضوی بدرد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار" تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی" سالیان سال در حافظه اکثر مردم ایران از کوچک و بزرگ ماندگار است و مردم ایران برای بیان احساس همدری با دردمندان استفاده می کنند.
در این باره می توان گفت؛ این دو بیت شعر توجه ویژه به گوهر انسان و تلنگری برای کسانی که نسبت به دیگران بی اعتنا و در گاهی از موارد با سخره گرفتن رفتار می کنند دارد؛ که مهمترین شاخصه آن همدردی و مسوولیت پذیری نسبت به دیگران است.
مردم جمهوری اسلامی ایران بنا بر فرموده ها ی شریعت، دین و منش خود نه تنها نسبت به هم نوع خود بلکه نسبت به غیر هم نوع خود هم بی اعتنا نیستند و در هنگام رخ دادن اتفاقی حمایت و ابراز همدردی با کسانی که واقعه ای برایشان رخ داده است می کنند.
اما گاهی شاهد پخش برخی از برنامه ها از رسانه ملی هستم که با فرهنگ احساس همدردی و کمک کردن به دیگران ما ایرانیان تناقض دارد.
در این باره می توان به برنامه ی " دیدنی ها" که محصول غرب است و از صدا و سیمای ملی طی سالهای گذشته پخش می شد اشاره کرد که اکنون هم در برخی از برنامه ها بخش های کوتاهی از این برنامه را شاهدیم که برای مثال در این برنامه کودکی را که مشغول به بازی است نشان می دهد و کودک هنگام بازی به شدت زمین میخورد و بلافاصله پس از آن صدای خنده پخش می شود که مخاطب را مجبور و وادار به خندیدن می کند!
در حالی که تاریخ گذشتگان ایران نشان از آن دارد که ایرانیان در این موارد بیشتر احساس همدردی و کمک می کنند و نه تنها لبخند نمیزنند بلکه ضمن دلداری دادن به کمک شخص آسیب دیده می شتابند.
باید گفت؛ افتادن مردم اعم از کودک و جوان و پیر نه تنها خنده دار نیست بلکه قابل تاسف هم است که فرهنگ بی اعتنا رد شدن و به سخره گرفتن افراد باید با پخش برنامه هایی همانند دیدنیها آن هم از رسانه ملی که نقش این رسانه در فرهنگ پذیری در جامعه قابل انکار نیست؛ باید جایگزین فرهنگ همدردی و کمک به دیگران شود.
در جامعه امروزی رسانه ها هنجار فرستانی هستند که میلیون ها مخاطب دارند و نمیتوان نقش رسانه ها را در انتقال فرهنگ، فرهنگ پذیری و الگوپذیری افراد از رسانه ها را نادیده گرفت؛ پخش برنامه دیدنی ها شاید مسئله ای کوچک باشد اما باید در نظر گرفت که تعداد زیادی مخاطب جوان و نوجوان دارد که از این برنامه الگو می گیرند و به پیرو از رسانه ملی خود هنگام زمین خوردن دوست یا فرد دیگر به جای یاری رساندن قهقه می زنند.
این مسایل کوچک موجب پیش آمدن مسایل بزرگ همانند پررنگ شدن نقش دوربین های تلفن در رخ دادن حادثه و رویداد ها می شود که شاهدیم افراد نیاز به کمک دارند اما تماشاگران به جای یاری رساندن مشغول فیلمبرداری هستند تا سوژه داغی برای بلوتوث کردن وشبکه های اجتماعی داشته باشند.
حال جای سوال دارد آیا رسانه ملی نباید در انتخاب برنامه های خود قدری تامل به خرج دهد و به فرهنگ ایرانی و اسلامی توجه بیشتری کند؟
شاید رسانه ملی هنوز جایگاه و نقشی را که در میان مردم دارد را نمی شناسد و برخی برنامه ها را بدون کارشناسی و تامل پخش میکند و در جایگاه هنجار فرست ضد هنجار عمل میکند.
پایان پیام/
نظر شما