خبرگزاری شبستان: مردم سرزمین‌های مختلف خصوصا آنهایی که از سابقه تمدنی برخوردارند صاحب جشن‌ها و آیین‌های مختلفی هستند. جشن‌ها و آیین‌هایی که به نوعی آفرینش‌های اولیه را به نمایش می‌گذارد. جنس شادی‌های این مراسم تدریجا متفاوت و مغایر است اما در میان همه آنها هیچکدام به باشکوهی جشن‌های سال نو نیستند، خصوصا جشن‌های سال نویی که در آغاز بهار برگزار می‌شود.
شاید تا به حال برای خیلی‌ها این پرسش پیش نیامده که جز ما ایرانی‌ها کدام مردم دیگر سال نو را با بهار آغاز می‌کنند؟ گرچه این موضوع نمی‌تواند سؤالی نادر باشد اما پاسخ آن بسیار آسان است؛ آری این ما ایرانی‌ها هستیم که سال نو را با بیداری طبیعت آغاز می‌کنیم.
وجود مراسم و آیین‌های کوچک و بزرگ، اختصاصی و مشترک در سراسر فلات ایران و جغرافیای فرهنگی ایرانی نشان از شکوه یک فرهنگ اصیل و غنی دارد.
این روزها در سراسر کشورهای فارسی‌زبان و فارسی فرهنگ خصوصا ایران ما، شاهد برگزاری جشن‌ها و آیین‌های مختلف هستیم، مراسمی که گاه فقط در یک روستا و یک استان و یا یک کشور یا چند کشور برگزار می‌شود که هر کدام آنها از حیث فرهنگی و هنری و ویژگی‌های بومی و ملی قابل بررسی و تحقیق هستند.
یکی از موضوعات مهم مورد بحث، بشارت و مژده بهار است. آیین و مراسمی که زودتر از همه آیین‌های دیگر به استقبال شادمانی می‌روند و سالی نو و پربرکت را برای مردمان دیار نیکی از خدای بزرگ می‌طلبند.
نوروزی‌خوانی یکی از همین آیین‌ها است که توسط نوروزی‌خوانان به اجرا درمی‌آید. نوروزی‌خوانی از جمله آیین‌های محلی و بومی ساکنان البرز یعنی مردمان گیلان و مازندران است و مردم ناحیه، سوای پاسداشت این مراسم اعتقاد و احترام خاصی به اجرا و مجریان آن می‌گزارند.
در روزهای اول اسفند نوروزی‌خوانان که اغلب از کشاورزان و دامداران بومی مناطق البرزنشین هستند به صورت فردی یا گروه‌های - دونفره و گاه چند نفره- و بعضی اوقات با ساز و نقاره، راهی آبادی‌ها و روستاهای دیگر می‌شوند و اشعاری را در مدح ائمه اطهار (ع) و فرا رسیدن بهار می‌خوانند و از صاحب منزل هدیه نوروزی می‌گیرند. این مراسم با نام های نوروز و نوسال ، نوروزخوانی ، امام خوانی ، چاووشی خوانی و..... معروف است.
گوشه‌های آوازی نوروزی‌خوانی از جمله قدیمی‌ترین نغمات آواز ایرانی است که اخیرا به صورت یک بسته موسیقیایی از سوی حوزه هنری جمع‌آوری و منتشر شده است.
پایان پیام/
نظر شما