به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری شبستان، حضرت امام خمینی رحمه الله در کنار مسایل سیاسی و اجتماعی که نیاز به روحیه ای قوی و انعطاف ناپذیر دارد، دارای ذوقی سرشار از زیبایی ها بودند. ایشان از دوران جوانی، اشعاری عرفانی و گاه سیاسی و اجتماعی سروده بودند که متأسفانه در یورش های رژیم شاه مفقود شده است. ایشان پس از پیروزی انقلاب نیز سروده هایی دارند که در قالب غزل، دوبیتی و رباعی است و در آثاری با نام های سبوی عشق، محرم راز، نقطه عطف و دیوان اشعار به چاپ رسیده است.
شعرهایی در گوشه روزنامه
امام(ره) شعرهایش را اکثرا در حین قدم زدن می سرودند و در گوشه روزنامه ها می نوشتند. در واقع، امام به همان روانی حرف زدن، شعر می سرودند. فقط ممکن بود یکی دو خط خوردگی پیدا کند. همان طور که در دست نوشته هایش که کنار شعرهایش چاپ شده، می بینید. نزدیکان امام(ره) گاهی به احمد آقا توصیه می کردند که مواظب باشد تا اگر ایشان شعری نوشت، گم نشود، چون نگران بودند که امام بعد از آن که شعر را نوشتند، پشیمان شوند یا آبی رویش بریزد یا بچه بروند و آن را پاره کنند.
شعری که طبع شاعرانه امام(ره) را لو داد
نخستین غزلی که به طور عموم از امام(ره) منتشر شد، دو سه روز بعد از درگذشت ایشان بود. این شعر از شعرهایی است که به سرعت گل کرد و پخش شد و شعر و ترانه و سرود هم از آن ساخته شد. بعدها البته کتاب دیوان و مجموعه اشعار امام منتشرشد تا معلوم شود همه ذوق و قریحه ادبی سرشار امام، منحصر به همین غزل نبوده است:
من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم
فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم
همچو منصور، خریدار سر دار شدم
غم دلدار فکنده است به جانم شرری
که به جان آمدم و شهره بازار شدم
در میخانه گشایید به رویم شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم
جامه زهد و ریا کندم، و بر تن کردم-
خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم
واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده طلبکار شدم
بگذارید که از بتکده یادی بکنم
من که با دست بت میکده بیدار شدم
سروده های امام، با جمع آوری دستنوشته های پراکنده خودشان و با استفاده از یادداشت های متکی به حافظه همسر گرامیشان و نیز با استفاده از یادداشت های فرزند عزیزشان شهید آیت الله حاج سید مصطفی خمینی و به کمک نسخه هایی از آثار قدیمی امام که در دست ارادتمندان و دوستان آن حضرت نگاهداری می شد و نهایتاً از مجموع اشعاری که حضرت امام بنا به خواهش و اصرار فراوان بانو فاطمه طباطبائی ، همسر فرزند گرامی امام، مرحوم حضرت حجة الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی سروده بودند، دیوانی توسط موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی در سال 1372 در تیراژ 15000 نسخه بنام دیوان امام چاپ و منتشر شد.
اشعاری با درونمایه عشق و عرفان
در مجموعه اشعار و دیوان امام خمینی (ره) 149 غزل ثبت شده که مباحث عرفانی و پیمان عشق و عاشقی، آرزوی وصال معشوق، توصیف معشوق و امید به ظهور حضرت حجت(عج) درونمایه تعدادی از آنهاست، جالب اینکه امام خمینی (ره) دیوان را با دو بیت از غزل انتظار شروع کرده اند:
از غـم دوست در ایـن میکده فـریـاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
سـال هـا می گـذرد، حـادثـه هـا مـی آیــــد
انتظـار فـــرج از نیمـــه خـــرداد کشـــم
عشق به روزهای منسوب به معصومان(ع)
علاقه به معصومان علیهم السلام سبب شده است تا امام راحل(ره) به روزهای منسوب به آن بزرگان عشق بورزد، برای نمونه در دیوان آن فقیه وارسته در باره عید غدیر خم و نیمه شعبان می خوانیم:
عید «خم » با حشمت و فر سلیمانی بیامد
که نهادم بر سر از میلاد شه تاج کیانی
جمعه می گوید من آن یارم که دائم در کنارم
نیمه شعبان مرا داد عزت و جاه و گرانی
مولای متقیان در نگاه امام(ره)
امام خمینی(ره) در باره امیر بیان حضرت علی(ع) اینچنین سرودند:
فارغ از هر دوجهانم به گل روی علی(ع)
به خم دوست جوانم از خم موی علی(ع)
طی کنم عرصه ملک و ملکوت از پی دوست
یاد آرم به خرابات چو ابروی علی(ع)
نوروز از منظر پیر جماران
امام عارفان در مورد عید نوروز نیز اشعار زیادی سروده است که در یکی از آنها بدین شرح است:
نوروز وزیده است به کوه و صحرا
جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست
نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما
صوفى و عارف از این بادیه دور افتادند
جام مى گیر ز مطرب، که روى سوى صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند
من سرمست زمیخانه کنم رو به خدا
عید نوروز مبارک به غنى و درویش
یار دلدار! زبتخانه درى رابگشا
گرمرا ره به در پیر خرابات دهى
به سروجان به سویش راه نوردم نه به پا
سالها در صف ارباب عمائم بودم
تا به دلدار رسیدم، نکنم باز خطا
پایان پیام/
نظر شما