به گزارش خبرگزاری شبستان از گیلان، محمدتقی بهجت فومنی از عرفای به نام و از مراجع تقلید شیعه بود، وی تحصیلات ابتدایی را در مکتب خانه فومن (استان گیلان) گذراند و در همان شهر به تحصیل مقدمات علوم اسلامی پرداخت. در سال 1348 ق. در سن چهارده سالگی به عراق رفت و در کربلا به تحصیل مشغول شد.
پس از آن در سال 1352 ق. به نجف اشرف مهاجرت نمود و قسمت‌های پایانی سطح را زیر نظر اساتیدی چون مرتضی طالقانی به پایان رساند.
در سال 1324 ش. (1364 ق.) به توصیه پزشکان و به دلیل بیماری به ایران بازگشت؛ چند ماهی را در فومن ماند و پس از تشکیل خانواده بر آن شد که دوباره به حوزهٔ علمیهٔ نجف برود. در راه قصد زیارت حرم فاطمه معصومه و اطلاع یافتن از وضعیت حوزهٔ قم را کرد؛ ولی در طول چند ماهی که در قم توقف کرده بود، خبر فوت استادان بزرگ نجف یکی پس از دیگری شنیده می‌شد، لذا او تصمیم گرفت که در شهر قم اقامت کند و در آنجا تحصیلات خود را با حضور در جلسات درس اساتیدی چون کوه کمری و بروجردی ادامه بدهد. پس از چند ماه اقامت در حوزه علمیه قم که نوپا بود، بنا به نقل مصباح یزدی، برجسته‌ترین شاگرد علمای دینی شد.
ویژگی‌های اخلاقی و معنوی آیت الله بهجت فومنی؛
عبادت
یکی از عوامل مهم موفقیت انسان که می‌تواند برای دیگران الگو و راهنما قرار گیرد، تقید ایشان به اعمال عبادی و تعبد ایشان است. ارتباط استوار آیت الله العظمی بهجت با خداوند متعال، ذکرهای پی در پی، به جای آوردن نوافل، شب زنده داریهای کم نظیر ایشان بسیار عبرت انگیز است.
سالهای سال نماز جماعت ایشان از شورانگیزترین، باصفا ترین و روح نوازترین نمازهای جماعت ایران اسلامی بوده و هست.
زیارت و توسل
آیت الله بهجت هر روز با نهایت ادب به محضر مقدس حضرت معصومه(ع) شرفیاب می‌گردند و با احترام و خضوع و خشوع در مقابل ضریح مطهر می‌ایستد و بعد زیارت عاشورای حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) را قرائت می‌کنند.
مؤلف کتاب انوار الملکوت از قول آیت الله شیخ عباس قوچانی، وصّی مرحوم میرزا علی آقای قاضی نقل می کند که: آیت الله العظمی بهجت بسیار به مسجد سهله می‌رفتند و شبها تا صبح به تنهایی در آن جا بیتوته می‌کردند. یک شب بسیار تاریک که چراغی هم در مسجد روشن نبود، در میانه شب احتیاج به تجدید وضو پیدا کرده و برای تطهیر و وضو به ناچار می‌بایست از مسجد بیرون رفته و در محلّ وضو خانه که بیرون مسجد در سمت شرقی آن واقع است وضو بسازند، ناگهان مختصر خوفی در اثر عبور این مسافت و در ظلمت محض و تنهایی در ایشان پیدا می شود، به مجرد این خوف ناگهان نوری همچون چراغ در پیشاپیش ایشان پدیدار می‌شود، ایشان با آن نور خارج می‌شوند و تطهیر نموده و وضو می‌گیرند و سپس به جای خود بر می‌گردند و در همه این احوال، آن نور در برابر ایشان حرکت می کرده تا اینکه به محل خود می رسند آن نور ناپدید می‌شود.
اطلاع از غیب و ظهور کرامات
حضرت آیت الله بهجت از آن دسته اولیای خداست که بر خلاف غالب مردم که از عالم غیب اطلاعی ندارند، به قدرت خداوند متعال به مقاماتی رسیده که می‌تواند عوالمی از غیب را مشاهده کند و شاید کثرت تکرار ذکر«یا ستار» توسط ایشان در خلوت و جلوت و در حال نشستن و برخاستن از این حقیقت حکایت داشته باشد.
دائم الذکر بودن
حجت السلام والمسلمین خسرو شاهی می گوید:
« یکی از خصوصیات بارز آیت الله بهجت دائم الذکر بودن ایشان است. روزی ایشان هنگام بازگشت پس از اقامه نماز جماعت از مسجد به طرف منزل، به طلابی که همراه و پشت سر ایشان حرکت می‌کردند، رو کردند و فرمودند: با من کاری دارید؟ گفتند: نه می خواهیم همراه حضرتعالی چند قدمی برداریم و همراهی شما نصیب ما بشود. ایشان فرمودند: من از مسجد تا منزل برنامه‌ای برای ذکر گفتن دارم، چون فکر می‌کنم شما با من کاری دارید ذکر را متوقف می‌کنم، و وقتی منزل می‌رسم می بینم برنامه ام کامل انجام نشده است و ناراحت می‌شوم. »
رهنمودهای آیت الله بهجت(ره)
"نصیحتی از این بالاتر نیست که انسان تصمیم جدی بگیرد که اگر خداوند به او یکصد سال هم عمر داد، عالما و عامدا، حتی یک آن، معصیت نکند. اگر چنین حالی واقعا برای او پیدا شود، خداوند او را کمک می‌کند و توفیق می‌دهد".
برای حل مشکل می فرمودند، این موارد را مراعات و عمل کنید تا انشاء الله مشکل برطرف گردد:
قرآن کوچکی را همیشه همراه داشته باشید
معوذتین را بخوانید و تکرار نمایید
آیت الکرسی را بخوانید و در منزل نصب نمایید
چهار قل را بخوانید و تکرار کنید، خصوصا وقت خواب
در موقع اذان با صدای نسبتا بلند، اذان بگویید
روزی 50 آیه از قرآن کریم با صدای نسبتا بلند بخوانید
دستورالعمل‌های اخلاقی آیت الله بهجت :
آیت الله بهجت (ره)؛ از ما، عمل چندانی نخواسته اند، مهم تر از عمل کردن، "عمل نکردن" است، تقوا یعنی "عمل گناه را مرتکب نشدن"همه می‌پرسند چه کار کنیم؟من میگویم: بگویید چه کار نکنیم؟و پاسخ اینست: گناه نکنید.شاه کلید اصلی رابطه با خدا " گــنــاه نــکــردن " است.
آیت الله بهجت، در پاسخ به این پرسش که «بهترین ذکر، چه ذکری است؟» فرموده است:
بالاترین ذکر به نظر حقیر، «ذکر عملی» است، یعنی «ترک معصیت در اعتقاد و در عمل» همه چیز محتاج به این است و این، محتاج به چیزی نیست و مولد خیرات است.
گناه کردن، مصداق بارز مخالفت با امر خداست و انسان تا وقتی اهل گناه است، نمی تواند ذاکر حقیقی باشد.
آیت الله محمدتقی بهجت در 26 اردیبهشت سال 88 در شهر قم درگذشت و پیکر مطهر و پاک ایشان در روز 28 اردیبهشت در حرم حضرت فاطمه معصومه(س) به خاک سپرده شد.
پایان پیام/
نظر شما