علی معلم دامغانی، رییس فرهنگستان هنر و شاعر پیشکسوت انقلاب درباره کناره گیری اش از دنیای شعر به خبرنگار شبستان گفت: دوره بازنشستگی من از شعر فرارسیده است، شعر من بیشتر سبک و سیاق روزگار جوانی دارد و اکنون هم دور جوانی و عاشقی من سپری شده، بنابراین شعر مرا رها کرده است.
وی افزود: شاعری در دوره پیری برای من مانند این است که انسان سر به رسوایی بگذارد، بنابراین فکر می کنم که با این سن و سال دیگر شایسته نیست که غزل بگویم.
معلم در ادامه با تاکید مجدد بر سخن فوق مبنی بر اینکه شیوه شاعری من متناسب با حال و هوای جوانی است، تصریح کرد: عارف هم که نیستم، اگر عارف بودم همچنان شاعری به سبک عارفانه را ادامه می دادم و شعرعارفانه می گفتم اما شیوه شاعری من بیشتر با حال و هوای جوانی ارتباط دارد، از این رو در این زمینه خودم را بازنشسته می کنم و شاعری را به کنار می گذارم چرا که شعر من یا ترانه و یا غزل و این نوع شعر هم مناسب دوران جوانی است.
وی درباره حضورش در کلاس های شعر حوزه هنری نیز اظهارکرد: کلاس های شرح بیدل و خاقانی را بعد از عید شروع می کنم و در حوزه هنری کلاس ها به روال عادی خود بر گزار می شود.
این شاعر با بیان اینکه اگر زمانی باز هم شعر به سراغ وی بیایید، برای بعد از خودم می نویسم، تصریح کرد: این شعرها را برای بعد از خودم، جمع می کنم و به یادگار می گذارم اما امروز دیگر حضور من در محافل و گنگره شعر به عنوان یک شاعر ضرورتی ندارد و باید جا را برای جوانترها باز گذاشت و به آنها اجازه داد که در عرصه های مختلف شاعری حاضر شوند و خودی نشان دهند.
وی در پایان گفت: شعر باید با شاعر صمیمی باشد، درست است که در شعر می گوییم «اکذب او احسن اوست» اما شاعر باید در یک جا واقعیت را بگوید، در جوانی اگر آدمی مثل غزل می گفت به حساب شور جوانی بخشیده می شد و امروز هم اگر من عارف شده بودم شعر را در ساحت عارفانه ادامه می دادم اما من عارف نشده ام و در حال و هوای عارفانه هم نیستم پس این من نیستم که شعر را کنار می گذارم بلکه این شعر بود که مرا رها کرد بدون اینکه من ارداه ای داشته باشم.
پایان پیام/
نظر شما