تحولات سوریه آنچنان که در هفته های گذشته پیگیری می شد، تفاوت چندانی در مسیر و روند خود نداشته است. فقط بصورت ضمنی هرروز امید های مذاکره برای طریفین پررنگ تر می شود و البته بصورتی تدریجی راه خود را در مسیر جنگ داخلی به جریان می اندازند.
خبرگزاری شبستان: وضعیت فعلی سوریه، یادآور جنگ های نیابتی قدرت های بزرگ و جنگ های فرسایشی و بی نتیجه برخی از درگیری های بین المللی است ولی این بار با عیار داخلی. در شرایط حال حاضر، ارتش ملی سوریه با آزاد سازی برخی از مناطق مورد هجوم معارضین و برخی از گروهک های تروریستی، قدرت خود را در کشور تثبیت کرده است و آن سوی این کارزار نیز به این نتیجه رسیده اند که با گذشت 2 سال و به نسبت صرف و اتلاف هزینه های گزاف، نتوانسته اند موفقیت های چشمگیری بدست آورند و در موارد پلان عملیاتی خود با الگوی مشابه لیبی دیگر قادر به رویارویی و ادامه این جنگ فرسایشی نیستند.
کارشناسان و فعالان عرصه تحولات سوریه به این نتیجه رسیده اند که آن چه در پس این درگیری هاست راهگشایی هایی برای مذاکره است و تلاش های سوریه و معارضین و برخی از سازمان ها و نهاد های بین المللی در همین راستاست.
آن چه در هفته پیش در سوریه روی داد در گیری های متقاطعی بود که دستاورد چندانی نداشت. ولیکن با گذشت هرچه بیشتر زمان، راهگشایی های مذاکره بسیار روشن تر جلوه گر می شود. آنچه در این میان برای طرفین مهم است چرخاندن روند مذاکره به نفع خود می باشد، به همین دلیل است که طرفین از پیشنهاد اولیه مذاکره به طرف دیگر جلوگیری می کنند و هریک در موضع برتر نمایش قدرت می دهند. در این شرایط نه دولت اسد می خواهد با گذشت بیش از 2 سال و صرف هزینه ها و مقاومت طاقت فرسا تن به مذاکره ای پرهزینه تر بدهد و از آن طرف نه جبهه معارضان سوری حاضرند از حضور در جبهه داخلی دست بکشند و قبول موقتی دولت بشار اسد را بپذیرند ولیکن نقطه ای اشتراکی در هردوی آن ها وجود دارد و آن هم حرکت به سوی کاهش تنازعات داخلی و گسیل به سوی آرامش و راه حلی متداخل است.
آن چه در راستای مذاکره به وقوع پیوست نرمش ضمنی دو طرف برای مذاکره بود. با وجود آن که در ماه گذشته ولید معلم معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه بشار اسد در اظهارات خود گفته بود، دولت اسد حاضر است با پیش شرط هایی مذاکرات رو به جلویی ارایه کند و اقداماتی در جهت شکل گیری دولت موقت در راستای مذاکره انجام دهد، اقبال ائتلاف موسوم به دولت ملی سوریه به رهبری معاذ الخطیب برای سمت گیری بسوی مذاکره بسیار امیدوارانه شد ولیکن چندی نگذشت که بشار اسد در اظهاراتی کاملا متضاد اعلام داشت که تا سال 2014 در مسند قدرت است و بعد از آن آینده سوریه را انتخابات مشخص خواهد کرد. انتخاباتی که خود بشار اسد یکی از نامزد های آن خواهد بود. پس از آن دولت بشار در هفته گذشته اعلام کرد که آمادگی کامل در خصوص مذاکره دارد و بعد از آن نیز سخنگوی نظامیان دولت سوریه موسوم به ارتش آزاد سوریه در واکنشی به این سخنان، برای مذاکره پیش شرط هایی تعیین کرد. پیش شرط هایی که رنگ بن بست و مخالفت صریح بشار اسد را به دنبال داشت و دلیل آن هم این بود که شرط بنیادی کناره گیری اسد در آن لحاظ شده بود واین خود سد نفوذی برای نقاط مشترک 2 طرف است.
آن چه در ورای گفتگوهای طرفین موجود است، برخورد عجیب و سویه های متضاد و متناقض غرب و آمریکا در خصوص سوریه است. در همین راستا آمریکا که گویی در عملکرد خود در باره سوریه می خواهد راهکاری بینابینی پیش گیرد، از طرفی اعلام میدارد باید حمایت های لجستیک به معارضین کاهش یابد و از طرفی دیگر به دنبال معارضین و مخالفان مسلح میانه رو برای انتقال حمایت های لجستیک و تسلیحاتی است. وزیر امور خارجه این کشور در سخنانی موضع خود و دولت آمریکا در قبال بحران سوریه را نقشی میانجی و مساعی جویانه اعلام می کند واز طرف دیگر با پیش قرار دادی با معاذ الخطیب ، قول انتقال تسلیحات سبک ونیمه سبک را اعطا می کند. این در شرایطی اعلام می شود که در کمتر از 15 روز پیش با مصوبه شورای امنیت و با رای موافق دولت آمریکا انتقال تسلیحات به معارضین سوری ممنوع اعلام می شود.شاید الگوی فشار و پیگیری مذاکره که راهکاری پرقدمت در سیاست خارجی ایالات متحده آمریکاست هنوز نیز از طرف استراتژیست های آمریکایی بهترین راهکار شناخته می شود.این راهکار و استراتژی که با نام ویلسونیسم در چکمه شناخته شده است، به دنبال تحمیل راهکار های مذاکره جویانه و نهاد مند با فشار های طاقت فرساست.
با گذشت 2سال از درگیری ها و جنگ های داخلی سوریه هنوز پیش بینی مقطعی و دور برد آینده سوریه در هاله ای از ابهام است و نمی توان رفتارهای آتی بازیگران را در آن پیش بینی کرد.ولی آن چه مهم تر از دیگر ابعاد تحولات سوریه به چشم می خورد تلاش و انعطاف طرفین و کشورهای غربی و عربی در بسته های رو به افق مذاکره است.
پایان پیام/
نظر شما