به گزارش خبرنگار شبستان، در این نشست «نرگس آبیار» نویسنده و کارگردان، در تشریح این فیلم و ایده اولیه آن گفت: فیلمنامه این فیلم را دو سال پیش نوشتم و ایده آن از اتفاقات و کاراکترهایی که اطرافم می گذشت و با آنها سروکار داشتم و از اتفاقی شبیه به همین داستان، گرفتم. مدت ها بود ک هبه دنبال سرمایه گذار برای ساخت فیلم می گشتم و در نهایت با آقایان پورمحمدی و قاسمی که با آنها تجربه هایی داشتم، به عنوان تهیه کننده همکاری کردیم.
وی با اشاره به اینکه فیلمبرداری این فیلم یک ماه به طول انجامید، بیان کرد: شیوه تولید و هزینه های این فیلم کاملا در بخش خصوصی تامین شده و تماماً مستقل است.
آبیار، خانم ها را مخاطب اصلی این فیلم دانست و افزود: مخاطبان این فیلم عام هستند اما خانم ها بیشتر با آن ارتباط برقرار می کنند، ولی مخاطب عام هم مشکلی با آن ندارد.
این نویسنده و کارگردان تاکید کرد: قصه فیلم بر نقطه عطف و گره داستانی تکیه ندارد و تاکید من بر این موضوع نبوده است، بلکه تاکیدم بر روی لحظات و پرداخت جزییات یک زندگی و تاثیرگذاری آن بوده است.
وی درباره پیام اصلی فیلم به خبرنگاران گفت: فیلم به این قصد ساخته شد که لحظات مختلف زندگی یک زن را به تصویر بکشیم. البته فیلم در ستایش امانت داری است که موضوع اصلی پرداخت من بوده است.
آبیار در پاسخ به سوالی مبنی بر نشان دادن زشت زن ایرانی، بیان کرد: اینکه شخصیت های من می توانند نظرات متفاوتی را ایجاد کنند، نوعی حسن است و حداقل تفسیری را ایجاد کرده که خنثی نبوده است.
این کارگردان در ادامه افزود: شخصیت های من خاکستری بودند . نخواستم به زن یا مرد جفا کنم و خصوصیات مثبت و منفی شخصیت هایم در هم تنیده اند.
وی از گرین هایی که در بخش هایی از فیلم نمود داشت، ابراز ناراحتی کرد و درباره دوربین فیلمبرداری گفت: قصدم این بود که با دوربین روی دست فیلمبرداری کنم و هیچ نمایی را سرپایی نگرفتیم، چرا که می خواستم باورپذیر باشد و متظاهرانه به نظر نرسد. البته شاید به نوعی دوست داشتم که مستند گونه نیز باشد.
محمدحسین قاسمی، تهیه کننده فیلم، با اشاره به اینکه حتی یک ریال هم از مشارکت دولتی استفاده نکردیم، گفت: تولید فیلم به جزء صحنه های بازار تهران، خیلی جمع و جور بود. در شرایط اکران امروز سینمای ایران، نمی توانم پیش بینی کنم که چقدر مخاطب خواهیم داشت.
«گلاره عباسی» بازیگر جوان و نقش اصلی این فیلم، درباره نقشش گفت: در اولین جلسه برخوردم با خانم آبیار، با وی ارتباط خوبی برقرار کردم، چون قصه را دوست داشتم. شخصیت لیلا خیلی واقعی است به طوری که احساس کردم خیلی شبیه به زن های اطرافم و حتی خود من است.
پایان پیام/
نظر شما