یک فیلم آبرومند

خبرگزاری شبستان: «روز روشن»، نخستین ساخته بلند سینمایی حسین شهابی، در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و غالب مخاطبان را راضی از سالن نمایش بیرون فرستاد؛ چراکه شهابی توانست در این فیلم، بی ادعا داستان خود را تعریف کند و به لحاظ تکنیکی نیز نمایش قابل قبولی داشته باشد.

«روز روشن»، داستان تلاش زنی به نام روشن(پانته آ بهرام) برای نجات پویان از قصاص است. روشن چند ساعتی فرصت دارد تا شاهدانی را برای ادای شهادت و اثبات بی گناهی پویان راضی کند؛ شاهدانی که هرکدام به بهانه ای حاضر به ادای شهادت نیستند. اما روشن در میانه داستان از موضوعی باخبر می شود که او را دچار تشکیک می کند. راننده آژانس(مهران احمدی) در این مسیر با روشن همراه می شود.

شهابی در فیلم خود خیلی روراست به سراغ جامعه می رود و به بهانه تلاش برای نجات جان یک انسان، به واکاوی جامعه می پردازد. این که آدم های جامعه، در موقعیت های بحرانی، آن چه پای منافشان به میان می آید حاضر می شوند حقیقت را کتمان کنند.

روایت حسین شهابی البته با وجود سرراستی، تعلیق عمومی داستان –که تماشاگر را نگه می دارد- و شخصیت پردازی مناسب و باورپذیر شاهدان -که هریک روحیه خاص خود را دارند-، ضعف هایی نیز دارد؛ به طوریکه اگر تعلیق قدرتمند یک سوم پایانی فیلم و تشکیک «روشن» در تلاش برای نجات پویان را کنار بگذاریم، فیلم تبدیل به تله فیلمی معمولی با داستانی کم فراز و نشیب می شود.

البته نباید نوع تصویزبرداری و فضای فیلم را در ذهنیت تله فیلمی آن از نظر دور داشت. موضوعی که محمدرضا سکوت فیلمبردار روز زوشن درباره ان می گوید: سعی کردیم از مدیوم تلویزیون فاصله بگیریم اما شاید این احساس به این دلیل به وجود آمده که ما از پلان‌های بسته‌تر استفاده کردیم. البته از امسال تصاویر ما به عنوان VCP ارایه شده و به صورت دیجیتال پخش می‌شود و چون تماشاگران به تصاویر نرم‌تر 35 عادت کرده‌اند شاید اول برایشان کمی متفاوت به نظر بیاید.

موضوع دیگری که درباره «روز روشن» شهابی باید بدان اذعان کرد، بهره گیری از عوامل حرفه ای، چه در بازی و چه عوامل حرفه ای است. فیلم دیالوگ محور شهابی که تایم زیادی از آن در فضای ماشین می گذرد، به جز با حضور بازیگران حرفه ای به یک داستان باورپذیر تبدیل نمی شد؛ تا آن جا که مهران احمدی توانست علاوه بر بازی، کارکتری دوست داشتنی برای مخاطبان خلق کند. از سوی دیگر این فیلم از کیفیت صدا و تصویر قابل قبولی بهره می برد و اگر نمایش فوق العاده ای نیز ندارد، برای مخاطبان نیز آزاردهنده نیست.

به هر روی نخستین ساخته بلند سینمایی حسین شهابی را باید یک فیلم آبرومند برای سینمای ایران دانست، اثری که موفقیت بخش خصوصی در ساخت آن، ارزش هایش را دو چندان می کند.

پایان پیام/