خبرگزاری شبستان: تجربه نشان داده که هیچ‌گاه دشنام‌گفتن به مقدسات دیگران موجب هدایت گمراهان نمی‌شود بلکه برعکس آنان را به لجاجت و مقابله به مثل وادار می‌کند، از این رو اهل بیت (ع) به شیعیان یادآور می‌شدند که خداوند از دشنام‌گفتن حتی نسبت به بت‌های مشرکان نهی فرموده است.
خداوند می‌فرماید به معبود کسانی که غیر خدا را می‌خوانند دشنام ندهید، مبادا آنها نیز از روی ظلم و جهد خدا را دشنام دهند، بنابراین پرهیز از دشنام یک اصل قرآنی و اسلامی است. اهل بیت (ع) نیز بر این اصل تأکید کرده‌اند از این رو استثنا قایل‌شدن برای آن در شرایط خاص نیازمند دلیل خاص است.
در جنگ صفین برخی از اصحاب امیرالمؤمنین (ع) طرف مقابل را دشنام می‌دادند که آن حضرت فرمودند بر شما روا نمی‌دانم که نفرین‌گر و دشنام‌گو باشید و فحش دهید و اظهار نفرت کنید ولی اگر کارهای زشت آنان را بیان می‌کردید و می‌گفتید که رفتار و کردارشان چنین و چنان است سخنی درست‌تر گفته و عذری رساتر آورده بودید.
در اینجا امیرالمؤمنین (ع) در عین نهی از دشنام‌گویی یاران خود را به افشاگری درباره عملکرد دشمن فرا می‌خوانند، بنابراین پرهیز از دشنام‌گویی به معنای سکوت در مقابل انحرافات نیست بلکه به معنای روشنگری مؤدبانه و استدلالی است که احتمال هدایت مخاطبان را بیشتر می‌کند و در پیشگاه خداوند و در مقابل افکار عمومی نیز بهتر قابل دفاع است.
در روایتی دیگر خطاب به شیعیان آمده از خدا پروا کنید و با هر کس همدم می‌شوید به نیکویی همنشینی کنید و با همسایگان خوش‌رفتار باشید و امانت را به صاحبان‌اش برگردانید و مردم را خوک نخوانید. اگر شیعه ما هستید همان‌گونه که ما سخن می‌گوییم سخن و مانند ما رفتار کنید تا براستی شیعه ما باشید، از این روایت دانسته می‌شود که در آن روزگار برخی از تندروها پیروان مذاهب دیگر را با القابی زشت نام‌گذاری می‌کردند که اهل بیت (ع) از این رفتار زشت نهی فرمودند.
در زمان ما نیز برخی از افراطی‌ها از هر دو مذهب القاب زشتی به مخالفان خود نسبت می‌دهند که بی‌تردید ناروا و برخلاف شیوه پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) است.
پایان پیام/
نظر شما