خبرگزاری شبستان: امام صادق(ع) فرمود: "اقرب ما یکون العباد من الله جل ذکره و ارضی ما یکون عنهم اذا افتقدوا حجه الله جل و عز و لم‌یظهر لهم و لم‌یعلموا مکانه و هم فی ذلک یعلمون انه لم تبطل حجه الله جل ذکره و لا میثاقه، فعندها فتوقعوا الفرج صباحا و مساء..."(1) "زمانی که بندگان به خدای بزرگ نزدیک شوند و خدا از ایشان بیشتر راضی است، زمانی است که حجت خدای تعالی از میان آنان ناپدید گردد و ظاهر نشود و آنان جایش را هم ندانند، با این همه بدانند که حجت و میثاق خدا از بین نرفته و باطل نشده است. در آن حال در هر صبح و شام چشم انتظار فرج باشید.
فضیلت بندگان خدا در این زمان و رضایت بیشتر خداوند از آنان، بدین جهت است که انان بی آنکه امام خویش را ببینند و معجزاتش را مشاهده کنند و در حیرت ها به در خانه اش پناهنده شوند، تنها با اعتماد به خدا و پایبندی به تقوا و دوستی اهل بیت، میثاق الهی را نگاهبانی کرده و مرزهای عقیده را پاس می دارند.
امام صادق فرمود: "یا ابابصیر ! طوبی لشیعه قائمناالمنتظرین لظهوره فی غیبته والمطیعین له فی ظهوره ! اولئک اولیاء الله الذین لاخوف علیهم ولاهم یحزنون"(2)ای ابوبصیر خوشا به حال شیعیان قائم ما که در دوران غیبت او در انظار شهورش به سر می برند و در دوران ظهورش به اطاعت از او روی می کنند، آنان اولیای خدا هستند که هیچ ترس و اندوهی برایشان نیست.
با هم آمدن دو وصف "انتظار در غیبت" و "اطاعت در ظهور" برای شیعیان حضرت قائم(عج) نشان دهنده نوعی ملازمت بین آن دو وصف است. به این معنا که شیعیان منتظر در دوران غیبت چنان امام خود را شناخته و در اطاعتش می کوشند که اگر دوران ظهور تحقق می یافت، در زمره مطیعین حقیقی او بودند.
پی نوشت ها:
1.کافی، ج2،ص127، باب نادر فی الغیبة
2.کمال الدین، ج2،باب33،ص357
برگرفته از کتاب "امامت، غیبت، ظهور"
پایان پیام/
نظر شما