پیامبراکرم (ص) با آمدنش نوید انسانیت را در جهل جهالت انسان خفته سرود

به گزارش خبرگزاری شبستان //خراسان رضوی

پیشگویان در زمان جاهلیت نوید از تولد پیامبری را دادند که در بستر رحمت وجودی خویش فرزندانی از نسل آئینه را تربیت خواهد کرد که همان مبلغان دین آخرین پیامبر هستند و در سراسر گیتی نوید آزادگی و انسانیت را خواهند سرود.

روز جمعه، هفدهم ربیع الاول عام الفیل برابر با سال 570 میلادى (به روایت شیعه) که بیشتر علماى اهل سنّت تولد آن حضرت را روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول آن سال دانسته‏اند.

عام الفیل، همان سالى است که ابرهه، با چندین هزار مرد جنگى از یمن به مکه یورش آورد تا خانه خدا (کعبه) را ویران سازد و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد؛ اما او و سپاهیانش در مکه با تهاجم پرندگانى به نام ابابیل مواجه شده، به هلاکت رسیدند و به اهداف شوم خویش نایل نیامدند، آنان چون سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل (عام الفیل) معروف شد.

*****نام: محمد بن عبدالله

در تورات و برخى کتب آسمانى "احمد" نامیده شده است، آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پیش از نامگذارىِ فرزندش توسط عبدالمطلب به محمّد، وى را "احمد" نامیده بود،
به دنیا آمد تا چراغ هدایت جاهلیتی باشد که درجهل جهل خود مانده اند و در ویرانه های نادانی خویش، دل خوش به قصر دروغین سعادت شده اند، محمد مصطفی آمد تا معنای انسانیت را درانسان بودن او جدا از همه فخر فروشی های زمان و بدون وابستگی به قبیله و عشیره معنا کند، چرا که درکلام وحی الهی برتری انسان به تقوایش است نه به لباسش که گویای ثروت ظاهری است و نه به چهره اش که ثروت خداوندی است و ربطی به انسان ندارد که به این دو نازد، او متولد شد تا بلال در مناره های مکه ندای اذانی را بگوید که پیامبرراستین به او اجازه داد که آواز دلنشین برابری انسان سیاه و سفید را درطبل حقانیت بنوازد واز تریبون اسلام که همان اذان است، همه احکام الهی را درتجسم مراوده پیامبررحمت به جهان خالی از مروت صادرکند.

*****کنیه: ابوالقاسم و ابوابراهیم.
القاب: رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‏ و... .

منصب: آخرین پیامبر الهى، بنیان‏گذار حکومت اسلامى و نخستین معصوم در دین مبین اسلام.

حکم انتصابش را اززبان وحی شنیده بود آن زمان که در غارحرا به دور از هیاهوی عرب خفته در انگاره ها و اندیشه های پوشالی، به انتظار پاسخ نجواهای دلش برای هدایت انسانی که همه دغذغه اش بود، چشم به سقف نیاز رحمت الهی برداشته بود، چرا که اشک، تبسم، غصه، اندوه و تکاپویش برای انسان خوابیده در اعصار بود.

محل تولد: مکه معظمه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى)

نسب پدرى: عبدالله بن عبدالمطلب (شیبة الحمد) بن هاشم (عمرو) بن عبدمناف بن قصّى بن کلاب بن مرّة بن کعب بن لوىّ بن غالب بن فهر بن مالک بن نضر (قریش) بن کنانة بن خزیمة بن مدرکة بن الیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان.

از پیامبر اسلام(ص) روایت شده است که هرگاه نسب من به عدنان رسید، همان جا نگاه دارید و از آن بالاتر نروید. اما در کتاب‏هاى تاریخى، نسب آن حضرت تا حضرت آدم(ع) ثبت و ضبط شده است که فاصله بین عدنان تا حضرت اسماعیل، فرزند ابراهیم خلیل الرحمن(ع) به هفت پشت مى‏رسد.

****مادر: آمنه، دختر وهب بن عبد مناف.

این بانوى جلیل القدر، در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشى، کم‏نظیر و سرآمد همگان بود، وى پس از تولد حضرت محمّد(ص) دو سال و چهارماه و به روایتى شش سال زندگى کرد و سرانجام، در راه بازگشت از سفرى که به همراه تنها فرزندش، حضرت محمّد(ص) و خادمه‏اش، ام ایمن جهت دیدار با اقوام خویش عازم یثرب (مدینه) شده بود، در مکانى به نام "ابواء" بدرود حیات گفت و در همان جا مدفون گشت.

و چون عبدالله، پدر حضرت محمد(ص) دو ماه (و به روایتى هفت ماه) پیش از ولادت فرزندش از دنیا رفته بود، کفالت آن حضرت را جدش، عبدالمطلب به عهده گرفت، نخست وى را به ثویبه (آزاد شده ابولهب) سپرد تا وى را شیر دهد و از او نگهدارى کند؛ اما پس از مدتى وى را به حلیمه، دختر عبدالله بن حارث سعدیه واگذار کرد. حلیمه گرچه دایه آن حضرت بود، اما به مدت پنج سال براى وى مادرى کرد.

*****مدت رسالت و زمامدارى: از 27 رجب سال چهلم عام الفیل (610 میلادى)، که در سن چهل سالگى به رسالت مبعوث شده بود، تا 28 صفر سال یازدهم هجرى، که رحلت فرمود، به مدت 23 سال عهده‏دار امر رسالت و نبوت بود. آن حضرت علاوه بر رسالت، به مدت ده سال امر زعامت و زمامدارى مسلمانان را پس از مهاجرت به مدینه طیبه بر عهده داشت.

در طی 23 سال برای دلش همراه و همدلی به جز علی بن ابیطالب و خدیجه نبود، چه شبها که با خستگی جسم وروح به خانه می آمد و برای امتی دل می سوزاند که گاه اورا با ناسزا و دشنام و گاه با پلاسیده های میوه ها و سبزی ها زخم های دلش را جریحتر می کردن چرا که دل های ناپاکشان صدای حقانیت رسول آسمانی را نمی شنیدند.

*****همسران:
خدیجه بنت خویلد، سوده بنت زمعه،عایشه بنت ابى بکر، امّ شریک بنت دودان، حفصه بنت عمر، ام حبیبه بنت ابى سفیان، امّ سلمه بنت عاتکه، زینب بنت جحش، زینب بنت خزیمه، میمونه بنت حارث، جویریه بنت حارث، صفیّه بنت حىّ بن اخطب.

الف) پسران:
قاسم، او پیش از بعثت پیامبر اکرم(ص) تولد یافت. از این رو پیامبر(ص) را ابوالقاسم نامیدند، عبدالله، این کودک چون پس از بعثت به دنیا آمده بود، وى را "طیّب" و "طاهر" مى‏گفتند، ابراهیم، او در اواخر سال هشتم هجرى متولد شد و در رجب سال دهم هجرى وفات یافت، عبدالله و قاسم از خدیجه کبرى (س) و ابراهیم از ماریه قبطیه متولد شدند وهرسه آنان در سنین کودکى از دنیا رفتند.

ب) دختران:
زینب (س)، رقیه (س)، ام کلثوم (س)، فاطمه زهرا (س)، فاطمه زهرا(س) همان که بازوی پیامبردرادامه رسالت نبوی و علی درامامت بود، همان که خطبه هایش گوش های منکران نبوت و امامت را آزار می داد و آنچنان کینه ای را دل هایشان ایجاد کرد که آتش انتقامشان درپهلوی شکسته دختر پیامبر خاموش شد، فاطمه، مادرحسین سرور و سالارکربلا و کشتی نجات قوم نبوی در ساحل پهلو گرفته است، همان که مادر زینب شیر زن روایت کربلا او ایستاده درآتش خشم مشرکین، برای اینکه فریاد و پیام حسین را به سراسر گیتی مصادره کند تا چراغ نهضت او به خاموشی نگراید.

***اصحاب و یاران:

پیامبر اسلام(ص) چه در مکّه معظمه و چه در مدینه، داراى اصحاب و یاران باوفایى بود که برخى از آنان پیش از آن حضرت و برخى دیگر پس از ایشان از دنیا رفتند و تعداد آنان به هزاران نفر مى‏رسد، در این جا به نام برخى از صحابه مشهور آن حضرت اشاره مى‏شود:

على بن ابى‏طالب(ع)، ابوطالب بن عبد المطلب،حمزة بن عبدالمطلب،جعفربن ابى‏طالب،عباس بن عبدالمطلب، عبداللّه بن عباس،فضل بن عباس،معاذبن جبل،سلمان فارسى، بوذر غفارى (جندب بن جناده)،مقداد بن اسود،بلال حبشى،مصعب بن عمیر،زبیر بن عوام،سعد بن ابى وقاص،ابو دجانه، سهل بن حنیف،سعد بن معاذ،سعد بن عباده،محمد بن مسلمه،زید بن ارقم، ابو ایوب انصارى،جابر بن عبدالله انصارى،حذیفة بن یمان عنسى،خالد بن سعید اموى،خزیمة بن ثابت انصارى،زید بن حارثه، عبدالله بن مسعود، عمار بن یاسر،قیس بن عاصم.

*****زمان و دلیل رحلت: دوشنبه 28 صفر، بنا به روایت بیشتر علماى شیعه و دوازدهم ربیع الاول بنا به قول اکثر علماى اهل سنّت، در سال یازدهم هجرى، در سن 63 سالگى، در مدینه بر اثر زهرى که زنى یهودى به نام زینب در جریان نبرد خیبر به آن حضرت خورانیده بود. معروف است که پیامبر اسلام(ص) در بیمارىِ وفاتش مى‏فرمود: این بیمارى از آثار غذاى مسمومى است که آن زن یهودى پس از فتح خیبر براى من آورده بود.

محل دفن: مدینه مشرفه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى) در همان خانه‏اى که وفات یافته بود. هم اکنون مرقد مطهر آن حضرت، در مسجد النبى قرار دارد.

خاتم انبیا برای خاتم الاوصیا بدنیا آمد تا رسالت مهدوی مکمل رسالت نبوی باشد چرا که اعتقاد به خاتم الانبیا به تنهایی ناقص خواهد بود و ختم رسالت با ختم نبوت صورت نمی گیرد از آنجا که خاتم الانبیا عصاره وحی و همه کتب آسمانی است و ختم نبوت همان ختم نزول قرآن است و گر نه هدایت بشر تا زمان ظهور منجی نیز ادامه خواهد داشت و انسان هنوز هم درگرداب اماها و اگرها، باید و نبایدها و شاید و نشایدها متحیر است.

"وما ارسلناک رحمه للعالمین"

یادداشت از "ف. ت"