به گزارش خبرگزاری شبستان، «دیدگاه های غیرتخصصی یا استدلال های غلط» در « بسیاری از منابع مکتوب تاریخی که به مقوله تاریخ معماری ایران پرداخته است» دغدغه‌ای است که مجدالدین رحیمی در یادداشت خود با موضوع «فقدان تاریخ‌نگاری معماری» ایران مطرح کرده است. به عقیده او «فراموش کردن موضوع تاریخ نگاری معماری ایران با دیدگاه معمارانه و زیبایی شناسی معماری» موجب شده «ضعف معماری معاصر ایران اپیدمی شود». آنچه در ادامه می‌خوانید متن یادداشت این کارشناس میراث فرهنگی است که در روزنامه شرق امروز به چاپ رسیده:
«نگارش تاریخ از دیدگاه های مختلفی می تواند مورد توجه قرار گیرد. تاریخ نگاری معماری ایران با تاکید و تکیه بر روش تحقیق های متناسب با این حوزه امری بسیار مهم و با اهمیت است. تبار شناسی معماری ایران در ادوار مختلف تاریخی می تواند یکی از رمزهای موفقیت ما در ایجاد هویت در معماری معاصر باشد. ایجاد ارتباط با گذشته و ادراک زیبایی های فرهنگ ایرانی و نحوه نمود این ذوق و هنر در یادگاران باقی مانده از گذشتگان مقدور است. برای شناخت هرچه بهتر چیستی و چگونگی تحول در معماری باید تاریخ معماری را دانست. تاریخ معماری را نه با دیدگاه های غیرمعمارانه، بلکه به منظور شناخت تخصصی و صحیح این حوزه باید مورد توجه قرار گیرد. منابع مکتوب فراوانی در حوزه تاریخ معماری به چاپ رسیده است. با نگاهی به این منابع، متوجه خواهیم شد که موضوع تاریخ نگاری معماری ایران با دیدگاه معمارانه و زیبایی شناسی معماری دچار فراموشی بزرگی شده است.
متاسفانه بسیاری از منابع مکتوب تاریخی که به مقوله تاریخ معماری ایران پرداخته است دارای دیدگاه های غیرتخصصی یا استدلال های غلط است. فراموش کردن جایگاه این موضوع موجب گردیده است ضعف معماری معاصر ایران اپیدمی گردد. یکی از علت های مهم خودباختگی، فقر هویتی و ضعف های معماری معاصر ایران بی توجهی به دستاوردهای خلاقانه معماران ایران در دوران مختلف بوده که تحت تاثیر این فقر اطلاعاتی این شرایط ایجاد شده است. آسیب شناسی و واکاوی علت های بروز شرایط کنونی در معماری ایران خود موضوع بسیار مهمی است که می بایست با دیدگاهی کاملاتخصصی و به دور از تعصب و تحجر مورد توجه جامعه تخصصی معماری ایران قرار گیرد. روش تحقیق در معماری همچون بسیاری از حوزه های دیگر نیازمند رعایت سلسله مراحل تعیین شده ای است که برای ادراک و تحصیل آن باید پیشکسوتان و متخصصان این حوزه به طور خاص آن را تدوین و ارایه نمایند. دیدگاه غیرتخصصی شاید بتواند با عنوان مشاور در مسیر این موضوع تسهیل بخش باشد اما مشکل بزرگ جامعه تخصصی معماری ایران در حوزه تاریخ نگاری معماری عدم ارایه روش های مناسب و الگوهای استاندارد تحقیق در معماری است.
یکی از فاکتورهای مهم پژوهش در هنر معماری فعالیت میدانی و درک محیطی است. ادراک بصری جلوه ها، بررسی و تحلیل تناسبات و پیمون (واحد های تکرار شونده در معماری) در ساختارهای مختلف الگوهای هنر معماری ایران را نمایان می سازد. معماری ایران در دوره های مختلف تاریخی از جایگاه والایی برخوردار بوده است. تحولات شگرف تکنولوژی معماری و تلفیق های هوشمندانه و هنرمندانه به کار گرفته شده در تزیینات وابسته به معماری در کارنامه معماران گذشته ایرانی شکوهمندانه می درخشد. امروزه نیز بسته به مقتضیات زمان و سطح تکنولوژی و فرهنگ زیستی شاهد برخی اتفاق های مطلوب در معماری معاصر می باشیم اما در مقیاس با کشور کهن و سرزمین جاوید ایران زمین معماران معاصر نتوانسته اند جایگاه شایسته ای در شان این کشور در جامعه جهانی ایجاد نمایند».
پایان پیام/
نظر شما