مژگان ریاحی، مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری چهارمحال و بختیاری، با بیان این مطلب به خبرنگار شبستان گفت: این اثر به شماره 505 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
وی افزود: ترانه‌های شکار به عنوان یکی از رایج‌ترین گونه‌های ادبیات عامیانه از جایگاه و اهمیت ویژه‌ای در این فرهنگ برخوردار بوده و با توجه به اهمیت صید و صیاد در فرهنگ این قوم، بررسی و ثبت این ترانه‌ها که ریشه در فرهنگ غنی قوم بختیاری دارد، می‌تواند آنها را از خطر فراموشی نجات دهد.
وی با بیان اینکه این اشعار بیشتر از فرهنگ عامه و فولکوریک این منطقه سرچشمه گرفته و سینه به سینه به نسل امروز منتقل شده است، تصریح کرد: این اشعار فی البداهه و توسط زنان و مردان محلی سروده شده به گونه‌ای که معمولاً بیتی که سروده میشد منبع الهامی برای سرودن اشعار دیگر بوده و این ابیات به طور کامل متأثر از ادبیات و فرهنگ شکار در این استان هستند.
ریاحی اظهار داشت: به عنوان مثال «ار اخوی زنی زدار بلندون / سه ماهه پاهیز تا ده روز زمسدون» به معنای «اگر می خواهی شکار خوب انجام دهی موسم آن سه ماه پائیز تا روز دهم زمستان است» به عنوان نمونه‌ای از اشعار شکار رایج میان مردم استان چهارمحال و بختیاری است که در این بیت وقت و زمان مناسب شکار به خوبی و درستی آورده شده است. چرا که وقت شکار از اول پائیز تا روز دهم دی است.
وی با اشاره به نمونه های دیگری از ترانه های شکار گفت: بیت «صیادونه کونه بکنیم بهر/چو نو به نوصیاد بدین نکنه قهر» به معنای «ای صیادها کوه را تقسیم کنیم، و قسمتی که از همه بهتر است به صیاد تازه کار بدهیم تا قهر نکند» و «بزنین جای شکار، زنگل پزه نون/ سر پله زونی سیا، گله برد به زندون» به معنای «صیادها شکار کنند و زن ها نان بپزند، ولی پازنی که موها و سر زانوهایش سیاه است، گله را به شکافی برده تا از دست صیاد در امان باشند» از دیگر اشعار معروف شکار در فرهنگ قوم بختیاری به شمار می رود.
پایان پیام/
نظر شما