یک ساعت مهم‌تر است یا میلیاردها سال؟

خبرگزاری شبستان: در هیاهوی زندگی لحظه ای توقف و گوش دادن به نوای الهی آیات قرآن لذتی تکرار نشدنی است. از میان ده آیة پایانی سورة روم از صفحة410 ، خداوند، بعد از تقسیم مردم به چهارگروه و اشاره به یکی از دلایل توحید، در دوآیة 55 و 56 ، زندگی دنیا و برزخ را با عالَم‌آخرت مقایسه می‌کند.
این‌دوآیه می‌فرمایند: «وَ یَومَ تَقومُ السّاعَه، یُقسِمُ المُجرِمونَ: ما لَبِثوا غَیرَ ساعَه»؛ «روز قیامت، تبهکاران، قاطعانه می‌گویند: در عالم دنیا و برزخ، بیش از لحظه‌ای، متوقّف نبوده‌اند». «وَ قالَ الَّذینَ اوتُوا العِلمَ وَ الإیمان: لَقَد لَبِثتُم فی‌کِتابِ الله إلی یَومِ البَعث فَهذا یَومُ البَعث»؛ «ولی‌آنها که اهل علم و ایمانند، می‌گویند: شما در عالَمی‌که خدا مقرّر فرموده‌بود، تا روز قیامت، دورانی بس طولانی، توقّف داشته‌اید، نه لحظه‌ای‌کوتاه. و اکنون، روز قیامت است.
از این‌دوآیه، احتمالاً این‌استفاده را می‌توان‌کردکه مجموع دوران دنیا و برزخ در مقایسه با عالم‌آخرت، در نظر اهل محشر، به‌قدر لحظه‌ای‌کوتاه می‌آید.
این درس تنبّهی برای ماست‌که از خواب غَفلت بیدار شویم و بدانیم‌که تمام عمر دنیا، در جنب زندگی در عالم آخرت، از نسبت یک ساعت به میلیاردها سال هم‌کوتاه‌تر است. و ما هم‌اکنون،آن‌یک ساعت را سپری می‌کنیم.
اینک، به‌هوش باشیم‌که‌آن‌را چگونه‌گذرانده و زندگی ابدی خود را چگونه پی‌ریزی می‌کنیم؟
حال،آیا این، شرط عقل است‌که انسان، یک ساعت خوشگذرانی‌کند و میلیاردها سال، به رنج و عذاب مبتلاگردد؟
اگر طبیب حاذقی به مریض بگوید: تو فقط سه روز، از خوردن‌آب سرد خودداری‌کن تا صحّت مزاج به تو برگردد وآن‌گاه، تا عمر داری، از نوشیدن‌آب سرد لذّت ببر و اگر در این‌سه روز، از خوردن‌آن پرهیز نکنی، مرضی در وجودت مُزمن می‌شود و تا عمر داری، هفتاد، هشتادسال، از لذّت نوشیدن‌آب سرد محروم می‌شوی! عقل، دربارة این‌مریض چه قضاوت می‌کند؟
سه روز، اشباع شهوت و یک عمر، محرومیّت از لذّت یا خیرسه روز، ترک شهوت و یک عمر، درک لذّت؟ کدام‌یک از این‌دو، عاقلانه وکدام، جاهلانه است؟
فَما لَکُم‌کَیفَ تَحکُمون؛ ای عاقلان، چگونه داوری می‌کنید؟
دو جوان را در نظر بگیریدکه هر دو برای تحصیل‌کمالات علمی به یک مرکز علمی در خارج از وطن رفته‌اند. ده سال‌که می‌گذرد، در این‌مدّت، یکی از این‌دو نفر،آدم درس‌خوان و عاقلی بوده و دشواری‌های ایّام تحصیل را تحمّل کرده و روزی‌که به وطن باز می‌گردد، دانشمندی پربار از سرمایه‌های علمی شده و نافع به حال مردم و مورد احترام همگان. امّا آن‌یکی‌که‌آدم عیّاشی بوده و هرزه‌گرد، روز بازگشت به وطن، بدبخت بی‌نوایی شده عاری از هرگونه‌کمال، و منفور در نزد همه‌کس!
آن‌یکی، یک عمر، در دنیا با عزّت زندگی می‌کند؛ چون ده سال رنج تحصیل دانش را تحمّل کرده و پا روی شهوات نفسانی‌گذاشته‌است. و این‌یکی، یک عمر، در دنیا با ذلّت زندگی می‌کند؛ چون ده سال اشباع شهوات نفسانی نموده و از تحصیل علم بازمانده‌است.
اینک، ما نیز برای تحصیل معارف توحیدی، به این‌دنیا آمده‌ایم. این‌جا، هم مزرعه وکشتگاه است و هم مدرسه و دانشگاه.آمده‌ایم‌آموزش ببینیم و با کسب معارف الهی، به وطن اصلی‌که حیات جاودانة اخروی است، بازگردیم و با عزّت و سربلندی دائمی، درکنار مقرّبان درگاه خدا زندگی‌کنیم.
این،گفتار روح‌بخش امیر مؤمنان، علی(ع) است‌که در وصف متّقیان می‌فرماید: صَبَروا أیّاماً قَصیرَه أعقَبَتهُم راحَهً طَویلَه، تجارَهٌ مُربحَه یَسَّرَها لَهُم رَبُّهُم؛ آنان ایّام‌کوتاه زودگذری را با تحمّل سختی‌های پرهیز از مُشتَهَیات نفسانی می‌گذرانند تا پس ازآن، به زندگی غرق در رفاه وآسایش دائم نائل‌گردند و به تجارت پرسودی‌که خدایشان نصیبشان کرده، دست یابند.
پایان پیام/