به گزارش خبرگزاری شبستان، انگار قرار نیست اهالی فوتبال به خصوص آن عده قلیلی که هنوز برای نتایج تیم ملی دلی می سوزانند آبی به خوشی از گلویشان پائین برود.انگار شکست و نا کامی در تار و پود فوتبال ما تنیده شده و به همین سادگی ها نیز خیالی برای گسستن ندارد.تیم ملی ایران حتی در تورنمنت بدون بازتاب و کم اهمیت غرب آسیا نیز حذف شد تا شمارش ناکامی های فوتبال ما از دست آماری ها نیز در برود. دو تساوی و یک برد بی اثر که همچون نوش دارویی بی رمق بود برای زخم های عمیق و انجماد بی رحمانه روح. انسباکی مرموز و محقرانه برای نسلی که تنها به همین توپ گردو اتفاقات داخل مستطیل سبزش دلخوش اند.اما به نظر رسیدن به این دلخوشی حتی در ساده ترین حالات موجود نیز امری سخت و دور از تصور است.مرثیه خوانی در باب مرگ فوتبال وطنی رسمی دیرینه در تاریخ معاصرفوتبالی ما پیدا کرده است.مرگی زجر آور و تدریجی که کاتالیزورهایی ناچیز همچون بحرین و لبنان در آن نقش دارند!
***
حذف تلخی بود.تیمی که تا پیش از این یک پای تمام نیمه نهایی های رقابتهای غرب آسیا بود حالا باید شاهد صعود بحرین تیم همیشه مغضوب ایرانی هاباشد و دست از پا درازتر راه وطن را در پیش بگیرد.برگ سیاهی دیگر از فدراسیونی که گفته می شود در آسیا بهترین است! بیراه و دور از منطق نبود انتظار قهرمانی از تیم کی روش با آن همه ستاره خوش پتانسیل لیگ.مثل همیشه رقابتهای داخلی قربانی شد تا تیم ملی برای افتخار آفرینی عازم شود، اما حالا تنها دست آوردی که می توان به آن اشاره کرد برد خفیفی بود برابر یمنی بود که برای تقویت پایه راهی کویت شده بود.تیمی که تا پیش از این زنگ تفریح تیم ملی به شمار می رفت حالا نه تنها هوس یورش به دروازه ایران به سرش می زند بلکه طلسم گل نزدنهایش مقابل تیم ملی را نیز می شکند.اما نکته اینجاست که حتی تمام این نا ملایمات و اتفاقات آزار دهنده نیز نتوانست نگاه سرد ما نسبت به حال و روز فوتبال را تغییر دهد و دلمان را بابت فوتبال وطنی رو به زوالمان به رحم آورد. تکرار ناکامی آنچنان در ذهن ما اثر گذار بوده که حتی شکست برابر یمن نیز نمی توانست تاسفی به بایگانی عظیم تاسفهای ما اضافه کند.شاید ویروس بی تفاوتی که فضای موجود دربخش مدیریت فوتبال ما را در بر گرفته به ما نیز سرایت کرده و خود بی خبریم! چرا که دیگر سقوط و صعود دیگر دغدغه نیست ما هم شاید ترجیح می دهیم بجای خود خوری وآزرده خاطر شدن همانند رییس خنده روی فدراسیون فوتبال با لبخندی تصنعی از روی تمام ناکامی ها بگذریم. نه آقای کفاشیان ، نه مستر کی روش اینبار سورپرایز نشدیم!
پایان پیام/
نظر شما