به گزارش خبرنگار شبستان، قربان ولیئی گفت: بحث نامگذاری ژانرهای ادبی با عناوین هایی مانند شعر آیینی، شاید یک علت روانشناختی داشته باشد و شاید هم به دلیل نجویی باشد اما نگرش حداقلی به شعر آیینی نشان می دهد که شعر هم جنبه متافیزیک دارد و به ندرت دیده می شود که رایحه معنوی از شعر استشمام نشود.
وی خاطرنشان کرد: محدودکردن شعر به شعر اهل بیت و شعر آیینی چندان صحیح نمی باشد چگونه است که یک شاعر تعداد قابل توجهی شعر برای ائمه داشته باشد و شعر توحیدی از میان اشعارش غایب باشد.
وی ادامه داد: در این زمینه باید بگوییم که حداقلی نگاه کردن به شعر معنوی آن را محدود می کند و از طرفی نیز گاهی وادی شعر به ورطه تقلید و مد می غلطد و متاسفانه شاعران بدون اینکه خودشان هم متوجه باشند به ورطه کنگره محوری دچار می شوند.
ولیئی در ادامه تصریح کرد: طبیعی است که اولین نجواهای شاعر دیندار با خداست و نمی شود از این مساله غفلت کرد.
این شاعر خاطرنشان کرد: نظریه ای به عنوان مخاطب فرضی در شعر داریم و معمولاً مخاطب فرضی یک شعر می تواند انسانی باشد که تشنه توحید و شهود به خداوند است و در حال حاضر این مخاطب تغییر کرده است.
وی در پایان گفت: من ترجیح می دهم به جای استفاده از شعر آیینی شعر معنوی و دینی بگویم شعری که صورت نگری باشد از عهده همه ساخته است اما اگر تجربه دینی برای شاعر اتفاق بیفتد ان شعر شعر معنوی است و مخاطب امروز نیز تشنه شعر معنوی است و دینی می باشد.
پایان پیام/
نظر شما