خدایی داریم که پاسخ تمام نداشته هایمان است

به گزارش خبرگزاری شبستان از آذربایجان شرقی، همین جا در همسایگی هر کدام از ما ممکن است مردمانی زندگی کنند که سادگی و بی ریایی مهمترین ویژگی آنان است، تقلب و ریا بلد نیستند و فکر زرنگی نمی کنند.

مردمان سرزمینی که شاید نمی بینمشان و گاهی از آنها فاصله می گیریم، ابرو در هم کشیده و طردشان می کنیم و مواقعی نیز ترسی مبهم از حضورشان در دلمان حس می کنیم اما شاید ندانیم همین مردمان بخش بزرگ و مهمی از جامعه بزرگ ما را تشکیل می دهند و همان اندازه و شاید بیش از ما حق استفاده از امکانات این جامعه دارند.

لنگی دست و پا و ضعف چشم و نقصان عضو به هر شکلی آنان را از ما که از موهبت سلامت جسمی و ذهنی برخورداریم و هیچگاه قدر این موهبت را نمی دانیم جدا کرده و نوعی برتری در خود حس می کنیم و آنها را از یاد برده ایم.

در بهزیستی ها و آسایشگاه ها گاهی حتی به امید دیدن نزدیک ترین اقوامشان سال ها چشم های ساده شان به در دوخته می شود.

امروز روز 13 آذر به عنوان روز این عزیزان نامگذاری شده، عزیزانی که 125 هزار نفر از آن ها در تبریز شناسایی شده اند و فقط 47 هزار نفرشان تحت پوشش بهزیستی این استان قرار گرفته اند که 58 درصد آنها دچار معلولیت شدید و خیلی شدید می باشند.

قشری از جامعه که شاید به خاطر یک نقص عضو بسیار بسیار ناچیز از حضور در مجامع عمومی امتناع می کنند چرا که تاب و تحمل نگاه های عجیب و غریب مردمی که سلامت جسمی را چیزی جز موهبت الهی و ودیعه ای برای جهان فانی باشد، می دانند را ندارند.

عزیزانی که در آذربایجان شرقی 65 درصدشان بی سواد هستند و شاید خیلی شان از لحاظ ذهنی از خیلی از افرادی که سلامت جسمی دارند، با هوش تر و از لحاظ درک، قدرت درک بالاتری نیز دارند اما نگاه های ما آنها را از دنیای علم و دانش دور کرده و گوشه نشینشان می کند.

در بین 47 هزار نفر معلول تحت پوشش سازمان بهریستی آذربایجان شرقی تنها 7 درصد این جامعه بزرگ دارای مدرک دیپلم هستند و 5 درصدشان نیز مدرک دانشگاهی دارند.

و این نشان از کم گذاشتن جامعه برای این عزیزان است، چرا که طبق گفته محمدرضا صادقی، مدیر کل بهزیستی آذربایجان شرقی، برای 47 هزار معلول استان فقط و فقط 150 نفر مددکار در بخش های دولتی و غیردولتی فعالیت می کنند و این رقم یعنی هیچ نه اینکه اندک باشد بلکه هیچ است.

معلولان جامعه ما از هر لحاظ دچار مشکل هستند عدم حضور در جامعه موجب می شود آنها افرادی کم رو، خجالتی و ناآشنا به برقراری روابط اجتماعی باشد و در دنیای خود که گاهی در خیالشان بسیار وسیع می سازند زندگی کنند.

برای آنان موهبتی که ما هیچ گاه برای رایگان داشتنش کوچکترین شکر را به سوی خدا عزوجل بجای نمی آوریم، به اندازه میلیون ها و میلیارد ها ارزش دارد. برای آنها یک قدم برداشتن برابر با آمال و آرزوهای بزرگشان است و برای ما یه چیز ساده که هیچگاه ندانسته ایم چه بهایی برای داشتنش باید می پرداختیم و نپرداخته ایم.

اما آنان در دل نجوا می کنند، نقصی در جسممان هست ولی اگر روحمان را سالم نگه داریم، خدایی است که پاسخ تمام نداشته هایمان می باشد، در طول زندگیمان، دردهای جسمی و روحی زیادی کشیده ایم، دردهایی که حتی تحملش برای پهلوان ترین ورزشکاران نیز سخت و دشوار است و اینکه بنشینی روی صندلی چرخدار و دیگری کارهایت را انجام دهد، دل بزرگی می خواهد.

اما ما با فخر قدم برمی داریم و پشت میز در محل کار خود می نشینیم و یا از کمی روزی گلایه و خدا را ناسپاسی می کنیم در حالی که نمی دانیم از حق 3 درصدی اشتغال معلولان جامعه مان نیز استفاده کرده ایم.

با اینکه نماینده مردم مراغه و عجب شیر در مجلس شورای اسلامی از تصویب اجرای قانون سه درصد استخدام معلولان در قانون مدیریت خدمات کشوری خبر می دهد و اعلام می کند که همه دستگاه‌های اجرایی و نهادهای دولتی موظف به در نظر گرفتن سهمیه جذب معلولان هستند.

مدیر کل سازمان بهزیستی آذربایجان شرقی نیز این مورد را تایید می کند ولی در ادامه ابراز تاسف می کند که هر کدام از معلولان که مراحل استخدام را طی می کند و به مجموعه مورد نظر می روند با سنگ اندازی های بسیار مواجه می شوند چه در خصوص اینکه ما فرد سالم را برای کار نیاز داریم و چه در خصوص اینکه امری بر عهده اش می گذارند که به سبب معلولیتش از انجام آن ناتوان باشد و خودش از شغل مورد نظر کناره بگیرد.

در حالی که در برخی از ادارات استان آذربایجان شرقی افراد معلولی مشغول به کار هستند و در کار خود نیز بسیار موفق عمل می کنند.

وجود چندین حافظ قرآن که روشندل هستند، صعود روشندلان به عینالی تبریز، حضور معلولان در عرصه های ورزشی نشان از توانایی آنان در انجام فعالیت های بدنی دارد پس چه چیز موجب می شود تا از پذیرفتن آنها در محیط های شغلی امتناع کنیم با وجودی که می دانیم معلولیت نقص اکتسابی نیست و سلامت جسمی برتری محسوب نمی شود و موهبتی الهی است که بودن و دوامش هم در ید قدرت اوست.

صادقی، یکی از بزرگ ترین مشکلات معلولان را مشکل مسکن عنوان کرد و افزود: 70 نفر از آنها با حمایت های این سازمان از طریق مسکن مهر و کمک های بلاعوض صاحب مسکن شده اند ولی باتوجه به عدم اجرای درست شرایط بازپرداخت وام مسکن، این افراد دچار مشکل دیگری شده اند که لذت خانه دار شدن را از آنها گرفته است.

به گفته صادقی، طبق تفاهمنامه مبنی بر 20 ساله بودن وام مسکن این قشر و 18 ماه فرصت برای شروع پرداخت، این موارد رعایت نشده و معلولان را دچار مشکل می کند.

اصغر ابراهیم فریادی، معلول روشندلی است که بیش از پنج هزار شماره تلفن را از حفظ دارد و هم اکنون مسئول اپراتور و تلفنخانه شهرداری منطقه 2 تبریز می باشد.

ابراهیمی در خصوص وضعیتش می گوید: از روزگار و دست تقدیر هرگز ناراضی نیستم خدا چنین سرنوشتی را برایم رقم زده است. بعضی وقت ها که در انجام کار شخصی دچار مشکل می شوم اندکی ناراحت و افسرده می شوم. مثلاً وقتی می خواهم از عرض خیابان عبور کنم یا وقتی می خواهم به مجلس ترحیم آشنایان و همکاران بروم باید یکی مرا همراهی کند در این مواقع ناراحت و شرمنده می شوم اما بعد از مدتی به زندگی امیدوار می شوم و تمام فکر و ذکرم را به تربیت فرزندانم مشغول می کنم.

ابراهیمی تنها آرزوی خود را دیدار حداقل یک بار روی ماه بچه هایش عنوان می کند و ادامه می دهد: پسرم 21 ساله و دخترم 17 ساله و سالم و زرنگ هستند. اما از اینکه هرگز نتوانسته ام چهره بچه هایم را ببینم متاسفم.

کاش جامعه این را درک می کرد که قطره ای مهربانی نسبت به معلولان، دریایی از مشکلات آنها را حل خواهد کرد.

پایان پیام/