خبرگزاری شبستان:«من مادر هستم»جدیدترین فیلم فریدون جیرانی است که قبل از آغاز اکران حاشیه هایش آغاز شد و با همان حاشیه ها به اکران رسید.فیلمی که چند سال منتظر اکران بود و و سرانجام در میان هیاهویی که انصار حزب الله در مورد غیر اخلاقی بودن فیلم به پا کرده بودند اکران شد.هیاهویی که امروز به تحصن مقابل وزارت ارشاد ختم می شود و مشخص نیست چه سرانجامی برای آخرین فیلم جیرانی رقم بزند.
«من مادر هستم»یکی از قوی ترین کارهای کارنامه جیرانی است که این قوت را از بازی بازیگرانش می گیرد.حضور پر قدرت فرهاد اصلانی و پانته آ بهرام این فیلم را از ابتدا تا آخر بدون توجه به نقایص فیلمنامه و بازی همیشه بد باران کوثری جلو می برد و در پایان داستان ما را نتیجه اخلاقی هم روبرو می کند.اما مساله اصلی در این میان تنها کیفیت این فیلم نیست.بلکه کسانی است که این فیلم اخلاقی و خانواده محور را مبتذل می دانند.
در روزگاری که ماهواره چون سرطانی در جامعه ایرانی تلاش می کند تا سبک زندگی جامعه ایرانی را تغییر دهد،یک فیلمساز با احساس تکلیف در مورد نمایش معضلات جامعه برای حل آن،فیلمی می سازد که انصافا دیدگاه اخلاقی و انتقادی به وضعیت جامعه ایرانی دارد و نتیجه گیری پایان فیلم هم نقد این بی اخلاقی ها و تلاش برای زندگی پاک و سالم است.
چگونه می توان انتظار داشت بدون نمایش بخشی از ناپاکی ها آن را نقد کرد و بدون نشان دادن بدی،خوبی را مشخص ساخت؟گویا منتقدان تندرو این فیلم از هرگونه درک هنری به دورند و ملاکهای هنری و زیبایی شناسی فیلمسازی را اصلا نمی دانند چون ایراد آنها به فیلم مثل کسانی است که بای اولین بار در عمرشان فیلمی را در سینما دیده اند.
کژفکری ها و بدفهمی های ناشی از ساختار هنری فیلم مدتها است بهانه دست کسانی است که گویا در خفا برای نابودی سینمای ایران نقشه می کشند و قصد عقیم کردن برترین ابزار هنری کشور ما را دارند.فعلا سرنوشت سینمای اجتماعی ایران در کف خیابانهای پایتخت مشخص می شود و باید دید این تداوم این رفتارها در آینده چه نتیجه ای خواهد داشت.
پایان پیام/
نظر شما