نینوا معبر انتظار// پیوند فرهنگ عاشورا و انتظار

خبرگزاری شبستان: آنان فریاد برمی‏کشند: یااباعبدالله سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم اض یوم القیامة(4)؛ ای پدر بندگی و عبودیت! همانا من در صلح هستم، با کسی‏که شما با او در صلح هستید و در جنگ هستم، با آن که شما در جنگ با او هستید و این راهبردی است همیشگی و تا قیامت یک جریان ایستا و محدود نمی‏باشد. تا زنده هستم، با این استراتژی زیست می‏کنم و آن را به فرزندان خود و دیگران، می‏آموزم و توصیه می‏کنم؛ زیرا من وظیفه دارم در مدار حقّ باشم و حقّ را به دیگران سفارش کنم و به آنان بگویم همواره باید در مسیر حفظ این حقّ، صبر پیشه کنند. تواصوا باالحق و تواصوا بالصبر(5). تا زنده هستیم و تا قیامت، این معرفت، محبت و اطاعت همراه ما بوده و در برزخ و قیامت، شاهدی بر حقانیت ما خواهد بود.
براساس فرهنگ عاشورا، این راهبرد را دست مایه عملی خود ساخته‏ام و عنصرشناسی را در ادامه دشمن‏شناسی خود، پی جویی می‏کنم و نفرت و لعن خویش را اظهار می‏سازم: و لعن الله آل زیاد و آل مروان و لعن الله بنی امّیه قاطبة و لعن الله ابن مرجانة و لعن الله عمربن سعد و لعن الله شمراً و لعن الله امة اسرجت و الجمت و تنّقبت لقتالک.

جای جای هر یک از عناصر را در تحلیل دشمن‏شناسی خود، به خوبی برآورد می‏کنم و وزن و جایگاه آنان را در ضربه زدن و دشمنی نمودن ارزیابی می‏کنم تا برائت و بیزاری‏هایم، مؤثر باشد و راه را برای حقّ باز نمایم. من باید یار و یاور ولّی خدا باشم که شرط آن هوشیاری است.

پدر و مادرم فدایت یا حسین! چه عظیم و بزرگ است مصیبت‏های شما بر من و این درد بر من بسیار سنگینی می‏کند. ناله‏ای جان سوز و بلند دارم و از خدایی که مقام بلند شما را گرامی داشت و مرا هم به واسطه شما کرامت فرمود، درخواست می‏کنم که: ان یرزق طلب ثارک مع امام منصور من اهل بیت محمد(ص)؛ روزی من گردان خون‏خواهی و انتقام‏گیری از خون تو را با امام پیروز و یاری شده از اهل بیت حضرت محمد(ص) و تا زمانی که این انتقام محقق نشود، سنگینی مصیبت‏های تو، مرا بی‏تاب و بی قرار خواهد کرد.

امام حسین(ع) با هدایت و رهبری ویژه خود حرکت تاریخ را عوض کرده، آن را از مرگ همیشگی نجات داد و بشریت را از هلاکت حتمی رهایی بخشید. کاروان هدایت تاریخ، در جهت نتیجه بخشی و به هدف رسیدن در حال حرکت است؛ اما در این حرکت و جریان، هنوز سختی و تلخی مصائب حسین(ع) را در جان و ذائقه خود احساس می‏کنیم و تا بر آمدن شکوفه فرج، مرارت انتظار را تحمل می‏نماییم.

امام صادق(ع) فرمود: برای صاحب این امر قائم آل محمد(ع) غیبتی خواهد بود که متمسک به دین او کارش به قدری دشوار است که همانند آن ماند که بخواهد چوب خاردار بسیار سخت را، با دستانش بکشد و صاف کند(6).

در این قسمت از زیارت عاشورا و حدیث قدسی، به خوبی پیوند و گره خوردن فرهنگ عاشورا با فرهنگ انتظار را می‏بینیم، به طوری که این مضمون در قسمت دیگر زیارت عاشورا، تکرار شده است؛ یعنی؛ در دو مورد از زیارت عاشورا این عبارت آمده است. در دعای ندبه هم می‏خوانیم: این الطالب بدم المقتول بکربلاء.

راستی راز و رمز این پیوند چه می‏تواند باشد؟ چرا در عیدهای فطر، قربان و... این همه سفارش به دعای ندبه و زیارت امام حسین(ع) شده است. گویا بنا است، این دو فرهنگ پیوسته و به صورت همگام و همراه، زنده باشد و در لایه‏های اندیشه، فرهنگ و عینیت عموم مردم، جلوه گری کند. وترَین موتورَین(7) نیز هر دو با هم یاد شوند و یکی به عنوان پشتوانه فرهنگی و معبری برای آن دیگری باشد. پس می‏توان گفت که: نینوا، معبر انتظار است.

این حقیقتی است که دشمنان هم به آن رسیده‏اند. آنها در مطالعات شیعه‏شناسی خود، اعلام داشته‏اند: شیعه با توجّه به پرچم سرخ عاشورای حسینی، به عنوان پیشینه و عقبه فرهنگی خود و از طرف دیگر با چشم انداز پرچم سبز مهدوی، از فرهنگی پویا و بالنده برخودار است. آنها برای مبارزه و تخریب این دو فرهنگ و شکستن این دو پرچم، برنامه‏های راهبردی به پا ساخته‏اند؛ ازجمله فیلم‏هایی مخصوص برای تضعیف فرهنگ ساخته‏اند. دشمن دریافته است که پیوندی خاص و راهبردی، بین فرهنگ انتظار و عاشورا وجود دارد و بر ما شیعیان است که از این راز و پیوند، دریافت مناسب و به هنگام داشته باشیم و آن را به پیام و بیان مطلوب برسانیم. بر ما است که بدانیم چرا در حدیث قدسی زیارت عاشورا از سیدالشهدا(ع) و در زیارات حضرت مهدی از امام عصر به عنوان "وتر موتور"، تنهای رها شده یاد شده است.

با دریافت درست از این مفاهیم، می‏توانیم ندای این الطالب بدم المقتول بکربلا را در فضای جهان، به عنوان فرهنگ پویا مطرح نموده، فریاد کنیم و بنالیم که: "عزیز علی ان ابکیک و یخذلک الوری؛ گران است بر من اینکه برای تو گریه کنم و مردم تو را خوار و سبک بشمارند."(8)
و با این و شعور و شعور است که می‏خواهیم نصرت و یاری خود را برای مهدی تنها آماده ساخته و فریاد "هل من ناصر" حسین تنها مانده را پاسخ دهیم.
از خداوند چنین می‏خواهیم: خدایا! مرا در پیشگاه خودت به واسطه حسین(ع) در دنیا و آخرت آبرومند قرار ده: "اللهم اجعل عندک وجیها بالحسین(ع) فی الدنیا والآخرة". اگر می‏خواهیم در پیشگاه خالق خویش آبرومند گردیم، راه آن، این است که از "باب الله" به آستان ربوبی خداوند در آییم. این گونه می‏توان "وجهه" و آبرویی در بارگاه ایزدی به دست آورد. امام حسین(ع) "باب الله" است و می‏توان با آن در نزد خدا کسب وجهه نمود. از خداوند می‏خواهیم که خون‏خواهی خون خدا را، "رزق" و روزی ما قرار دهد؛ رزقی که به همراهی با امام منصور (مهدی) می‏باشد و اینگونه می‏خواهیم در درگاه الهی وجیه و آبرومند باشیم.
کسانی که نتوانسته‏اند در رکاب حسین(ع) جان ببازند و در نزد خدا وجیه گردند و آبرویی یابند؛ باید دعا کنند تا خداوند آنها را از این رزق و روزی را از آنها محروم نسازد و "مرارت انتظار" را به جان بخرند و به "خیل منتظران" بار یایند. آنان باید این سرود عشق را زمزمه جان خویش سازند که: به حق حسین و آن کسی که مقامش را کرامت بخشیدی و از کرامتش مرا هم بهره‏مند نمودی، مرای روزی کن تا در معیّت مهدی فاطمه، خونخواه ثارالله باشم و بدین وسیله آبرویی در درگاه الهی کسب کنم؛ چون حسین رمز ("وجاهت" و کلید "تقرّب الی الله" است.

داستان انسان، داستان "فوز و خوض" و همچون سَرو سر به آسمان پرکشیدن است و یا به زمین فرو رفتن. کسانی که در عصر عاشورا، هستی خود را به موج عشق سپردند و مستانه به راه افتادند، میوه "فوز" را چیدند و رفتند و ماندگان در راه باید در "خیل وصف منتظران"، به امامت و رهبری "امام منتظر" چشم بدوزند؛ تا آن امام هُمام از سفر باز آید و این در راه ماندگان فوز عظیم را به کاروان عاشورائیان برساند.

ما درحال انتظار به ذکر عشق آرام می‏یابیم و می‏نالیم: شما رستگار شدید به رستگاری بزرگی؛ ای کاش ما هم با شما می‏بودیم و به همراه شما بدان نائل می‏آمدیم این امام عصر و پیروزمند با نصرت خدا است که عقب ماندگانِ از کاروان فوز و فائزان، را به مقصد می‏رساند، تا از "باب الله" سیدالشهدا(ع) کسب آبرو کنند.

این جلوه‏ای از فلسفه خون‏خواهی "ثارالله" در رکاب فرزندش "مهدی فاطمه" است؛ زیرا "خون خدا" ریخته و به آن هتک حرمت شد. باید در هستی حریم خونِ خدا پاسداری می‏شد و بشود و تنها راه کسب وجهه و آبرو، همین گرامی‏داشت و پاسداری از این حرم و حریم است. کسانی که می‏خواهند به خیل آبرومندان در آیند، باید دِل به دریای "انتظار" خون‏خواهی ثارالله بزنند؛ تا با خون‏خواهی او در رکاب مهدی موعود(عج) آبرومندِ بارگاه ایزدی گردند و به فوز و رستگاری نائل آیند.

از همین رو است که: انتظار، فرج خود از بزرگ‏ترین فرج‏ها است (10)".
ای پدر بندگی و عبودیت "یااباعبداللّه)! همانا من "تقرّب" می‏جویم به خدا و به رسولش و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و به تو ای حسین! به موالات و دوستی متقابل با تو حسین و به وسیله برائت از دشمنان شما.
در این جا بحث از تقرّب است: تقرّب به خدا و تقرّب به معصومین(ع)؛ زیرا این نورهای مقدس، اسمای حسنای الهی‏اند. این تقرّب ورودگاهی می‏خواهد که آن پدر بندگی و عبودیت (اباعبدالله) و خون خدا است. حتی تقرّب به خود سالار شهیدان، از همین منظر خواهد بود، باید برای این تقرّب‏ها، از موالات امام حسین(ع) دستمایه گرفت و به وادی تقرّب راه یافت. سیدالشهداء(ع) کلید آبرومندی و وجیه شدن در درگاه الهی است؛ زیرا ثارالله است و حرم و حریم الهی است و حرمت دارد.

کلید "فوز" و رستگاری، سر بر کشیدن بر آسمان عبودیّت و بندگی است. باید با سعی تلاش، خود را به صف منتظران کاروان خون خواهان ثارالله برسانیم تا وجهه یافته، به خیل متقرّبان به خدا و امام حسین(ع) بپیوندیم و این گونه از دیار "نینوا"، معبری به کاروان خون خواهان حسینی بسازیم؛ چنان که قرآن می‏فرماید: در میان مؤمنان مردانی‏اند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده‏اند؛ برخی پیمان خود را به آخر بردند [و در راه او شربت شهادت نوشیدند و بعضی دیگر در انتظارند؛ و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند".

عاشورائیان پیمان خود را به آخر بردند و مهدویان در معبر نینوا چَشم انتظارند و آن عهدی را که با خدای خود بسته‏اند پاسداری از "حرم و حریم" ثارالله و خون خدا از یاد نبرده‏اند آنان همیشه با خود زمزمه می‏کنند و هر صبحگاه، با امام عصرِ خویش و یوسف گمشده فاطمه، تجدید عهد می‏نمایند و در "انتظارِ" فرج به سر می‏برند؛ تا در رکابش به خون خواهی "حرم و حریم" الهی و ثارالله برخیزند.

راز و رمزِ گره و پیوند این دو فرهنگ، این گونه عقده می‏گشاید و رُخ می‏نماید. منتظران عشق هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود راه نخواهند داد، همچنان که مردان سترگ عصر عاشورا چنین بودند.

پی نوشت:

4) زیارت عاشورا.
5) سوره والعصر
6) بحار الانوار، ج 52، ص 135، ح 39.
7) وتر موتور؛ هم در خصوص امام حسین(ع)، و هم در خصوص حضرت مهدی در زیارات آمده است؛ و آن به معنای تنهایِ تنها گذاشته شده می‏باشد.
8) دعای ندبه.
9) موسوعه امام حسین، ص 667.
10) بحار، ج 52، ص 122.
برگرفته از سایت موعود

ادامه دارد/