به گزارش خبرگزاری شبستان، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در فرآیند مجموعه مطالعات الگوی مطلوب برنامه‌ریزی، به بررسی برنامه‌ریزی در هندوستان پرداخت. دفتر مطالعات برنامه و بودجه این مرکز اعلام کرد: سابقه برنامه‌ریزی در هندوستان، به عنوان ابزاری برای توسعه اقتصاد به انتشار کتاب «اقتصاد برنامه‌ریزی شده برای هند» توسط Sir M.Visvesvarayya در سال 1934 باز می‌شود.
انتشار این کتاب سبب جلب توجه و تشویق حلقه‌های دانشگاهی به این امر شد و در نهایت انتشار کتاب‌های بیشتری در این زمینه را به دنبال داشت.
اما اولین تلاش برای تدوین یک برنامه ملی برای هند، در سال 1938 با تشکیل کمیته ملی برنامه‌ریزی به ریاست Pandit Jawaharlar Nehru آغاز شد.
کار این کمیته به علت بروز جنگ جهانی دوم و آشوب‌های سیاسی که منجر به استعفای اعضای کنگره شد، توقف یافت، تنها در سال 1948 بود که کمیته ملی برنامه‌ریزی توانست گزارش‌هایی را تهیه و منتشر کند.
بر پایه این گزارش در سال 1944 کتابی با عنوان «برنامه‌ای برای توسعه اقتصادی هند» با هدف دو برابر کردن درآمد سرانه، سه برابر کردن درآمد ملی، افزایش 130 درصدی محصولات کشاورزی، افزایش 500 درصدی ستانده صنعتی و افزایش 200 درصدی خدمات برای یک دوره 15 ساله منتشر شد.
پس از استقلال هندوستان در سال 1947 ، کنگره هند یک کمیته برنامه اقتصادی تشکیل داد و از آن به بعد برنامه‌های مختلفی در این کشور تهیه و اجرا شده‌اند.
به منظور برنامه‌ریزی در هندوستان، ارکان و نهادهایی نظیر کمیسیون برنامه‌ریزی در مرکز، هیئت توسعه ملی، دپارتمان یا هیئت برنامه‌ریزی در ایالت‌ها، کارشناسان و نهادهایی که در سطوح مختلف مردم‌اند، نمایندگان مرکز و ایالت‌ها و قانونگذاران و تشکل‌های علمی و NGOها نقش قابل توجهی دارند که هر یک به نحوی در تدوین برنامه مؤثرند و این نهادها هندوستان را به یکی از کشورهای موفق در برنامه‌ریزی بدل ساخته‌اند.
پایان پیام/
نظر شما