به گزارش خبرنگار شبستان، احمد نجفی بازیگر تلویزیون و سینما در ابتدای گفتگوهایش در پاسخ به این سوال که چرا کارآکاه علوی با بازی شما اینقدر نسبت به باقی سریال های هم مسیرش ماندگار تر شده است، به خبرنگار شبستان گفت: بعد از راه ابریشم آقای حاتمی که کار فاخر و خوبی بود، همه مردم دنیا احساسات نوستالژیک قدیمی دارند. من هنوز می بینم کسانی که در اروپا و آمریکا زندگی می کنند، مدام از گذشته یاد می کنند. ما هیچ وقت چیزی به نام کارآگاه بازی آن هم در دوره رضا خانی و کودتا نداشتیم. یک مقداری برای مردم جذاب بود که یک کارآگاه در آن زمان باشد. البته مقداری نوع بازی هم تاثیر دارد. ژانر پلیسی و جنایی در سینمای کشور خلا ایجاد کرده اند. این فیلم خیلی خوب توانست به عنوان یک نمونه ایرانی در اذهان جا بماند.
وی افزود: خیلی ها دنبال این کارها نمی روند زیرا سخت هستند. بیشتر نقش های اجتماعی و تکراری موضوع سینما و تلویزیون شده است. البته فروش این موضوعات تکراری هم بهتر است.
نجفی در خصوص تجربه کار با سیما فیلم و صدا و سیما اظهار داشت: کارها ی سخت مرد خودش، باور و مقاومت می خواهد و باید برای آن کتک خورد. من یک سال بعد از کارآگاه علوی در خصوص این سریالی که 80 درصد بیننده داشت سختی کشیدم. به اندازه ای که نمی خواستندحق الزحمه گروه را پرداخت کنند. من برای خودم و همکاران بسیار تلاش کردم تا حق الزحمه آنها را دریافت کنم. جز زجر و درد چیزی از کارکردن با این گروه عاید من نشد. من دیگر حاضر نیستم سه راه تختی پا بگذارم. آنها یک لحظه خودشان را جای همکاران نگذاشتند و نمی فهمیدند که این بازیگران زن و بچه دارند. آخرش هم مجبور شدیم برویم پیش آقای ضرغامی که در نهایت ما را برای این کار جریمه کردند. این نگاه منفعلانه خودخواهانه مدیریتی برخی از افراد در سازمان صدا و سیما کار ما را به اینجا کشانده است.
وی با بیان این مطلب که من الان می گویم اگر طلا از سیما فیلم ببارد آنجا پا نمی گذارم، افزود: تا وقتی این نگاه وجود دارد به همین منوال برخورد می کنند. وقتی یک کار درستی هم در صدا و سیما انجام می شود بازیگر دچار توطئه های بین تهیه کننده و کارگردان می شود. این کارها بسیار سخت است و کسی دنبال آن نمی رود.
نجفی از سختی های فیلمبرداری پروژه های تاریخی در صدا و سیما این گونه یاد کرد: فیلم های تاریخی مانند کلاه پهلوی و مختارنامه دیگر جایی بحث نمی شوند. این حرف ها دیگر کهنه شده است . این نگاه ها به نظر من عقب افتاده اند و دلیل ندارد دیگر دنبال این کارها رفت. یک ماشین شاه را خواستیم از موزه بیرون بیاوریم و حاضر شدند که 4 میلیون و 800 هزار تومان بابت آن بیمه پرداخت کنند و روز فیلمبرداری با 80 نفرحاضر برای کار گفتند که خوش نداریم که ماشین بیرون بیاید. آیا این شخص مدیر است؟ این وسایل مال مردم هستند و باید برای نمایش و نشان دادن به آنها به کار گرفته شوند. وقتی آدم برخی از این مدیرها را می بیند باید کفاره دهد. جز توهین و مداخله را ما ندیدیم. یک سناریو 2 سال برای تصویب در تلویزیون طول کشیده و یک کارشناس بی سواد آن را رد می کند. این ممانعت ها نابهنگام نا بخردانه و ناآگاهانه که عده ای دارند اجازه نمی دهد چیزی که می خواهیم را بسازیم.
وی در پایان از وضعیت اخبار و پیگیری های رسانه ها دراین موضوعات گله گزاری کرد و اظهار داشت: دق دل من از مطبوعات این است که چرا مشکلات تاریخی شهرها و نابخردی شهرداران را پیگیری نمی کنند؟ مطبوعاتی ها از دولت انتظار دارند که مشکلات را حل کند، از فیلمسازان انتظار دارند که فیلم های خوب بسازند اما وقتی کسی از آنها انتظار داشته باشد ناراحت می شوند. من به شما می گویم که 70 درصد فیلم های ما را باید بریزیم توی سطل آشغال و بعد توی دریای جنوب خالی کنیم. مطبوعاتی ها هم باید شهامت داشته باشند و بگویند که چند درصد اخبارشان و رسانه ها به درد نمی خورد. البته فقط نباید حرف زد باید برای درست کردن مطبوعات فعالیت کرد.
پایان پیام/
نظر شما