به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله جوادی آملی، معظمله در ادامه سلسله مباحث شرح نهجالبلاغه، به تبیین و تفسیر کلمه طیبه ۱۹۱ از کلمات قصار امیرالمؤمنین علی(ع) پرداختند؛ کلامی که به تعبیر ایشان، تحلیلی جامع از حقیقت دنیا و نسبت انسان با عمر، زمان و نظام طبیعت ارائه میدهد.
ایشان در آغاز سخنان خود با قرائت کلام نورانی حضرت امیر(علیهالسلام) «إِنَّمَا الْمَرْءُ فِی الدُّنْیَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِیهِ الْمَنَایَا...» بیان داشتند: این بیان نورانی، دنیا را بهدرستی معنا میکند و نشان میدهد که انسان در دنیا همواره در معرض تیرهای مرگ و حوادث قرار دارد، هرچند به دلیل اشتغال و سرگرمی، این حقیقت را احساس نمیکند.
معظم له با اشاره به اینکه عمر ما سرمایه اصلی است و مواظب باشیم تنها برای بهرهای گذرا از دنیا صرف نشود، تصریح کردند: انسان برای بهرهبرداری از زمان و زمین، ناچار است بهای سنگینی بپردازد و آن بها چیزی جز عمر نیست. انسان برای استفاده از شب و روز، برای سکونت بر زمین و برای بهرهمندی از امکانات طبیعت، عمر خود که سرمایه اصلی هست را میدهد و در برابر آن، چیزی گذرا و ناپایدار دریافت میکند؛ ازاینرو در این معامله، انسان همواره مغبون است؛ انسان اگر بخواهد از زمان استفاده کند، ناگزیر باید عمر بدهد و اگر بخواهد از زمین بهره ببرد، باز هم باید از همان سرمایه بپردازد؛ ازاینرو در همه این معاملات، انسان زیاندیده است.
ایشان در ادامه، با شرح تعبیر «وَ مَعَ کُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَ فِی کُلِّ أَکْلَةٍ غَصَصٌ»، بیان داشتند: هیچ لذتی در دنیا خالی از رنج نیست. هر حادثهای که وارد زندگی انسان میشود، نوعی سوزندگی و درد به همراه دارد و غصهها همان حوادث گلوگیری هستند که انسان نمیتواند آنها را بهسادگی از ذهن و جان خود بیرون کند.
حضرت آیتاللهالعظمی جوادی آملی با اشاره به نقش شب و روز، گفتند: اگرچه شب و روز از بزرگترین نعمتهای الهیاند و در قرآن کریم بهعنوان «خِلْفَة» معرفی شدهاند، اما همین شب و روز، در عمل سرمایه عمر انسان را مصرف میکنند. آنها چیزی به انسان نمیافزایند، بلکه آنچه را انسان ساخته و اندوخته است، بهتدریج از او میگیرند.
ایشان با اشاره به این بخش از کلام امیرالمؤمنین(ع) که «وَ لَا یَنَالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَی»، خاطرنشان کردند: هیچ نعمتی در دنیا بدون هزینه و بدون از دست رفتن نعمتی دیگر به دست نمیآید. انسان هیچ روزی از عمر خود را به دست نمیآورد، مگر آنکه روزی دیگر را از دست بدهد. افزوده شدن یک روز به عمر، به معنای حفظ روزهای گذشته نیست، بلکه همواره با از دست رفتن بخشی از سرمایه عمر انسان همراه است؛ این نه سود است و نه درآمد.
معظمله تأکید کردند: این تحلیل نشان میدهد که انسان همواره در معرض مرگ قرار دارد و جریان زندگی دنیوی، مصرف تدریجی سرمایه عمر است، نه انباشته شدن آن.
ایشان با تبیین تعبیر «فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ»، افزودند: بیماریها، رنجها، غصهها و کاهش تدریجی قوای جسمی و ذهنی، همگی ابزارهایی هستند که مرگ را یاری میکنند. انسان بهتدریج بخشی از حافظه، توان، هوش و نشاط خود را از دست میدهد و این فرایند، تیراندازی آرام و پیوسته مرگ به سوی انسان است.
حضرت آیتاللهالعظمی جوادی آملی با اشاره به آیه شریفه ﴿ یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذَٰلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ﴾، تصریح کردند: روز قیامت، روز معامله نیست، بلکه روز ظهور زیانهاست. زیاندیدگی انسانها در دنیا، در قیامت آشکار میشود و آن روز، پرده از حقیقت معاملات مغبونانه بشر برداشته خواهد شد.
معظمله در بخش پایانی سخنان خود، با اشاره به کلمات بعدی امیرالمؤمنین(ع)، خاطرنشان کردند: انسان نباید بیش از نیاز واقعی خود به جمعآوری مال بپردازد؛ چراکه آنچه فراتر از نیاز است، در حقیقت انسان را به خزانهدار دیگران تبدیل میکند.
ایشان همچنین با استناد به کلام نورانی «إِنَّ لِلْقُلُوبِ إِقْبَالًا وَ إِدْبَارًا»، بر اهمیت استفاده از اوقات نشاط قلب برای علمآموزی تأکید کردند و فرمودند: زمانی که دل اقبال و آمادگی دارد، بهترین فرصت برای فراگیری علم و معرفت است؛ چراکه علمی که در چنین حالتی به دست آید، در جان انسان اثرگذار و ماندگار خواهد بود.
نظر شما