روایت مردی که با خانواده‌ چراغ تولید را روشن نگه داشته است

خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی: در شرایطی که شعار سال بر «تولید» و تقویت فعالیت‌های اقتصادی مردمی تأکید دارد، تولیدهای کوچک به‌عنوان یکی از در دسترس‌ترین و کم‌هزینه‌ترین شیوه‌های ورود به عرصه اقتصاد، نقش تعیین‌کننده‌ای در استحکام بنیان خانواده و توسعه محلی ایفا می‌کنند. این نوع تولیدها به‌واسطه سرمایه اولیه کم، امکان استفاده از ظرفیت‌های بومی و مهارت‌های ساده یا تخصصی اعضای خانواده را فراهم می‌کنند و به ایجاد درآمد پایدار کمک می‌کنند. نتیجه این فرایند، افزایش تاب‌آوری اقتصادی خانواده‌ها و کاهش وابستگی به مشاغل بیرونی است؛ مسیری که مستقیماً با تحقق شعار سال و حرکت به‌سوی مردمی‌سازی اقتصاد همسو است.

از سوی دیگر، اشتغال‌زایی در خانواده علاوه بر رونق اقتصادی، پیامدهای فرهنگی و اجتماعی مهمی نیز به همراه دارد. تقویت روحیه کار و مهارت‌آموزی بین نسل‌ها، کاهش مهاجرت، احیای مشاغل فراموش‌شده و تبدیل خانه‌ها به هسته‌های کوچک تولید از دستاوردهای مهمی است که می‌تواند زیرساخت‌های رشد پایدار را در استان‌ها و مناطق کمتر برخوردار به‌ویژه خراسان جنوبی تقویت کند. هنگامی که خانواده‌ها در کنار هم تولید می‌کنند، الگویی از اقتصاد مقاومتی در مقیاس کوچک شکل می‌گیرد که با نگاه رهبر انقلاب در گام دوم انقلاب، یعنی تکیه بر ظرفیت مردم برای پیشرفت، کاملاً هم‌راستا است.

عبدالحسین بهدانی، کارآفرین و تولیدکننده قطعات برقی، یکی از همان مردانی است که ستون‌های تولید را نه با پول، که با استخوان و جانش ساخته است.

بهدانی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان از خراسان جنوبی می‌گوید: بعد از گرفتن دیپلم هنرستان در رشته برق، و بازگشت از سربازی کارم را با سیم‌کشی ساختمان شروع کردم، همان اوایل، کنار کار ساختمانی، تعمیرات لوازم برقی هم انجام می‌دادم. 

وی می‌افزاید: در آن برهه زمانی مردم از خراب شدن کرسی‌ها و بخاری‌های برقی گلایه داشتند چراکه اکثر اجناس بازاری و بی‌کیفیت بود، همان‌جا جرقه تولید این قطعات برقی در ذهنم زده شد و با خود گفتم چرا خودم دست به کار نشوم و یک وسیله باکیفیت برای مردم نسازم.

او ادامه می‌دهد: با کمک یکی از دوستانم که کابینت‌ساز بود، طرح اولیه را با هم زدیم، قصد داشتم مشابه بخاری‌های قدیمی اما با کیفیت بالاتر تولید کنم، بعضی قطعات مثل المنت، سیم و ترمینال را از تهران تهیه می‌کردم، اما مونتاژ همه را خودم انجام می‌دادم، حتی طول سیم‌ها را بیشتر از جنس‌های بازاری گرفتم تا مردم مجبور به استفاده از رابط نباشند و ایمنی بالاتر برود.

 بهدانی مهم‌ترین ویژگی محصولات خود را کیفیت بالا می‌داند و می‌افزاید: کرسی‌های برقی من با برند کوثر بهدان، به دلیل استفاده از سیم‌های سه متری، دوشاخه‌های استاندارد و مونتاژ دقیق، به‌صورت زبان به زبان در

بازار شناخته شده است و خیلی‌ها گفتند کیفیت کار من از برخی محصولات دارای نشان استاندارد هم بهتر است.

وی می‌گوید: اوایل تولید محدود بود و فقط به اندازه سفارش کار می‌کردم هر کرسی برقی را حدود ۲۵۰۰ تومان می‌فروختیم، سود آنچنانی نداشت، اما کم‌کم کار من در بازار شناخته شد و با توجه به کیفیت کار سفارش‌ها بیشتر شد.

از تولید دستی تا قالب‌سازی صنعتی

این کارآفرین بیرجندی با بیان اینکه کار دستی دیگر جواب نمی‌داد می‌افزاید: برای تهیه قالب و پرس و آموزش به مشهد رفتم، اما گفتند حداقل چهار سال باید کنار دستگاه کار کنم و به این ترتیب به بیرجند برکشته و با کمک یکی از دوستان قالب‌ساز، پرسِ ضربه تهیه کردیم، آن زمان قالب حدود ۲۰۰ هزار تومان و پرس را حدود ۵۰۰ هزار تومان خریدیم و همین‌ها مسیر کار مرا عوض کرد.

او یادآور می‌شود: بیشتر دستگاه‌هایی که الان در کارگاه دارم، یا به‌صورت مستعمل خریده‌ و یا خودم طراحی کرده‌ام حتی یک گیوتین کوچک برای برش ورق طراحی کردم که به جای ۶ متر فضا، در فضای کم هم کار می‌کند.

۳۰ سال کار؛ بی‌سرمایه، بی‌ادعا

بهدانی با صدایی آرام اما پر از حسرت می‌گوید: در این ۳۰ سال فقط با درآمد خودم کار را جلو بردم، نه سرمایه داشتم، نه پشتوانه، فقط یک خانه مسکن مهر دارم که با هزار زحمت خریدم خیلی‌ها تعجب می‌کنند که تولیدکننده باشی و این دارایی را داشته باشی، اما واقعیت همین است.

این تولیدکننده بیرجندی یکی از سخت‌ترین دوران کاری‌اش را زمانی می‌داند که به دلیل نداشتن نشان استاندارد مجبور به تعطیلی شد، او می‌گوید: حدود دو سال پیش اداره استاندارد اعلام کرد چون تولید انجام می‌دهی باید نشان استاندارد داشته باشی درحالی‌که من مونتاژکار بودم و قطعات آماده را سرهن و مونتاژ می‌کردم، اما گفتند فرقی ندارد و به همین دلیل تعهد گرفتند تا دریافت نشان استاندارد کار را تعطیل کنم به این ترتیب یک سال کار من خوابید نه تولید داشتم و نه فروش.

بهدانی با اشاره به دریافت وام ۱۰۰ میلیون تومانی بنیاد علوی در سال ۱۴۰۱ می‌گوید: قرار بود ۱۵۰ میلیون بدهند، اما در نهایت فقط ۱۰۰ میلیون پرداخت شد و با آن ورق، سیم و مواد اولیه خریدم تا کارم را توسعه دهم اما با ورود استاندارد و با وجود خرید اقلام فوق، کار به مدت یک سال متوقف شد.

وی با اشاره به روند دریافت مجوز استاندارد بیان می‌کند: از من خواستند انبار جدا، فضای اداری مجزا، آزمایشگاه کنترل کیفیت و مهندس ناظر داشته باشم برای تجهیزات ابتدایی آزمایشگاه بیش از ۳۰۰ میلیون تومان هزینه نیاز است در حالیکه برای یک کارگاه خانوادگی این مبلغ واقعاً کمرشکن است.

وی می‌گوید: با توجه به تشویق دوستان برای دریافت نشان استاندارد، تصمیم به دریافت نشان استاندارد و توسعه کار گرفته و در ابتدا فضای ۸۰ متری استیجاری فروشگاه را به قسمت‌های آزمایشگاه و... تقسیم کردم.

این کارآفرین بیرجندی بخش مهمی از موفقیت خود را مدیون خانواده‌اش می‌داند و می‌گوید: کارگاه ما کاملاً خانوادگی است، همسرم، پسرم و گاهی خواهرزاده‌ام کمک می‌کنند، رنگ‌کاری را خودم انجام می‌دهم قبلاً رنگ‌کاری برون سپاری بود، اما در حال حاضر همه مراحل تولید با کمک خانواده انجام می‌شود اگر این همراهی نبود، قطعاً کار تعطیل می‌شد.

ابتکار در تولید؛ از کرسی تا سپندسوز  برقی

بهدانی با اشاره به طراحی سپندسوزبرقی و منقلی در کنار تولید کرسی برقی، می‌افزاید: مشابه این طراحی در کشور وجود ندارد و همه این‌ موارد حاصل تجربه، آزمون و خطا و کار دست، به صورت شبانه‌روزی است.

وی با لحنی صادقانه و دردآلود می‌افزاید: بعد از ۳۰ سال کار، واقعاً خسته‌ام، اما دلم نمی‌آید این کارگاه تعطیل شود، تعطیلی یعنی بیکار شدن خانواده‌ام و خاموش شدن چراغ یک تولید کوچک اما سالم. اگر حمایت لازم برای تجهیز آزمایشگاه و استقرار نظام کنترل کیفیت انجام نشود، ناچارم کار را تعطیل کنم، در حالی که این کار هم ظرفیت اشتغال دارد، هم کیفیتش ثابت شده است.

بهدانی می‌افزاید: این کار، فقط کسب‌وکار نیست، حاصل عمر من و خانواده‌ام است اگر مسئولان برای تجهیز آزمایشگاه و تسهیل مجوزها کمک کنند، می‌توانم هم تولید را ادامه بدهم و هم اشتغال بیشتری ایجاد کنم.