خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| شب، آرام اما بیدار است. صدای دستگاههای بیمارستان، گاهی سکوت را میشکند؛ تپشی منظم، مثل نبض زندگی. پرستاری خم میشود، پتوی بیماری را مرتب میکند، تبش را میسنجد، و زیر لب چیزی میگوید که شاید دعاست. در آن لحظه، هیچ دوربینی او را نمیبیند، هیچ تشکری شنیده نمیشود، اما در دفتر نادیدهای، نامش ثبت میشود کنار آنان که به نیت خدا، مرهم بر زخم انسان میگذارند.
در چشمانش نوری هست از جنس صبر؛ همان نوری که قرنها پیش در نگاه زنی تابید که در دشت نینوا ایستاد و در میان خاکستر و اسارت، از بیمار کربلا پرستاری کرد. او زینب (س) بود، بانویی که پرستاری را از مرتبهای دنیایی به مقامی قدسی رساند؛ تا هر دستی که از روی عشق، بر پیشانی داغدیدهای مینشیند، در حقیقت، دنبالهای از دستان او باشد.
پرستاری نوعی از بندگی است، راهی است میان زمین و آسمان، که هر قدمش بر سنگفرش شفقت، و هر نگاهش بر مدار رحمت میچرخد. آنان که شب را در بیداریِ بیماران میگذرانند، شبیه راهبان نورند؛ خاموش، صبور، و با ایمانی بیادعا.
همنشینی با انبیا
با همین نگاه، حجتالاسلام علیرضا حدائق، مسئول حوزه علمیه منصوریه شیراز، پرستاری را تداوم راه زینب (س) میداند و میگوید: «حضرت زینب (س) الگویی جاودانه برای پرستاران است؛ بانویی که در اوج رنج، قامت خم نکرد و در میان ویرانههای کربلا، شجاعت را معنا کرد»
پیامبر اکرم(ص) فرمودند: اگر کسی تنها یک شبانهروز متکفل رسیدگی به بیماری شود، خداوند او را در قیامت با حضرت ابراهیم خلیلالله محشور میکند.
او از جایگاهی که دین برای آنان قائل است، می گوید: «پیامبر اکرم(ص) فرمودند: اگر کسی تنها یک شبانهروز متکفل رسیدگی به بیماری شود، خداوند او را در قیامت با حضرت ابراهیم خلیلالله محشور میکند.» او مکثی میکند و ادامه میدهد: «این همان پاداش ایثار است؛ پاداشِ رها نکردن بیماری که در ضعف و تنهایی به کمک نیاز دارد.»
در نگاه او، پرستاران وارثان سیره زینبیاند؛ زنانی و مردانی که بیهیاهو اما با روحیهای استوار، باری از دوش رنجدیدگان برمیدارند. حدائق یاد حضرت زینب(س) را زنده میکند، بانویی که در سختترین روزهای تاریخ اسلام، در میانهی آتش و اسارت، نقش پرستاری را با صلابتی مثالزدنی ایفا کرد: «حضرت زینب (س) با وجود رنج فراوان، از امام سجاد (ع) که در واقعه عاشورا بیمار بودند، پرستاری کرد. امام سجاد(ع) بعدها فرمودند: شبی که فردای آن پدرم به شهادت رسید، عمهام زینب(س) در کنارم بود و از من بهگونهای نیکو پرستاری میکرد.»
الگویی برای تمام پرستاران
حدائق در ادامه سخنانش، بر ارزش معنوی کار پرستاران تأکید میکند و آن را فراتر از یک حرفه میداند: «در روایات آمده است اگر کسی برای رفع مشکل بیماری تلاش کند، چه موفق شود و چه نه، خداوند گناهان او را میبخشد؛ چنانکه از مادر متولد شده است. این یعنی پرستاری عبادت است، نوعی سلوک عاشقانه با انسان.»
در روایات آمده است اگر کسی برای رفع مشکل بیماری تلاش کند، چه موفق شود و چه نه، خداوند گناهان او را میبخشد؛ چنانکه از مادر متولد شده است.
اما الگوی کامل این عشق، در تاریخ اسلام چهرهای آشنا دارد. بانویی که در میدانهای درد و اسارت، صبر را معنا کرد و با خطبههایش پایههای ظلم را لرزاند. حدائق میگوید: «حضرت زینب (س) الگویی است برای تمام پرستاران عالم. اگر حضور ایشان در کنار امام سجاد(ع) نبود، بنیامیه در دفن حقیقت عاشورا موفق میشدند. زینب (س) بود که با صبر و شجاعت، نهضت را زنده نگه داشت.»
تاریخ روایت میکند که خطبههای زینب (س) در کوفه و شام، مردمی را که دیروز سکوت کرده بودند، بیدار کرد؛ و همانها، قیام توابین و مختار را شکل دادند. حدائق نیز در همین مسیر سخنش را به پایان میبرد: «زینب (س)، زینت پدر بود؛ درختی تناور و پربرکت برای بشریت. پرستاران امروز، شاخههایی از همان درختاند؛ آنان که با صبر و مهربانی، امید را در دل رنجدیدگان میرویانند.»
نظر شما