به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، در شیراز، تاریخ با مرکّب قرآن نوشته شده است. هنوز هم اگر در صحن مسجد عتیق بایستی و به خطوط کهنه روی دیوارها نگاه کنی، انگار زمزمهی کاتبان وحی را میشنوی. شهری که نه فقط خاستگاه شعر و عرفان، که مأمن آیات و مصحفهای دستنویس است.
روایتها میگویند احمد بن موسی(ع)، شاهچراغِ این شهر، خود از نویسندگان وحی بود. او بارها قرآن را کتابت کرد و ردّ قلمش تا امروز در ایمان مردم مانده است. همین عشق نخستین، از قرن سوم هجری تا امروز در جان این شهر جاری مانده و شیراز را به شهری قرآنی بدل کرده است.
در سدههای بعد، وقتی نام آلبویه و زندیه و صفویه در تاریخ ایران نقش میبست، شیراز در سایهی همان عشق، به پایتخت کتابت مصحف تبدیل شد. خوشنویسانش برای قرب به خدا قلم میزدند. هر حرف را با وضو، و هر آیه را با دل مینوشتند.
در میان نامهای بزرگ، ابنمقله شیرازی جایگاه ویژهای دارد؛ هنرمندی که خط نسخ را از دل بینظمی بیرون کشید و چنان قانونمند کرد که تا امروز، قرآن با همان خط در سراسر جهان اسلام کتابت میشود. وضوح و زیباییِ خط نسخ، یادگار ذوق و دقت همین مرد است.
دروازه قرآن، که قرنهاست در ورودی شهر ایستاده، خودش روایتگر باور مردم است. زمانی در اتاقک بالای آن، قرآنی سنگی و عظیم نگهداری میشد تا مسافران زیر آیات عبور کنند و سفرشان با خیر و برکت همراه شود. دارالمصحف مسجد جامع عتیق نیز روزگاری محل کتابت و پاسداشت مصحفها بود.
و سپس، حافظ آمد؛ شاعری که قرآن را زیست. او گفت: «هر چه دارم همه از دولت قرآن دارم» و چنین بود. در کلامش، عرفان و عقل، عشق و آیه به هم میرسند. رهبر انقلاب درباره او گفتهاند: «حافظ درخشانترین ستاره فرهنگ فارسی است. شعر او برگرفته از قرآن است و دیوانش گنجینهای از معارف و اخلاق برای امروز و فردای ماست.»
حافظ، شاعرِ حافظِ قرآن بود؛ شاعری که چهارده روایت از قرائت قرآن را از بر داشت. هر غزلش، ردّی از آیهای دارد، هر بیتش بویی از تفسیر و راز. شاید همین است که شعر او قرنهاست در خانهی ایرانیان جا خوش کرده و کنار قرآن، جایگاهی همسنگ یافته است.
اکنون بیستم مهرماه، روز یاد حافظ، پاسداشت این شاعر پارسی و یادآوریِ پیوندی است میان ایمان و هنر، میان آیه و غزل، میان تاریخ و روح ایرانی. شیراز هنوز همان شهر است — شهری که صدای خوشنویس، صدای قرآن و صدای شعر، از کوچههایش بلند است.
نظر شما