از پیامبر اکرم (ص) نقل است که «ورزش سوارکاری، شنا و تیراندازی را به فرزندان خود بیاموزید» و به راستی سؤال این است که در جامعه اسلامی و ورزش دوست ایران تا چه اندازه به رشته سوارکاری اهمیت داده می شود؟
به گزارش خبرگزاری شبستان، عموم کسانی که به رشته جذاب و مفرح سوارکاری علاقه دارند و یا در این رشته فعالیت می کنند باید هزینه سنگینی را بابت این علاقه بپردازند و این دقیقا مغایر با ارزش های اسلامی این رشته ورزشی است.
علاوه بر اینکه شرایط فعالیت در رشته سوار کاری برای همه مهیا نیست چشم های تیزبین برای رشد و تعالی در این رشته هم خواب هستند و فدراسیون سوارکاری ایران سالهاست که رنگ پیشرفت و ترقی را به خود ندیده است.
سوارکاری نه تنها از سوی بزرگان دینی ما سفارش شده بلکه در ایران باستان و درحالی که هنوز نور اسلام به این سرزمین نتابیده بود نیز مردمان باستانی ایران در سوارکاری و تمامی رشته های مربوط به سوارکاری تبحر ویژه ای داشتند به طوری که مهارت ایرانیان در این مورد زبانزد خاص و عام در سرزمین های دیگر بوده است.
علاوه بر این اسب ایرانی با فیزیک منحصر به فردش در زمره اصیل ترین نژاد های این گونه شناخته شده است.
با وجود این آوازه ،اکنون در هزاره سوم که کشورهای اروپایی و شرق آسیا در این رشته حرف اول را می زنند و عرب های خلیج فارس نیز سوارکاری را ورزش ملی خود می داننند درحالیکه ایران نه تنها جایگاهی در این زمینه ندارد بلکه هر سال دریغ از سال گذشته در هر دو بعد ورزش اسب دوانی یعنی چه پرورش اسب و چه مهارت سوارکارانمان پس رفت می کنیم.
سال گذشته با اتمام ماموریت 8 ساله تابش رئیس فدراسیون سوارکاری وزیر ورزش حیدری را به عنوان سرپرست جدید این فدراسیون معرفی کرده است اما نکته جالب اینجاست که از مدت 6ماهه فرصت برای برگزاری مجمع 6 ماه گذشته است و همچنان از برگزاری مجمع این فدراسیون خبری نیست.
از سوی دیگر سالهاست که اسب های ایرانی به دلیل بیماری مشمشه از سوی فدراسیون جهانی سوارکاری اجازه حضور در مسابقات بین المللی را ندارند و اگر سوارکاری از ایران هم در مسابقات بین المللی حضور پیدا می کنند با هزینه شخصی و با اسب های کرایه ای است.
گویا پرسش درباره این که مسئول رفع این بیماری اسب های ایرانی کیست از حوزه تدبیر مسئولان ورزشی فراتر می رود و جهاد کشاورزی و دامپزشکی ایران هم باید عزم خود را جزم کنند.اما هیچ نشانه ای از کنار آمدن و حل شدن مشکل نیست که نیست.
در ایران علاقه مندان زیادی به رشته سوارکاری و رشته های مربوط به آن وجود دارد اما به دلیل هزینه های بالا و البته بی توجهی برای رشد و نمو سوارکاران در ایران مستعدان این رشته فقط به تماشای مسابقات اسب دوانی در کورس های بهاره و تابستانه در گنبدکاوس اکتفا می کنند و متاسفانه در حال حاضر بزرگترین دغدغه علاقمندان به این رشته شرط بندی روی مسابقات است نه خود اسب دوانی.
پایان پیام/
نظر شما