خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| در کوچه پس کوچههای جهرم، «عمو روحانی» نامی آشنا برای بچههاست. روحانیای که میان صدای خنده و بازی کودکان، ردای روحانیتش خاکی میشود و با هر شیطنت و خندهشان دلش گرم میگردد. کنارشان مینشیند، دستشان را میگیرد و با صبر و لبخند همراهیشان میکند. حضورش مثل یک دوست قدیمی است که هم بازی میکند، هم راهنمایی میدهد و هر لحظه با هیاهوی کودکانه، دلش پر از شادی و آرامش میشود. او با صمیمیت و گرمی واقعی، دنیای کوچک بچهها را رنگ میزند.
حجتالاسلام محمدجواد دستداده، روحانی جوانی است که تصمیم گرفت راهی متفاوت را در تبلیغ دین انتخاب کند؛ راهی از جنس بازی، لبخند و رفاقت با نسل آینده.
از تریبون تا زمین خاکی
او از نقطه آغاز این مسیر چنین میگوید: «وقتی دیدم دشمن با تمام توان برای انحراف فکری و ارزشی بچهها تلاش میکند، تصمیم گرفتم در همان جایی که هدف گرفتهاند، یعنی ذهن و دل کودک، وارد شوم. از همانجا مسیرم را شروع کردم؛ آن هم، نه با تریبون و سخنرانی رسمی، با بازی، گفتوگو و دوستی.»
این نگاه، سرآغاز شکلگیری گروهی مردمی با عنوان «هیئت منتظران نور» میشود؛ طلبهای جوان و جوانان داوطلب که با کمترین بودجه و امکانات، برنامههای میدانی و شاد برای کودکان و نوجوانان اجرا میکنند.
تولد یک لقب
لقب «عمو روحانی» هم، خودش انتخاب نکرده است. لبخند میزند و میگوید: «اولین بار از زبان بچهها شنیدم. خودشان این اسم را صدا زدند و کمکم ماند. همین صمیمیت باعث شد فاصله بین ما از بین برود و ارتباط راحتتری شکل بگیرد.»
لبخند میزند و میگوید: «اولین بار لقب «عمو روحانی» را از زبان بچهها شنیدم. خودشان این اسم را صدا زدند و کمکم ماند. همین صمیمیت باعث شد فاصله بین ما از بین برود و ارتباط راحتتری شکل بگیرد.»گروه او با عنوان هیئت منتظران نور فعالیت میکند؛ مجموعهای مردمی که برنامههایش را در قالب فعالیتهای میدانی برگزار میکند. از مسابقه و نمایش تا بازیهای گروهی و آموزشهای ساده مذهبی، همه در فضای باز و شاد اجرا میشود.
میگوید: «میخواستیم برنامهها خشک و رسمی نباشد. بچهها باید یاد بگیرند که دین، علاوه بر نصیحت؛ میتواند لبخند داشته باشد، بازی و رفاقت هم داشته باشد.»
کار میدانی با طعم ایمان
حجتالاسلام دستداده و گروهش از ابزارهای دیجیتال هم برای ارتباط با بچهها و خانوادهها استفاده میکنند. صفحات مجازیشان پر است از تصاویر خندههای کودکانه و لحظاتی که ایمان و شادی در کنار هم معنا پیدا کردهاند.
میگوید: «باید در فضای مجازی هم حضور داشت، اما با هدف تربیت و امیدبخشی. بچهها دنیای دیجیتال را خوب میشناسند و اگر ما در آن فضا حضور نداشته باشیم، دیگران آن را پر میکنند.»
از جهرم تا مشهد
یکی از خاطراتی که در ذهنش ماندگار شده، مربوط به روزی است که برای اجرای برنامهای به حرم امام رضا(ع) و همچنین آستان مقدس احمدبنموسی(ع) دعوت شد: «همان لحظه حس کردم تمام زحمتهایم ارزش داشته. دیدم لبخند بچهها در آن مکانهای مقدس یعنی راه را درست آمدهام.»
دستداده میگوید: «ما بزرگترین گروه خانوادهمحور هستیم. وقتی پدر و مادر کنار ما قرار میگیرند، نتیجه چند برابر میشود. هدف ما این است که خانوادهها یاد بگیرند چگونه با فرزندانشان وقت بگذرانند، چطور هیجاناتشان را بشناسند و کمکشان کنند تا سالم تخلیه شوند.»
در نگاه این روحانی جهرمی، کار تربیت تنها به مدیریت نهاد یا مسجد خلاصه نمیشود؛ خانواده، محور همه چیز است. دستداده میگوید: «ما بزرگترین گروه خانوادهمحور هستیم. وقتی پدر و مادر کنار ما قرار میگیرند، نتیجه چند برابر میشود. هدف ما این است که خانوادهها یاد بگیرند چگونه با فرزندانشان وقت بگذرانند، چطور هیجاناتشان را بشناسند و کمکشان کنند تا سالم تخلیه شوند.»
این ارتباط، همان سرمایه اجتماعی است که روحانیون همواره در پی آنند؛ اعتمادی از پایین به بالا، از دل مردم و از جنس دوستی.
یک نسخه تربیتی
وقتی از او درباره مهمترین نیاز تربیتی نسل امروز میپرسم، پاسخ کوتاه اما عمیق است: «توجه؛ همین. بچهها باید دیده شوند، باید حس کنند مهماند. وقتی کودک در خانواده شنیده شود، کمتر دنبال توجه در فضای نامناسب میگردد.»
او آرزویش را برای کودکان جهرم، با همان آرامش همیشگیاش اینگونه بیان میکند: «میخواهم عاقبتبخیر شوند. بچههای مفید و مؤمن برای جامعه باشند. دلم میخواهد روزی ببینم همین بچهها، معلمان ایمان و اخلاق در شهر خودشاناند.»
ایمان در قالب تجربه
رویکرد حجتالاسلام دستداده، در واقع تلاشی است برای تجربهمحور کردن ایمان؛ یعنی انتقال مفاهیم اخلاقی و دینی از مسیر احساس و تجربه. در فضایی که رسانههای مدرن، ذائقهی کودکان را تغییر دادهاند، حضور یک «روحانی بازیمحور» شاید همان راهی باشد که دین را دوباره به زبان نسل جدید ترجمه کند.
پدیدهی «عمو روحانی» یک تجربه بومی و نشانهای از تحول در زبان تبلیغ دینی است؛ از منبر به میدان، از خطابه به بازی. در روزگاری که فاصلهی کودکان با مفاهیم دینی در حال افزایش است، چنین طرحهایی میتواند «نرمافزار ایمان اجتماعی» را بازسازی کند.
فعالیتهایی از این جنس، پاسخی عملی به بحران فاصله نسلی میان نهاد دین و نسل جدید است. در حالیکه بسیاری از پروژههای فرهنگی رسمی با بودجههای میلیاردی به نتیجه ملموسی نمیرسند، حرکتهایی اینچنینی، با هزینهای بهمراتب کمتر، توانستهاند اثر اجتماعی عمیقتری بگذارند.
هرچند هنوز حمایت ساختاری و مالی کافی از این گروهها وجود ندارد، اما آنچه «عمو روحانی» در جهرم نشان داده، این است که گاهی با لبخند و بازی، میشود آیندهی فرهنگی یک شهر را تغییر داد.
نظر شما