چرا اردوغان به سازمان ملل می تازد؟

به گزارش خبرگزاری شبستان،اردوغان در سخنرانی در آنکارا رجزخوانی های خود را درباره سوریه به اوج خود رساند و این بار تمام سازمان های بین المللی را که سرگرم بررسی راه های برون رفت از بحران در سرزمین شام هستند را زیر سوال برد؛ وی با حمله به شورای امنیت سازمانن ملل متحد، از ناتوانی و درماندگی این سازمان برای حل بحران امنیتی و اجتماعی در سوریه انتقاد کرد. نخست وزیر ترکیه در این رابطه گفت: " کنفرانس بین المللی که در استانبول برگزار خواهد شد، به همگان نشان  می دهد که یک فاجعه انسانی در سوریه در حال وقوع است." " اگر ما برای تصمیم نهایی یک یا دو کشور از اعضاء شورای امنیت باید صبر کنیم.... باید بگویم که آینده سوریه را در معرض خطر جدی قرار داده ایم." این سخنان از سوی اردوغان در حالی ایراد می شود که آنکارا از حامیان اصلی تروریسم در منطقه خاورمیانه به شمار می رود که ارسال سلاح و پول به القاعده از کانال های ترک به تروریست های در سوریه صورت می گیرد. اردوغان در سخنان خود فراموش کرد در خصوص مسئول کشتار غیر نظامیان و کودکان مسلمان سوری به دست عوامل القاعده و جریان های سلفی که از سوی دولت او حامیان غربی اش تجهیز می شوند سخن به میان آورد و چهره یک قدیس با استاندارد های جهان مسحیت را به خود گرفت.
مقصود اصلی اردوغان در انکار سازمان ملل و مسئولیت اخضر ابراهیمی تلاش برای ایجاد یک جنگ تمام عیار در منطقه است . اردوغان که اکنون با بحران در داخل ترکیه و ناکارامدی در کنترل اکراد مناطق جنوبی رو به رو است تمام تقصیر ها را این بار به گرد کشورهای چین و روسیه انداخت زیرا این کشورها از افزایش خشونت ها استقبال نمی کنند. اردوغان خواستار اصلاحات در ساختار شورای امنیت است ؛ شورایی که او آن را "نابرابر و ناعادلانه" خواند.اما تعریف اردوغان از عدالت کمی با آنچه در جهان در حال وقوع است تفاوت دارد. اردوغان عدالت را در حمایت از تروریست های می داند که کودکان و سربازان ارتش را سلاخی می کنند آنها زنان و دختران سوری را به خاک و خون می کشند و رژیم سکولار ترکیه در اینبار تنها در مقابل کشتار مسلمانان سکوت نمی کند بلکه حامی قصابان سرزمین شام است. 
خشم رجب طیب اردوغان، که علاقه مندی بسیاری دارد خود را رهبر جهان اسلام و خاورمیانه بخواند، اندکی مضحک به نظر می رسد. شاید بهتر بود خبرنگاران از او بپرسند هنگامی که درگیری های بسیار خونبار تری در برمه، سین کیانگ، چچن، افغانستان، لیبی، بحرین و مواردی از این دست اتفاق افتاد، چرا شورای امنیت را ناعادلانه تلقی نمی کرد؟ آیا خون بی گناهان سوری که به دست تروریست های القاعده و بیعه الامام کشته می شوند، برای ترک ها عزیز تر از خون جوانان بحرینی است؟! اما جای تعجب نیست هنگامی که یک رهبر، درگیر فریب های کشنده غرب و ناتو شود، دچار توهماتی از این دست موارد نیز ممکن است بشود.