به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، نشست بررسی بحران جمعیت، این بار نه در پایتخت که در یکی از جنوبیترین نقاط کشور، در شهرستان لامرد فارس برگزار شد؛ جایی که نهتنها آمار زاد و ولد در سالهای اخیر کاهش یافته، بلکه تغییرات سبک زندگی، نگرش خانوادهها به فرزندآوری را نیز دستخوش تحول کرده است. سومین جلسه رویداد «جوانی جمعیت» با حضور حجتالاسلام و المسلمین دکتر شفیعی، دبیر میز تخصصی جمعیت شورای سیاستگذاری ائمه جمعه کشور، نقطه آغاز گفتوگویی جدی درباره آیندهای بود که شاید دیگر جمعیتی برای ساختن آن نباشد.
تولد یک شبکه مردمی برای احیای خانواده
در حاشیه این نشست، بزرگترین شبکه مردمی ازدواج، جوانی جمعیت و فرزندآوری در لامرد تشکیل شد. در این ساختار تازه، خانم فاطمه میر بهعنوان سرشبکه جمعیت شهرستان و مدیران شبکه در بخشها و دهستانهای مختلف معرفی شدند؛ اقدامی که میتواند زمینهساز حضور فعال کنشگران مردمی در ترویج گفتمان فرزندآوری در جنوب کشور باشد.
بحران جمعیت؛ مسئلهای فراتر از اقتصاد
در نشست اصلی که با حضور جمعی از فعالان فرهنگی، طلاب، خانوادهها و مسؤولان محلی در سالن اجتماعات حوزه علمیه رضویه برگزار شد، حجتالاسلام شفیعی با لحنی هشدارآمیز، انگشت بر یکی از مهمترین خطاهای تحلیلی جامعه امروز گذاشت: «حل شدن بحران جمعیت را به حل مشکلات اقتصادی منوط کردن، اشتباهی است که بسیاری از خانوادهها مرتکب شدهاند و چوب آن را نیز خوردهاند؛ برای اثباتش کافیست سری به خانههای سالمندان بزنید و از فرزندان آنها بپرسید.»
او با اشاره به اینکه راهحلهای فرهنگی و اجتماعی در این مسیر بسیار مؤثرتر از نسخههای اقتصادیاند، بر لزوم بازنگری در اولویتهای سبک زندگی ایرانی تأکید کرد.
فرزند، هدیهای که پس زدهایم
سلامت جسمی زنان، بیش از آنکه به تأخیر در بارداری وابسته باشد، به سبک زندگی و طبیعی بودن نقشهای خانوادگی گره خورده است.
سخنران این نشست، بحران جمعیت را تنها از زاویه آمار بررسی نکرد، او تلاش کرد نگاهی معرفتی و فرهنگی به آن بیفکند. از نگاه شفیعی، فرزند و همسر، نعمتهایی الهیاند که جامعه امروز گاه آنها را پس میزند؛ «متأسفانه گاهی این هدایا را رد میکنیم و این باعث میشود که خداوند نگاه رحمتش را از ما بردارد.»
آنسوی تأخیر در مادری؛ آماری که نگرانکننده است
دکتر شفیعی با استناد به مقالهای از پروفسور اکبری، چهرهای دیگر از بحران را نمایان ساخت؛ «تحقیقات نشان میدهد که بیشترین آمار سرطان در زنان، مربوط به کسانی است که اولین تجربه بارداری آنها بعد از ۲۵ سالگی بوده است. در مقابل، احتمال ابتلا به سرطان در دخترانی که قبل از ۱۸ سالگی مادر میشوند، تقریباً به صفر میرسد.»
او همچنین عدم شیردهی را عاملی مهم در بروز سرطان سینه در زنان دانست و تأکید کرد که سلامت جسمی زنان، بیش از آنکه به تأخیر در بارداری وابسته باشد، به سبک زندگی و طبیعی بودن نقشهای خانوادگی گره خورده است.
فرزندان؛ ضامن بقای خانوادهها
آمارهای طلاق بخش دیگری از سخنان او را تشکیل میداد. وی با اشاره به اینکه ۶۵ درصد طلاقها در پنج سال اول زندگی رخ میدهد، افزود: «بیشترین آمار طلاق مربوط به هشتماهه اول زندگی مشترک است؛ جایی که اغلب هنوز فرزندی در کار نیست. اما در خانوادههایی که دارای یک فرزند بودند، آمار طلاق به ۲۲ درصد کاهش یافته، در خانوادههای دارای دو فرزند ۹ درصد و سه فرزند تنها ۲ درصد را شامل میشود.»
در خانوادههایی که دارای یک فرزند بودند، آمار طلاق به ۲۲ درصد کاهش یافته، در خانوادههای دارای دو فرزند ۹ درصد و سه فرزند تنها ۲ درصد را شامل میشود.
از نگاه او، فرزندآوری تنها یک انتخاب فردی نیست؛ بلکه عاملی مؤثر در استحکام نهاد خانواده و مانعی طبیعی در برابر فروپاشی عاطفی و قانونی آن است.
رفاه بیشتر، فرزند کمتر
شفیعی در بخش دیگری از سخنانش به آمارهای مرکز آمار ایران اشاره کرد و گفت: «استانهایی که از نظر درآمدی در سطح بالاتری قرار دارند، کمترین نرخ فرزندآوری را دارند. در مقابل، خانوادههایی که از لحاظ اقتصادی ضعیفترند، فرزندان بیشتری دارند.»
او این دادهها را نشانهای از یک تناقض فرهنگی خواند و تأکید کرد که رفاه، بدون بازنگری در ارزشهای اجتماعی، لزوماً به تداوم نسل نمیانجامد.
تجربه تلخ غرب، آینده تاریک ما؟
وی در پایان سخنانش به تأثیرات ویرانگر فرهنگ غربی بر جوانان ایرانی هشدار داد و گفت: «برخی از جوانان ما تحت تأثیر فرهنگ لذتطلب غرب، از مسؤولیتهای خانوادگی شانه خالی کردهاند؛ تجربه غرب نشان داد که انقلاب جنسی، نه تنها باعث خوشبختی نشد، بلکه تنهایی، افسردگی و بیهویتی را برای نسلها به همراه آورد.»
تجربه غرب نشان داد که انقلاب جنسی، نه تنها باعث خوشبختی نشد، بلکه تنهایی، افسردگی و بیهویتی را برای نسلها به همراه آورد.
آخرین هشدار
در واپسین جملات خود، حجتالاسلام شفیعی، سخنانش را با یک هشدار تمامعیار به پایان رساند: «اگر امروز برای حل بحران جمعیت اقدام نکنیم، فردا بسیار دیر خواهد بود؛ روزی که نه دلسوزی برای ما باقی میماند، نه راهی برای بازگشت.»
نسل آینده، قربانی امروز ماست اگر که تصمیمی برای نجاتش نگیریم.
نظر شما