سطر ششم: ۹ میلیون تومان آبرو

به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، نامش در جایی ثبت نشده، عکسش منتشر نشده، حتی کسی نمی‌داند در کدام محله زندگی می‌کند. اما حالا، سبک‌تر نفس می‌کشد. ۹ میلیون تومان بدهی‌اش، بدون جار و جنجال، بدون التماس به نیکوکاران اینستاگرامی، پرداخت شده. همه‌چیز آرام بود؛ جز دل آن جوان مسجدی که می‌خواست آبرو بماند، نه نام.

طرح «امام رضا علیه‌السلام حساب کرد» در کانون فرهنگی هنری امام رضا(ع) گراش، صدای بلند ندارد. نه خیابانی بسته می‌شود، نه پلاکاردی بالا می‌رود. اینجا گره‌گشایی شکل دیگری دارد؛ بی‌صدا، اما مؤثر. درست مثل بارانی که بی‌هیاهو خاک ترک‌خورده را زنده می‌کند.

مسجدی‌ها، حسابگرِ مهربانی شده‌اند

این کانون فرهنگی هنری، با طرحی که بیش از آنکه «کمک‌رسانی» باشد، نوعی پاسداری از کرامت انسانی‌ست، در ششمین مرحله از فعالیت‌های امسال خود، بدهی یک فرد آبرومند را تسویه کرد. این اتفاق در حالی رقم خورد که تجربه سال قبل نشان داده، مسجدی‌ها در همین طرح، ۴۷ گام برای پاک کردن عددهای خجالت‌آور برداشته‌اند؛ عددهایی که پشت آن‌ها، شرم پدری برای اجاره عقب‌مانده یا بیماریِ درمان‌نشده خوابیده است.

این کانون فرهنگی هنری، با طرحی که بیش از آنکه «کمک‌رسانی» باشد، نوعی پاسداری از کرامت انسانی‌ست، در ششمین مرحله از فعالیت‌های امسال خود، بدهی یک فرد آبرومند را تسویه کرد.

کانون امام رضا(ع)، جایی برای آزمودن انسان‌بودن

در جهان امروزی که بیشتر کمک‌ها با فیلتر چهره و کپشن‌های احساسی همراه است، این طرح بچه مسجدی‌های گراش بی‌ادعا و در سکوت، معنای تازه‌ای به «نذر» داده است. نذری که نه غذاست و نه هدیه، بلکه آرامشی‌ست که به خانواده‌ای بازمی‌گردد؛ نذری که از آبرو محافظت می‌کند، نه از سفره پذیرایی.

جوانانی که پای این طرح ایستاده‌اند، لحنشان از جنس وعده و وعید نیست. آن‌ها با عددها حرف می‌زنند، اما در پس هر عدد، داستانی نهفته است. داستان یک وام کوچکِ عقب‌افتاده، یک چک برگشتی، یک قسط عقب‌مانده که می‌توانست زندگی کسی را از هم بپاشد.

امام رضا(ع)، حسابگر خاموش این شهر

نام طرح شاید شاعرانه به نظر برسد، اما پشت آن یک منطق اجتماعی دقیق نهفته است. انتخاب نام «امام رضا(ع) حساب کرد» تنها از سر ارادت نیست؛ باور به این است که گره‌ها باید بی‌منت باز شوند، درست مثل خادمان حرم که کفش‌ها را جفت می‌کنند و از کسی نام نمی‌پرسند.

در شهری که هنوز می‌شود به مهربانی‌های بی‌صدا امید بست، مسجد تبدیل شده به یک مرکز اعتبار؛ نه برای دریافت وام، که برای برگشت کرامت. گراش حالا نقشه تازه‌ای از مسجد به دست داده: جایی برای حسابرسی دل‌ها.