خبرگزاری شبستان: شاید قبول کردن این حقیقت برای ما ایرانی ها بسیار سخت باشد که آمار کشته ها و مجروحان حوادث جاده ای در کشور ما با آمار تلفات یک جنگ برابری میکند!! ولی واقعیت چنین است و باید آن را قبول کنیم! چه باید کرد؟ آیا میتوان گفت اقداماتی که تاکنون صورت گرفته و برنامه هایی که ریخته شده به هیچ وجه در حد عظمت این مشکل نبوده است؟ در نوشتار حاضر میخواهیم به بررسی این موضوع بپردازیم:
در تبیین علل حوادث رانندگی کارشناسان 3 عامل مهم اشکال در راه، خودرو و رانندگی را به عنوان سرمنشا عمده این اتفاقات تلخ برمی شمارند. در مورد رانندگی به قدر کفایت صحبت شده اما 2 عامل دیگر یعنی نقص خودرو و راه چطور؟ آیا درباره این دو با وجود اینکه سهم شان به مراتب بیش از سهم راننده است به قدر کافی بحث و اقدام شده؟ برای پاسخ به این سوال باید ببینیم که اصلا اهمیت موضوع چقدر است تا بفهمیم چه کارهای باید انجام میشده و چه کارهایی انجام شده است.
آنچه واضح است اینکه حفظ جان مردم از بسیاری از امور دیگر مهمتر است. در نتیجه تلاش برای رفع بزرگترین تهدید جانی برای آن ها از آنچه که بسیاری دستگاه ها و نهادها در کشور جهت رفاه و آسایش مردم انجام می دهند، اولویت بیشتری دارد. پس شاید اگر نشود گفت همه، لااقل میتوان گفت قسمت عمده ای از امکانات و توان دولت و مجلس در این برهه باید صرف رفع این مشکل شود که اتفاقا راه حل بسیار ساده ای هم دارد!!شاید این ادعا موجب تعجب و سوال شود که چه راه حلی؟
برای مثال فرض کنیم از یک فرد معمولی خواسته شود که روی یک طناب بسیار نازک راه برود طوری که نیفتد بار دوم بخواهند روی یک نوار پهن حرکت کند ونهایتا بارسوم بگویند روی یک زمین هموار راه برو در هرسه مورد نمیتوان نقش مهارت این فرد را در کنترل خود وحفظ سلامتی اش منکر شد ولی بدیهی است که نقش راه و مسیر عبور بسیار مهم تر و تعیین کننده تر است. حال باید پرسید با این مقدار بسیار کم جاده های ایمن درکشور و این حجم بالای خودروهای متردد در آن ها چطور میتوان توقع رعایت فاصله طولی توسط رانندگان را داشت چطور میتوان از نقش مهارت و تسلط راننده درجلوگیری از خطر حرف زد. دیگر اثر این شرایط و این رانندگی بر اعصاب و روان راننده و صحت عملکرد خودروی او و گرفته شدن قدرت مانور اوو... بماند.
سوال اینست که اگر نظام بخواهد یک کار جهادی بنام "نهضت راه سازی" راه بیندازد و با ساختن راه های جدید حتی در حد چند برابر مقدار کنونی و تعریض آن ها که هست وایمن سازی نقاط حادثه خیز آن ها، وقت و هزینه صرف کند این وقت واین هزینه چقدر خواهد بود؟ بانهایت تاسف و تاثر وشگفتی میبینیم که حتی از پول خون چند سال کشته های این حوادث کمتر است باز این سوال است که اگر فقط همین یک حرکت جهادی یعنی"نهضت راه سازی" صورت گیرد و راه ها بسیار بیشتر وایمن تر از مقدارکنونی شوند چه مقدار از حجم اتفاقات و سوانح رانندگی کاسته خواهد شد؟ ایا فقط تعریض اتوبان کرج- تهران یا ساختن اتوبانی دیگر به موازات آن که گفته می شود از پرترافیک ترین راه های دنیا ست چقدر از آمار تلفات کم کرده و چقدر در وقت، آرامش، هزینه و نهایتا سلامت رانندگان این مسیر موثر است و هزینه ساخت یا تعریض چند بانده این راه نسبت به هزینه عمر و اعصاب و سلامتی این حجم فوق العاده وسیع از استفاده کنندگان از این مسیر چه درصدی را نشان می دهد؟
و اما عامل دوم یعنی خودرو، پرسش اساسی اینست که اگر نگاه خودرو سازان ما به مقوله ایمنی طوری می بود که ایمنی را از بدیهیات و ملزومات اولیه برای تولید خودرو می دانستند و نه حتی یک اپشن!!! فقط با اصلاح این نگاه و یا مجبور کردن انها به اصلاح این نگاه چه تغییری در تلفات جاده ای رخ میداد؟ آنچه از آمار تلفات حوادث جاده ای توسط پلیس راه منتشر شده حکایت از نقش 10 تا 15درصدی نقص ایمنی خودرو ها در آمار تلفات جاده ای دارد. یعنی فقط در یک سال حدود سه هزار کشته حاصل ایمن نبودن خودرو های تولیدی خودرو سازان ماست. هرچند با یک حساب ساده و منصفانه و کارشناسانه میتوان به سهم بیشتری از نقص ایمنی خودروها در تلفات جاده ای رسید، اما همین مقدار نیز بسیار زیاد است. یعنی غیر قابل تصور است که مسئولی که میداند با این شیوه تولید قطعا او نقشی در کشته شدن سه هزار ایرانی و جرح ونقص عضو عده بسیار بیشتری دارد چگونه میتواند بی هیچ تغییری به کار خود ادامه دهد؟!!!
پایان پیام/
نظر شما