به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از استان کرمانشاه، دفاع مقدس، یادآور استقامت و ایثار زنان و مردانی است که در مقابل با ظلم ایستادگی کردند و سرزمین خود را با فداکردن جانشان، در برابر دشمنان خارجی حفظ نمودند. شهدا با جانفشانی خود مقابل ظلم ایستادگی کردند و میهن را با فدا کردن جان خود حفظ کردند.
شاید برای نسل جدید صحبت در مورد دفاع مقدس و اینکه جنگ تحمیلی ما چه تفاوت هایی با جنگ های دیگر داشت و سخن گفتن از شهدا و جانبازان دفاع مقدس کمی دشوار تر باشد.
افتخار بزرگ در این جنگ برای ما ایرانیان این است که طبق شهادت تاریخ ما نه در مقابل یک کشور بلکه مقابل تمام جهان با دست های خالی ایستادیم و پیروز شدیم. شهید دادیم اما یک وجب از خاکمان را به دشمن نسپردیم.
همیشه زمانی که صحبت از جنگ به میان می آید ذهن ها تنها درگیر سربازان و مردان می شود ولی حقیقت این است که در هرجنگ این زنان بوده اند که نقش موثری داشته اند. زنانی که در زمان خود جنگ پشت جبهه مقاومت کرده و اکنون بعد از گذشت سی سال و اندی جوانی و عمر خود را صرف مراقبت و التیام دادن زخم های یادگاران جنگ می کنند.
سالروز وفات حضرت ام البنین (س)، روز تکریم مادران و همسران شهدا نامگذاری شده است و این روز بهانه ای شد تا پای صحبت یکی دیگر از اسطوره های صبر و استقامت بنشینیم و با مشکلاتی که در طی این سال ها تحمل کرده اند آشنا شویم.
فرزانه احمدی همسر شهید یکی از آن اسطوره های صبر و استقامتی است که از زندگینامه شهیدی می گوید؛ بیژن امجدیان اردیبهشت سال ۱۳۴۰ در روستای سهنله از توابع شهرستان سنقربه دنیا آمد و در یک خانواده مذهبی و مومن بال و پر گرفت وتا سال سوم متوسطه درسش را خواند و وارد نیروی ارتش شد.
بسیار مومن و مقید به ولایت فقیه و عاشق امام خمینی(ره) بودند
شهید امجدیان بسیار مومن و مقید به ولایت فقیه و عاشق امام خمینی(ره) بودند و یکی از بزرگترین افتخاراتش این بود که در کنار امام خمینی(ره) عکس انداخته بودند عاشق حضرت عباس بود و به شدت معتقد به ایشان و در تمام کارهایش از ایشان مدد می گرفت.
وقتی گروهبان یکم ارتش بود در فروردین ماه ۱۳۵۹ با هم آشنا شدیم و دوره نامزدی ما تا زندگی مشترک سه ماه طول کشید در این مدت ایشان همیشه در جبهه بودند و شب عروسی ایشان یک شب در خانه ماندند و فردای آن روز راهی جبهه های پل دختر شدند.
همسر شهید از زندگی کوتاه مشترکشان صحبت می کند و می گوید، کلا من با ایشان دوهفته زندگی کردم و بسیار خوشبخت بودم در چهره ایشان نور خاصی بود و با حرفایی که میزد می دانستم او را برای همیشه نخواهم داشت خیلی دیر به دیر مرخصی می آمد و نمی توانستم یک روز بیشتر ایشان را بند منزل کنم.
وقتی اسم امام حسین و کربلا می آمد به پهنای صورت اشک می ریخت
آنقدر دل نازک بود و عاشق اهل بیت وقتی اسم امام حسین و کربلا می آمد به پهنای صورت اشک می ریخت و همیشه از آقا ابوالفضل(ع) مدد و یاری شهادت می طلبید و تکیه کلامش همیشه "هی هات من الظله" بود.
شهید امجدیان مرا به راه اهل بیت می خواندو همیشه می گفت صبور باشید و از حضرت زینب (س) یاد بگیرید که چگونه با صبر و استقامت پیروز میدان بود.
وی از زمان اعزام های مکررشهید به جبهه می گوید؛ گریه های من موقع رفتنش افاقه ای نمی کرد حتی امکان نداشت رفتن را یک ساعت به تاخیر بیندازد درست زمانی که برای آخرین باری عازم اهواز شد ماه رمضان بود و با لب روزه به جبهه رفت.
درست زمانی که می خواهد از شهادت شهید حرف بزنندبغض راه گلوی همسر شهید را بسته است وی همیشه آرزو شهادت داشت و از دوستانش شنیدم که شب شهادتش چهل عدد لیوان شربت درست کرد و به همرزمانش داد و گفت بنوشید شربت شهادت است و خود ایشان اولین نفر خوردند و اولین نفر از لشکرشان به ارباب شهیدش پیوست.
خانم احمدی گفت: همیشه به من می گفت اگر فرزندم پسر بود اسم او را به عشق مولایم امیرالمؤمنین(ع) امیر بگذار واگر دختر بود به نام نامی حضرت زهرا(ص) اسم او را زهرا بگذار و تنها یک فرزند دختر از ایشان به یادگار مانده که نه پدر او را دید و نه او پدررا.
شهید در گوشه از وصیت خود آورده است اگر در راه وطن و اسلام شهید شدم مرا پیش یکی از دوستانم که به مأموریتی رفته خاک کنید. البته خدا نکند که جهانگیر باشد ولی خودش نوشته اگر چنین اتفاقی افتاد اگر خودم تنها بودم خاکم را در گورستان سهنله بسپارید.
شهید بیژن امجدیان ۱۵دی ۱۳۵۹ در اهواز بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید مزار وی در بهشت انقلاب شهرستان زادگاهش واقع است.
نظر شما