انتحار دیپلماتیک یک ایالت آمریکا!

خبرگزاری شبستان: روز جمعه بود که وزارت خارجه کانادا در بیانیه‌ای از بسته شدن وزارت خارجه خود در تهران خبر داد و با معرفی کردن نمایندگان دیپلماتیک ایران به عنوان عنصر نامطلوب، به آنها 5 روز فرصت داد که خاک این کشور را ترک کنند. پیش از این هم سفارت کانادا صدور روادید در تهران را متوقف کرده بود تا عملا رابطه جمهوری اسلامی با این کشور، به حداقل ممکن کاهش یابد.
این در حالی است که جمهوری اسلامی و کانادا از بدو پیروزی انقلاب اسلامی هیچگاه رابطه گرمی نداشتند و یخ موجود در روابط دو کشور هیچگاه آب نشد. پیروی چشم و گوش بسته دولت‌های کانادا از ایالات متحده و انگلیس یکی از این دلایل بود که اجازه نداد مناسبات دو کشور هیچگاه از روابط حداقلی فراتر رود.
این در حالی بود که دولت کانادا همواره در بردن قطعنامه‌های حقوق بشری علیه جمهوری اسلامی به مجمع عمومی سازمان ملل پیشگام بود و معمولا این جنس قطعنامه‌ها توسط این کشور علیه تهران به سازمان ملل برده می‌شد. به واقع کانادا در تقابل نظام سلطه با جمهوری اسلامی، این وظیفه را تقبل کرده بود و به نیابت از آمریکا و انگلیس می‌کوشید با طرح‌ مباحث بی‌اساس حقوق بشری علیه تهران، شانتاژ و جنگ روانی علیه ایران را به اوج خود برساند.
این در حالی بود که دولت کانادا خود با مشکلات حقوق بشری عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کرد. مشکلاتی که در حال حاضر و در دولت کنونی استفان هارپر، به مراتب تشدید شده است. سرکوب اقلیت‌ها در این کشور یکی از موارد اساسی نقض حقوق بشر است که محافل جهانی چشم خود را بر آن بسته‌اند. همچنین مقابله تمام قامت با جدایی طلبان کبک که نمی‌خواهند زیر چتر دولت وابسته کانادا زندگی کنند، از دیگر مواردی است که مغایر با حقوق بشر محسوب می‌شد و دولت کانادا نه تنها اوضاع کبکی‌ها را بهتر نمی‌کند که همواره آنها را به عنوان شهروند درجه دو تلقی کرده و بر مخاطرات آنها می‌افزاید. حتی در انتخابات اخیر کانادا در ایالات کبک هم جدایی طلبان پیروز انتخابات لقب گرفتند و هیچ بعید نیست که زمینه‌ چینی‌ها برای جدایی این ایالت بزرگ از این کشور که مدت‌هاست کلید خورده به نتیجه منتج شود.
افزون بر این دولت نومحافظه‌کار استفان هارپر، ید طولایی هم در شکنجه مخالفان خود دارد. شکنجه‌هایی که از دید محافل حقوق بشری و همان‌ها که علیه جمهوری اسلامی به دنبال بهانه‌های بنی‌اسرائیلی می‌گردند، نادیده گرفته می‌شود. هرچند دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی به سنت دیپلماسی فعال خود بارها تلاش کرده که این کشور را به دلیل مشکلات حقوق بشری متعدد به چالش بکشد اما حمایت نظام سلطه از این کشور، اجازه ایجاد اجماع بین‌المللی علیه دولت استفان هارپر را نمی‌دهد.
اما انتحار دیپلماتیک دستگاه سیاست خارجی کانادا و قطع رابطه با جمهوری اسلامی به راستی چه دلیلی داشت و چه دست‌های پشت پرده‌ای را می‌توان در ورای آن مشاهده کرد؟
بی‌تردید تعلق و وابستگی کانادا به نظام سلطه که پیش از این هم به آن اشاره شد، یکی از مهمترین دلایلی است که این کشور به چنین اقدامی دست زده است. این رابطه تا به حدی است که آمریکا، کانادا را یکی از ایالت‌های خود می‌داند.
خود دولت کانادا هم یک سری دلایل برای این اقدام خود بر شمرده است. از جمله وزارت خارجه این کشور تأکید کرده که تهدیدات جمهوری اسلامی علیه اسرائیل یکی از دلایل قطع این رابطه بوده است. همچنین کانادا مدعی شده که وضعیت بد حقوق بشر در ایران و حمایت تهران از دولت سوریه نیز از دلایل اتخاذ این تصمیم بوده است. وزارت خارجه این کشور موضوع برنامه صلح آمیز هسته‌ای کشورمان را هم دست‌آویز قرار داده و آن را نیز در زمره دلایل مضحک خود برای قطع رابطه آورده است.
اما اساسا به نظر می‌رسد که این اقدام اخیر کانادا دلایلی فراتر از این موضوعات پیش پا افتاده داشته باشد. به واقع ظاهرا نظام سلطه نقشی جدید را برای کاندا تعریف کرده و این کشور در جهت تحت تأثیر قرار دادن دیپلماسی فعال جمهوری اسلامی که اخیرا به دست‌آوردهایی بی‌نظیر نائل آمده، به این اقدام مبادرت ورزیده است.
به طور اخص برگزاری اجلاس غیرمتعهد‌ها در تهران به همان اندازه که موفقیتی بی‌نظیر برای جمهوری اسلامی محسوب می‌شد، برای دشمنان هم شکستی عظیم بود. دشمنانی که تمامی پتانسیل‌های خود را برای ممانعت از شرکت کشورهای مختلف در اجلاس تهران به کار بسته بودند.
اکنون و پس از اجلاس که دیپلماسی جمهوری اسلامی در موضع قوت قرار دارد آمریکا و انگلیس در تلاشند با دادن چنین نقشی به کانادا و با حاشیه سازی در عرصه بین الملل برای ایران، دست‌آوردهای مهم این اجلاس را به حاشیه برانند. اتفاقی که با درایت دستگاه سیاست خارجی کشور بی‌تردید از تحقق آن عاجز خواهند ماند.
افزون بر این شکی نیست که این اقدام دولت کانادا اندک چالشی برای جمهوری اسلامی ایجاد نخواهد کرد. ایران فراخوانی دسته جمعی سفرای کشورهای اروپایی را بارها تجربه کرده است. شاید مهمترین آنها در جریان ماجرایی بود که بعدها به میکونوس مشهور شد و به تعطیلی سفارت‌خانه‌های کشورهای اروپایی در تهران انجامید. اما این کشورها که به درستی دریافتند جمهوری اسلامی در مقابل جنگ روانی آنها قد خم نخواهد کرد، پس از گذشت مدتی نه چندان زیاد، خود دست از پا درازتر و بی‌دعوت مقامات ایرانی، مجددا سفارت خود در تهران را بازگشایی کردند. بی‌تردید چنین سرنوشتی دولت نومحافظه کار استفان هارپر را هم انتظار می‌کشد.
پایان پیام/