افتراق زیر سایه اشتراک

خبرگزاری شبستان: برگزاری اجلاس عدم تعهد در ایران به باور بسیاری بزرگترین رخداد دیپلماتیک در جمهوری اسلامی بود که ایران را به کانون دیپلماسی منطقه و حتی جهان مبدل ساخت. حضور نزدیک به 120 عضو جنبش عدم تعهد در تهران، فرصتی بی‌نظیر برای کشور بود که باید به بهترین نحو ممکن مدیریت می‌شد. خصوصا که غالب کشورهای شرکت کننده در اجلاس تهران در بالاترین سطح ممکن در نشست حضور پیدا کرده بودند و همین امر اهمیت شانزدهمین اجلاس جنبش عدم تعهد را دو چندان می‌کرد. دولت نیز به درستی کوشید که از فرصت به دست آمده به نحو احسن سود برد و ابعاد مختلف دیپلماسی خود را در این راستا فعال سازد. لذا در مدت برگزاری اجلاس، رایزنی‌های گسترده‌ای با مقامات کشورهای مختلف انجام شد که به عقد توافقنامه‌های مهم سیاسی و اقتصادی انجامید. افزون بر این در شرایطی که رژیم صهیونیستی هر روز به جمهوری اسلامی چنگ و دندان نشان می‌داد، حضور این کشورها در تهران، حمایت تلویحی از جمهوری اسلامی و ضربه شستی به اسرائیل محسوب می‌شد. ضمن آنکه اجلاس تهران به روشنی نشان داد انزوای منطقه‌ای ایران توهمی بیش نیست که تئورسین‌های اسرائیلی و آمریکایی را با اشتباهاتی راهبردی در تحلیل‌هایشان مواجه ساخته است. افزون بر این برگزاری این نشست در کشورمان اثبات کرد که دو سوم اعضای سازمان ملل تحت هیچ شرایطی حاضر نیستند از ارتباط با تهران، به عنوان یک قطب ژئوپولتیک و ژئواستراتژیک در منطقه خاورمیانه چشم پوشی کنند.
 

افزون بر این برگزاری اجلاس عدم تعهد شرایطی را فراهم ساخت تا جمهوری اسلامی درباره برنامه صلح آمیز هسته‌ای خود شفاف سازی کند و گامی موثرتر برای جلب اعتماد بازیگرانی که قاطبه اعضای سازمان ملل را تشکیل می‌دهند، بردارد. علاوه بر اینها، دهن کجی برخی از سران به ایالات متحده هم از نکات جالب این اجلاس بود. در شرایطی که آمریکا و رژیم صهیونیستی از محمد مرسی، رئیس جمهور مصر و بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل به صراحت درخواست کردند، در اجلاس تهران حضور نیابند، هر دو آنها به ایران سفر کرده و در شانزدهمین اجلاس نم شرکت کردند. نکته دیگری که در اجلاس نمود یافت، دیپلماسی تهاجمی جمهوری اسلامی بود که توسط مقامات مختلف کشور به اجرا گذاشته شد. انتقادات شدید از رژیم صهیونیستی در حضور برخی از متحدان این رژیم و حمله به ساختار معیوب سازمان ملل در حضور دبیر کل آن، بخشی از دیپلماسی تهاجمی و فعال جمهوری اسلامی را به نمایش گذاشت. با این نگاه، اجلاس شانزدهم غیرمتعهدها دست آوردهایی به غایت مهم و کم نظیر برای کشور داشته است که به هیچ وجه قابل انکار نیست. با این حال برخی در داخل و خارج از کشور می‌کوشند دیدگان خود را بر این موفقیت بزرگ ببندند و با ارائه تحلیل‌های تنگ نظرانه و بهانه‌های واهی، دستاوردهای دولت را زیر سوال ببرند.
به طور اخص اشاره این گروه به سخنان محمد مرسی، رئیس جمهور مصر در جریان اجلاس سران است. آنگاه که وی به انتقاد از دولت سوریه پرداخت. همین انتقاد کافی بود که عده‌ای معلوم الحال بهانه‌ گیری‌های بنی‌اسرائیلی خود را شروع کنند. حال آنکه اختلاف نظر ایران و مصر در خصوص سوریه به قدری بزرگ نیست، که توسط این افراد وانمود می‌شود و این اندک اختلاف نظر هم تحت الشعاع اشتراک نظرهای دو کشور قرار می‌گیرد. در حال حاضر مهم این است که تهران و قاهره در خصوص مخالفت با هر گونه حمله نظامی به سوریه اتفاق نظر دارند و با دخالت خارجی در این کشور مخالفند. افزون بر این سفر شخص محمد مرسی به عنوان رئیس جمهور یکی از مهمترین کشورهای عربی (اگر نگوییم مهمترین) به ایران، به قدری موضوعیت داشت که بتوان با اغماض از کنار اختلاف نظرها گذشت. صرف حضور رئیس جمهور اسلامگرای مصر در تهران که برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی رخ می‌داد، به منزله پذیرش قدرت برتر منطقه‌ای جمهوری اسلامی محسوب می‌شد.
به واقع مهمترین مسأله‌ای که نباید در خصوص آن اختلاف نظری وجود داشته باشد مسأله فلسطین است و نه سوریه. موضوع اشغالگری رژیم صهیونیستی است که باید همیشه در اذهان کشورهای جهان زنده بماند و مصر هم با ایران در تقابل با جمهوری اسلامی هم داستان است.
مرسی چه قبل از پیروزی در انتخابات و چه بعد از آن بارها بحث تجدید نظر در پیمان ننگین کمپ دیوید را که توسط انور سادات معدوم با مناخیم بگین، منعقد شد، طرح کرده است تا نشان دهد مرزبندی آشکاری با صهیونیست‌ها دارد. در حال حاضر صهیونیست‌ها، مصر مرسی را بر خلاف مصر مبارک دشمن قسم خورده خود می‌دانند.
بی‌تردید برای جمهوری اسلامی و مردم مظلوم فلسطین و غزه مهمترین نکته پیروزی انقلاب 22 بهمن مصر، بازگشایی گذرگاه رفح بود. پیش از این دولت نامبارک مبارک، با بستن این گذرگاه، غزه را به بزرگترین زندان جهان تبدیل کرده بود. اما اکنون بازگشایی رفح این امکان را برای مقاومت فلسطین فراهم کرده که با تهیه سلاح و تجهیزات و دیگر ملزومات، خود را برای تقابل با رژیم صهیونیستی آماده نگه دارد و این اتفاق مهم رخ نداده مگر با پیروزی انقلاب مصر.
همه این مسائل به روشنی نشان می‌هد که دولت‌های ایران و مصر در مهمترین مسائل منطقه از اشتراک نظرهایی غیرقابل انکار برخوردارند. مشترکاتی که وجوه افتراق اندک تهران و قاهره را به راستی تحت الشعاع قرار می‌دهد و از دستاوردهای شانزدهمین اجلاس عدم تعهد، اندکی نمی‌کاهد.
پایان پیام/