خبرگزاری شبستان: در مجامع حدیث شیعه و سنّى روایاتی داریم دال بر اینکه اولین خلق الهى نور و وجود حضرت ختمى مرتبت محمدبن عبداللَّه(ص) بوده است و بعضى از این روایات نور حضرت على(ع) را نیز ضمیمه نور پیامبر(ص) نموده و مىگوید این دو نور پیش از همه خلق شدهاند. این روایات به احادیث نور معروف شده است.
احادیث نور بیانگر اولین مخلوق الهى است. همانند اولین پرتو صادره از جرم خورشید آن تودههاى آتش و شعلههاى سوزان است که هر جسمى را ذوب مىکند ولى در اثر تنزل وطى مسافت- به نور- آفتاب که براى موجودات مخصوصاً نباتات و حیوانات و انسانها فایده بخش است، مبدّل مىشود. و تمامى روشنائىها و فوایدى که آفتاب دارد، برمىگردد به آن شعلههاى اولیه که از جرم خورشید صادر شده. گرچه خود آن شعلههاى اوّلیه با تمام قدرتى که دارد از جرم خورشید است و استقلالى از خود ندارد.
و براین اساس مىتوان گفت تمام موجودات به طفیل این ذوات مقدسه به وجود آمده و تمامى آنها به وجود ولىّ خدا و قطب عالم امکان محتاجند. با اینکه خود این ذوات مقدسه از خود هیچ چیزى ندارند و نسبت به خداى بزرگ فقیر محض مىباشند.
چنانچه در قرآن می خوانیم:
یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ [٣٥:١٥]
ای مردم شما (همگی) نیازمند به خدائید؛ تنها خداوند است که بی‌نیاز و شایسته هر گونه حمد و ستایش است!
در حدیث دیگری از امام حسین(ع) آمده است: کنا اشباح نور ندور حول عرش الله فنعلم للملائکة التسبیح و التهلیل و التحمید .
ما اشباح نور بودیم که پیرامون عرش خدای سبحان طواف می کردیم و به فرشتگان سبحان الله و لااله الاالله و الحمدالله می آموختیم.
محدث بزرگ شیخ صدوق قدس سره نقل مىکند که پیامبر(ص) به على(ع) مىفرماید:
خداوند انبیاء را بر ملائکه فضیلت داد و من را بر تمامى انبیاء و رسولان فضیلت بخشید و بعد از من این مقام و برترى مخصوص شما و امامان بعد از شما است و سپس فرمودند: (یا عَلِىّ لَوْ لا نَحْنُ ما خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ وَلا حَواء وَلا الْجَنَةَ وَلا النّارَ وَلا السَّماءَ وَلا الأرضَ) اگر ما نبودیم خداوند، نه آدم و نه حواء، نه بهشت و نه جهنم، نه آسمان و نه زمین را هرگز خلق نمىکرد.
جوینى شافعى از محدثین بزرگ اهل سنت حدیثى را با نقل سلسله سند از امام زین العابدین(ع) نقل مىکند که حضرت فرمودند: وَنَحْنُ الّذینَ بِنایُمْسِکُ اللَّهُ السَّماءَ انْ تَقَعَ عَلى الأرضِ الَّا بِإذنِه وَبِنایُمْسِکُ الأرضَ انْ تَمیدَ بِأهلِها وَبِنا یُنزِّلُ الْغَیْثَ وَیَنْشُرُ الرَّحْمَةَ وَیَخْرُجُ بَرَکات الأَرض وَلَوْلا ما فی الْأرضِ مِنّا لَساخَت بِأهلِها.
خداوند بهواسطه ما آسمان را از افتادن به زمین نگه مىدارد. (مگر خداوند بر سقوط آن اذن دهد که اراده حق حاکم است) و بهواسطه ما زمین را از اضطراب حفظ نموده و بهواسطه ما باران را نازل مىکند و رحمت خود را منتشر مىنماید و برکات زمین را بیرون مىآورد و چنانچه زمین از وجود ما خالى شود، اهل خود را فرو مىبرد.
مولاى متقیان على بن ابیطالب(ع) مىفرماید: فَانَّا صَنائِعُ رَبِّنا والنَّاسُ بَعْدُ صَنائِع لَنا، نهج البلاغه: نامه 28.
ما تربیت یافتگان پروردگارمان هستیم و مردم تربیت یافتگان ما هستند.
روایاتى که دلالت مىکند بر اینکه نور وجود حضرت ختمى مرتبت و پسر عم او على بن ابیطالب(ع) اولین مخلوق بود و نیز خلقت پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) پاک او قبل از خلقت عالم بوده و مخلوقات تماماً وابسته بهوجود این ذوات مقدسه هستند، بسیار است که هم از محدثین اهل سنت از قبیل تاریخ ابن عساکر، فرائد السمطین، سیوطى و... نقل شده و هم از محدثین بزرگوار شیعه از قبیل کلینى و صدوق و دیگران و اگر کسى بخواهد از تواتر این اخبار آگاه شود مىتواند به کتاب عبقات مراجعه کند.
اگر پیامبر اکرم(ص) و اهلبیت(ع) پاک او را از این رهگذر بشناسیم، نحوه شناخت ما و معرفت و عرفان ما نسبت به این خاندان طهارت کاملًا تغییر مىکند، و عوض اینکه در مقام اثبات وجود آنان باشیم خود را و بلکه تمامى موجودات را وابسته به آنان مىنگریم و احتیاج خودمان را نسبت به آن ذوات مقدسه نه فقط در جهت هدایت و راه یابى بلکه در تمامى ابعاد وجودى احساس خواهیم کرد و در این موقع است که زمزمه مىکنیم و مىگوئیم:
از رهگذر خاک سر کوى شما بود
هر نافه که بر دست نسیم سحر افتاد
در پایان این گفتار به نقل از امام صادق(ع) مىپردازیم.
فِی الْاصِل کُنَّا نُجُوماً یُسْتَضاءُ بِنا وفِی الْبَرّیةِ نَحْنُ الْیَوْم بُرهانُ
نَحْنُ الْبُحُورُ الْتی فیها لِغائِصها دُرٌ ثَمینٌ وَیاقوتٌ وَمَرجانُ
مَساکِنُ الْخُلْدِ وِالْفَردوسِ نَملِکُها وَنَحْنُ لِلخُلْدِ وَالْفَردوسِ خُزّانُ
مَنْ شَدَّ عَنَّا فَبرهُوتُ مَکانَتُه وَمَنْ أتانا فَجَنَّاتٌ وَرِضوانُ
ترجمه:
ما ستارگان بودیم که از نور ما بهرهمند مىشدند واکنون نیز در این جهان راهنماى گمشدگان مىباشیم، مثل ما مثل آن دریاهائى است که غواصهاى آن از درّهاى گران قیمت و یاقوت و مرجان بهرمند مىشوند. اصولًا جایگاههاى عالى همچون خلد و فردوس در اختیار ماست و ما نسبت به خلد و فردوس نگهبان و مالکیم. هرکس که از ما اعراض کند، جایگاهى غیر از برهوت ندارد، در عوض هرکس به دنبال ما آید و از ما تبعیت کند. جاى او بهشت و رضوان خواهد بود.
روایات نور که دلالت مىکند بر اینکه وجود موجودات و وصول فیض از جانب خداوند به مخلوقات تماماً به برکت این ذوات مقدسه مىباشد.
حال این آیه را به آنها ضمیمه می کنیم که: "أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ". نتیجه ام خواهد شد که این وجودات نورانی مایه خیر و برکت هستند و با آنها عالم هستی وجود یافته و هدایت به آنها است پس باید از آنها اطاعت کرد و به سر منزل مقصود رسید.
جایگاه اهل بیت(ع) با توجه به این روایات از یک عظمت و جلالت فوق العاده برخوردار مىشود که امام صادق(ع) در اشعار زیباى خود به گوشه اى از این مقام والا اشاره فرموده: ما ستارگان بودیم که از نور ما بهرهمند مىشدند و اکنون نیز در این جهان راهنماى گمشدگان مىباشیم،....
امام عصر(عج) همان خورشید است که عالم از نور او بهره مند است. هرچند هم اکنون در پرده غیبت است. اما نور عالم تاب او به مانند اشعه خورشید از پشت ابرها است که با پایان یافتن دوره غیبت بر عالمان عیان خواهد شد.
پی نوشت:
برگرفته از دوازده گفتار درباره حضرت مهدى(ع)، ص 69 و بعد
پایان پیام/
نظر شما