اشعار خوانده شده در محضر مقام معظم رهبری

به گزارش خبرگزاری شبستان، شنبه شب و در شام میلاد فرخنده کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی (ع) جمعی از شاعران کشور به دیدار حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر فرزانه انقلاب رفتند و محفل شاعرانه خود را با حضور معظم له برگزار کردند.

شاعران زیادی در این محفل به شعرخوانی پرداختند که از آن جمله می توان به علی موسوی گرمارودی، علیرضا رجبعلی‌زاده، حجت‌الاسلام زکریا اخلاقی، سیدعلیرضا شفیعی و محسن رضوانی اشاره کرد و شعرایی نیز از کشورهای افغانستان، هندوستان و تاجیکستان اشعاری را در محضر رهبر انقلاب خواندند.
 

شاعران در این محفل نورانی اشعاری با موضوعات مختلف از جمله مدح ائمه اطهار، بیداری اسلامی، شهدای ترور و مظلومیت مردم میانمار قرائت کردند و دو نفر از شاعران نیز اشعاری را  به حضرت ام‌البنین علیها سلام و آرمیتا دختر شهید داریوش رضایی نژاد تقدیم کردند.
 

 براساس این گزارش، اشعار برخی از شاعرانی که تاکنون از سوی پایگاه اینترنتی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت‌ آیت‌الله خامنه‌ای منتشر شده به شرح زیر است:

علی‌ موسوی گرمارودی

هوای صبح ز رگبار دوش، غوغا بود
در آن تپیدن نبض درخت، پیدا بود
هنوز گاه فرو می‌‌چکید آب از برگ
وز اشک شوق بسی بیشتر مصفا بود
دل من از سر هر برگ می‌چکید مگر؟
که لب ز گفتن یک آه، ناتوانا بود
اگر نبود دل من که می‌چکید ز برگ
درون سینه چرا بی‌شکیب و شیدا بود
سپیده می‌زد و دامان سرخ‌فام فلق
ز پشت پیرهن صبحدم، هویدا بود
سرود روشن و خاموش بامدادْ پگاه
میان باغ- شگفتا- چه مایه گویا بود
خمیده بود لب جوی پونه و با آب
چه عاشقانه و پرشور گرم نجوا بود
فشانده بود سر دوش باد، گیسو بید
چنار پیش وی استاده، در تماشا بود
چه کرده بود شب دوش با چمن باران
که خط سبزه همه صاف بود و خوانا بود
مرا هر آنچه به چشم آ‌مد از شکوه چمن
قسم به اهل نظر چون خیال و رویا بود
نه دی به خاطر من مانده بود، نی فردا
زمان درست همان لحظه بود کانجا بود
چو دست خویش بدیدم دمیده بود چو گل
به پای خود نظر انداختم شکوفا بود
من از شکفتگی خویش، مانده در حیرت
که از چه بود خدایا و از که آیا بود؟
به ناگه از اثر سکر خویش دانستم
که شور مستی من حل این معما بود
ولی مرا که همه عمر می ز پا نفکند
کدام باده کنونم حریف و همپا بود؟
"شراب خانگی ترس محتسب‌خورده"
به خاطر آمدم، این باده‌ام به صهبا بود
چمن زباده‌‌ی باران دوش، مانده خراب
خرابی دل من از می "اوستا" بود
به باغ صبح اگر سرفراز ماندم و راست
بلندی قد من، زان بلندبالا بود
هنوز من به زمین ناگشوده هیچ زبان
که پای گفته‌ی او بر سر ثریا بود
خدای باغ و چمن داند آن‌که هر سخنش
ز طرف باغ و چمن بیشتر فریبا بود
***
بزرگ‌مرتبه یارا! مرا مراتب مهر
درون سینه ز ایام پیش پایا بود
کنون به پای تو، این چامه برکشید فراز
هر آنچه را که در این جانِ ناشکیبا بود
از آن زمان به تو دل باختم که تن نزدی
ز کار مردم و با مردمت مدارا بود
به روز تلخ ستم، گفته‌های شیرینت
به کام دشمن خودکامه، زهرپالا بود
نه از ستمگر بی‌باک، باک بود تو را
نه با رونده‌ی راه ستم، مماشا بود
کسی برای تو می‌گوید این که خود آن روز
به بند بود و نه او را ز خصم پروا بود
اگرچه باز من امروز نیز در بندم
به بند مهر توام، وین نه جای حاشا بود
***
بزرگوار عزیزا! سترگ استادا!
که بندی سخنت پیر بود و برنا بود
مرا به چامه‌‌ی ناسَخته، ای عزیز ببخش
که این بضاعت مزجات، نقد کالا بود
من آن‌چه داشته‌ام پیش روی آوردم
نمی‌هراسم اگر آن جناب، بالا بود
به پیش نقد کلام تو، هر سخن چون رفت
خَزَف‌نمای شد ار چند دُرّ یکتا بود
مرا چه باک پس ای گنج شایگانِ سخن
اگر به پیش توام در چکامه ایطا بود
همین چکامه هم از خاک پاک گرمارود
عصای موسوی و معجز مسیحا بود

مهدی باقر از هندوستان

عشق، فهمید که جان چیست، دل و جانش نیست
سرخوش آن کس که در این ره سر و سامانش نیست

عشق تو راز بزرگی ست که درکش سخت است
درد من درد و بلایی ست که درمانش نیست


من در آن شهر خموشان و سکونم که کسی
ترسی از خار مغیلان بیابانش نیست

قتلگاه دل او کعبه‌ آزادی اوست
می‌رود سوی خدا بیم ز میدانش نیست


آن که قربان ره صدق و صفا می‌باشد
آدمی نیست در این دهر که قربانش نیست

دعوتت بانگ اذانی ست که می‌خواندمان
کربلای تو نمازی ست که پایانش نیست


نیزه و تیغ و سنان ماند و سواران رفتند
هیچ، در دشت، به‌جز زخم شهیدانش نیست

حجت‌الاسلام زکریا اخلاقی
زندگی جاری است، در سرود رودها شوق طلب زنده است
گل فراوان است، رنگ در رنگ این بهار پر طرب زنده است


خاک، حاصلخیز، باغ‌های روشن زیتون بهارانگیز
دشت‌ها شاداب، در شکوه نخل‌ها ذوق رطب زنده است

چون شب معراج، قبله‌گاه دوردست ما گل‌افشان است
وادی توحید در وفور چشمه‌های فیض رب زنده است


آفتاب فتح، بر فراز خانه‌ی پیغمبران پیداست
صبح نزدیک است، صبح در تصنیف‌های نیمه‌شب زنده است

لحظه‌ها سرشار، جلوه‌های عشق در آیینه‌ها زیباست
عاشقان هستند، شعرهای عاشقانه لب به لب زنده است


خیمه در خیمه، لاله‌ی داغ شهیدان روشن است اما
گریه‌ها خندان، شادمانی‌ها در این رنج و تعب زنده است

مادران خاک، جانماز خویش را گسترده تا آفاق
دست‌های شوق، در قنوت گریه‌های مستحب زنده است


شرق بیدار است، در جهان از همصدایی‌ها خبرهایی است
نام این صحرا، روی رنگ و بوی گل‌های ادب زنده است

فصل طوفان است، سنگ‌ها در دست‌ها آواز می‌خوانند
قدس تنها نیست، در سراپای جهان این تاب و تب زنده است


باد می‌آید، بوی گل‌های حماسی می‌وزد در دشت
زندگی زیباست، عشق در جان جوانان عرب زنده است

سیدعلیرضا شفیعی

در کوچه‌های نگاهت ای کاش می‌شد قدم زد
در شرح قرآن چشمت آیه به آیه قلم زد


فریاد نهج‌البلاغه با چرخش ذوالفقارت
همدم شد و بر سر کفر، تیغ عدم دم به دم زد

اکسیر عشق تو غوغاست بی‌شک طلا می‌شود خاک
حتی خدا روز خلقت از کیمیای تو دم زد


در خواب بودم دمادم، در خواب... یک خواب مبهم
یاد تو چون سرمه‌ی صبح، بیداری‌ام را رقم زد

بال و پرم را شکسته بار گناهانم آقا
ای کاش می‌شد دوباره بالی به دور حرم زد

شعر محسن رضوانی تقدیم به حضرت ام‌البنین علیها سلام

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی

رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو
میان اهل عالم در وفا ضرب‌المثل کردی

فرستادی به قربانگاه اسماعیل‌هایت را
همان کاری که هاجر وعده کرد و تو عمل کردی

کشیدی با سرانگشتت به خاک مُرده، خطی چند
تمام شهر یثرب را به خاک طف بدل کردی

خودش را در کنار مادرش حس کرد بغضش ناگهان وا شد
خدا را شکر بودی زینب خود را بغل کردی

چه شیری داده‌ای شیران خود را که شهادت را
درون کامشان شیرین‌تر از شهد و عسل کردی

رباعی تو بانو! گرچه تقطیع هجایی شد
به تیغ اشک خود، اعرابشان را بی‌محل کردی

 محمدمهدی سیار

زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
بهاری می‌رسد از راه و می‌گویند می‌روید
گل داوودی از هر سنگ، حسن یوسف از هر چاه
بگو چله‌نشینان زمستان را که برخیزند
به استقبال می‌آییمت ای عید از همین دی ماه
به استقبال می‌آییمت آری دشت پشت دشت
چه باک از راه ناهموار و از یاران ناهمراه
به استهلال می‌آییمت ای عید از محرم‌ها
به روی بام‌ها هر شام با آیینه و با آه...
سر بسمل شدن دارند این مرغان سرگردان
گلویی تر کنید ای تیغ‌های تشنه، بسم‌الله!

 شعر مریم رزاقی تقدیم به شهدای ترور جمهوری اسلامی ایران

باز پیچیده شده نفحه‌ی یاقدّوسی
بر لب شهر نشسته است ز غم افسوسی
سر تکان می‌دهد از داغ سیاووشانش
شهر آشفته و برخاسته از کابوسی
شهر من بی‌تو همان پنجره‌ی منتظر است
در نگاهش همه پیداست غم محسوسی
در تب سفسطه‌ها سوخته دنیا، ای دوست!
کاش درمان شود از حکمت جالینوسی
ای که زانو زده خورشید به پایت شب و روز
به تماشای تو برداشته‌ام فانوسی
اگر از هر طرفی باد مخالف بوزد!
کی به هم می‌خورد آرامش اقیانوسی
آسمان منتظر فوج کبوترها نیست
کاش از نسل تو پر باز کند ققنوسی

شعر وحیده افضلی تقدیم به آرمیتا دختر شهید رضایی‌نژاد

آرمیتا! بباف موهاتو! تا همه نگات کنن
همه‌ی فرشته‌های آسمون صدات کنن
هی بزن چرخ... بزن چرخ... بشین روی چمن
تا که گنجیشکا بیان گریه رو شونه‌هات کنن
توی چشمای سیاهت پر خنده... پر اشک
چی می‌شد گلوله‌ها نگا به گریه‌هات کنن
می‌دونی نقاشی‌هات، تاریخ کشورم می‌شن
یه روزی میاد که قهرمان قصه‌هات کنن
آرمیتا! اطلسی‌ها می‌خوان بیان رو دامنت
خودشونو قربون حالت خنده‌هات کنن
دوس دارم بالا بری بالاتر از ستاره‌ها
هی بری بالاتر و زمینیا نگات کنن
شک نکن یه روز میاد... یه روز که خنده‌های تو
همه‌ی قاتلای دنیا رو کیش و مات کنن
آرمیتا! موهاتو کوتاه نکنی! کبوترا
اومدن لونه توی قشنگی موهات کنن
تو می‌خوای حضرت آقا رو «پدر» خطاب کنی
حضرت آقا می‌خوان تو رو «پری» صدات کنن

گفتنی است، در این دیدار شعرایی همچون غلامعلی حداد عادل، علی معلم دامغانی، ناصر فیض ،مرتضی امیری اسفندقه، سیدعلی موسوی گرمارودی، اسماعیل آذر، حسین اسرافیلی، سعید بیابانکی، مهدی محقق ، عباس‌ براتی‌پور، بیژن ارژن، اسماعیل امینی، فاضل نظری،  رضا اسماعیلی، محمد سرور رجایی ، قادر طهماسبی ،رضا برجی ، خلیل عمرانی، محمدرضا سنگری، علی‌محمد مودب و محمدحسین جعفریان حضور داشتند.

پایان پیام/