آشتی با قرآن، نخستین شرط مسلمانی

خبرگزاری شبستان//قم

تا چشم بر هم زدیم، نیمی از ماه پرفضیلت رمضان نیز گذشت؛ ماهی که به حق آن را بهار قرآن نامیده اند و اما چه سود که متاسفانه ما کمتر گذرمان در این گلشن معنویت و انسانیت ساز بدان می افتد تا از آیه آیه آن نور و رحمت توشه برگیریم و با آن غبار از زندگی غم گرفته و مادی زده مان بزداییم. 

قرآن، این آخرین اعجاز محمد مصطفی (ص) کتاب سعادت است. این را همه می دانیم و شاید خیلی از ما این فرمایش حضرت امام خمینی (ره) را هم شنیده باشیم که فرمودند: «اگر قرآن نبود، باب معرفه اللّه بسته بود الی الابد.»

آری! قرآن، بهترین وسیله شناخت خداوند است؛ قرآن، سخن آرامش بخش الهی در گستره هستی است؛ قرآن، منبع تمام دانش های بشری است؛ حقیقتا باور داریم که قرآن کتابی است که انسان را از خاک به افلاک می رساند و روح آدمی را به عالم قدس و ملکوت می برد؛ با این همه سوال جدی این جاست که چرا ما از این ودیعه الهی، به شایستگی استفاده نمی کنیم و دیگر این که به راستی کلام وحی، چه جایگاهی در زندگی ما دارد؟!

بی شک ماه مبارک رمضان فرصت بسیار مغتنمی است که بیش از پیش درباره این سوالات بیندیشیم و برای یافتن پاسخی در این خصوص، وجدان خود را به قضاوت فرا بخوانیم.

یکی از ویژگی‌هایی که این ماه پربرکت را از ماه‌های دیگر متمایز می‌سازد آن است که این ماه را بهار قرآن نام نهاده‌اند نه صرفاً از آن رو که در این ماه، قرآن کریم بر قلب مبارک پیامبر(ص) نازل شده است بلکه شاید بیشتر از آن جهت که سفارش اکید شده که بندگان در این ماه نه تنها بر ظاهر کلام الله مجید بلکه به عمق و محتوای آن هم در حد توان و بضاعت خویش توجه کنند.

رسول گرامی اسلام(ص) نیز در فرمایشی خطاب به مسلمانان می‌فرمایند: «در ماه رمضان از خداوند توفیق روزه‌داری و قرائت قرآن کریم را مسألت کنید.» 

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که انس با قرآن و ارتباط مستمر با این کتاب آسمانی لازمه زندگی و دست‌مایه نیل به سعادت برای هر مسلمان واقعی در دنیا و آخرت است، چرا که همانا تنها نسخه نجات دهنده بشریت و تغذیه‌کننده معنوی روح انسان‌ها و نجات دهنده آن‌ها از انحطاط و سرگردانی امروز و هر روز دنیا، قرآن کریم است. و اگر این باور در دل هرکدام از ما نهادینه گشته و با عمق وجود آن را قبول کنیم، بی‌شک در پی عمل به دستورات این کتاب انسان‌ساز برآمده و زندگی خویش را براساس آموزه‌های آسمانی آن بنا خواهیم کرد. 

با تمام این اوصاف جای این سوال گلایه آمیز وجود دارد که آیا با زینت ساختن این نسخه شفابخش بشریت و نگهداشتن آن در قالب‌های زرین و برخورد زینتی با آن، به ساخت مبارک قرآن جفا نکرده‌ایم؟! و حال آن که سخن خداوند در آیه 155 سوره‌ی مبارکه انعام این است؛ «و این کتابی است پربرکت که فرو فرستادیم تا از آن پیروی کنید و پرهیزگار باشید؛ باشد که رحمت خداوند شاملتان گردد.» 

پیامبر اعظم(ص) نیز می‌فرماید: «با تلاوت قرآن خانه‌هایتان را نورانی کنید... همانا در خانه‌ای که قرآن بسیار تلاوت می‌شود، خیر فراوان وجود دارد و اهلش از آن بهره می‌برند».

نکته مهم در این میان آن است که خواندن قرآن، شنیدن آن، ‌آموزش، ‌اندیشیدن و تأمل و تدبر در آن همه مقدمه عمل به قرآن است؛ عملی البته پیگیر و در همه‌ شئون فردی اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی حیات بشری. 

بدیهی است اگر ما به‌عنوان امت پیامبر اعظم(ص) در عمل به فرامین آسمانی قرآن کریم، کوتاهی کنیم مشمول شکایت آن بزرگوار شده ایم که فرمودند: «پروردگارا! امت من قرآن را مهجور و غریب ساخت.»

یکی از دوستان می گفت به راستی اگر بسیاری از ما قرآن را از مقابل آیینه روی دکور پذیرایی خانه‌مان برداریم، ‏میزان حضور این کتاب آسمانی در زندگی‌مان به صفر برسد!

بله! قرآن در بین ما حضور دارد و محبوب است؛ اگر چه مهجور است. مردم قرآن را تلاوت می‌کنند و تا اندازه‌ای به آن آشنا هستند، امّا بیشتر برای قصد ثواب و اموات خوانده می‌شود و این در فرهنگ ما رواج دارد. 

یک عادت قدیمی و البته خوب است که وقتی مردم عزیزی از دست می‌دهند با تدارک حجله و گذاشتن نوار قرآن از طریق بلندگو، حزن و اندوه خود را ابراز می‌دارند. اشتباه نشود کسی با این مساله مشکلی ندارد اما روی سخن این نکته کلیدی است که قرآن کریم کتاب زندگی، قانون و عمل است در صورتی که متاسفانه بیشتر برای مردگان خوانده می‌شود و بدین سان ما در رابطه با این کتاب الهی از زندگان غافلیم. باشد که در این ماه عزیز اندکی به خود آییم!

انشاالله.

پایان پیام/