خبرگزاری شبستان: وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ؛ سزاوار نیست که همه مومنان به جهاد رهسپار شوند، پس چرا از هر گروهی از ایشان دسته ای کوچ نمی کنند تا در دین فقیه شوند و هنگامی که به سوی قوم خویش بازگشتند، آنان را بیم دهند تا شاید آنان از گناه و طغیان حذر کنند. (توبه، 122)
دین، مجموعه ای قوانین الهی و مقررات ظاهری و باطنی اسلام است. اسلام که تنها دین پذیرفته الهی است، "ان الذین عندالله الاسلام" به معنای تسلیم خدا بودن است.
تفقه در دین به معنای تلاش برای کسب شناخت عمیق در دین و عقاید و احکام اسلامی است.
تفقه در دین گاهی ممکن است برای دنیا و مقام و عشق به درس و بحث و عقب نماندن از دوستان باشد و گاهی برای دین، خدا، بهشت و نجات امت باشد. آیه، دومی را ارزشمند می داند که بیم دهی مردم و دعوت آنان به راه خدا است. "لینذروا قومهم"
باید از هر منقطه، افرادی برای شناخت اسلام به مراکز علمی بروند تا در همه مناطق، روحانی دینی به مقدار لازم حضور داشته باشد. دانشمندی که کوچ نکند، فقیه کامل نیست. امام درباره کسی که در خانه اش نشسته بود، فرمودند: "کیف یتفقه فی الدین"
فقه آنچنان مهم است که رسول خدا (ص) در بدرقه علی (ع) به یمن، به او فرمان آموزش فقه به مردم را داد، "فقههم فی الدین" و او را چنین دعا کرد: "اللهم فقهه فی الدین". با آنکه وی فقیه ترین مردم بود.
چنان که حضرت امیر (ع) به فرزندانش سفارش می کند: "تفقه فی الدین فان الفقهاء ورثه الانبیاء"؛ امام حسین (ع) نیز شب عاشورا در جملاتی خداوند را چنین ستود: حمد خدایی که ما را فقیه در دین قرار داد.
تفقه در دین و آموزش دین به مردم، واجب کفایی است و هدف از فراگیری فقه، هشدار مردم و هوشیار ساختن آنان و نجات از غفلت و بی تفاوتی نسبت به مشکلات است. بنابراین برای طلاب حوزه ها و دیگری از حوزه ها دو هجرت لازم است: یکی به سوی حوزه ها و دیگری از حوزه ها به سوی شهرها. لذا ماندن در حوزه ها جایز نیست.
از امام صادق (ع) پرسیدند: اگر برای امام حادثه ای رخ داد، تکلیف مردم چیست؟ امام این آیه را تلاوت فرمود که مردم از هر شهر و طایفه ای باید برای شناخت امام خود حرکت کنند.
منبع: کتاب دقایقی با قرآن
پایان پیام/
نظر شما