خبرگزاری شبستان: اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ الْمَسیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا إِلهاً واحِداً لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ؛ (اهل کتاب)، دانشمندان و راهبان خود و مسیح فرزند مریم را به جای خداوند به خدایی گرفتند، در حالی که دستور نداشتند جز خدای یکتا را که معبودی جز او نیست، بپرستند. خداوند از هر چه برای او شریک می‌پندارند، منزه است. (توبه، 31).
احبار، جمع حبر به معنای دانشمند و رهبان جمع راهب به معنای تارک دنیا و دیرنشین است. آنان با همه قداست‌شان بنده خدایند نه معبود.
امام صادق (ع) فرمود: اهل کتاب برای علمای خود، نماز و روزه انجام نمی‌دادند بلکه علمای آنان حرام‌هایی را حلال و حلال‌هایی را حرام کرده بودند و مردم از آنان پیروی می‌کردند.
اطاعت بی‌قید و شرط از دیگران، نوعی پرستش آنان است و امام صادق (ع) فرمود: من اطاع رجلا فی معصیه الله فقد عبده، هر کس در راه معصیت خدا، از دیگری پیروی کند، او را پرستش نموده است.
بنابراین عشق‌ها، دوستی‌ها و اطاعت‌ها باید حد و مرز داشته باشد. هر نوع نظام، قطب، مراد، مرشد، اطاعت تشکیلاتی و حزبی و .... اگر سرچشمه‌اش وحی و امر خدا نباشد، همچنین غلو و زیاده‌روی درباره انبیا، پرستش انبیا و یا آنان را فرزند خدا دانستن، شرک است.
منبع: کتاب دقایقی با قرآن
پایان پیام/
عشق‌ها، دوستی‌ها و اطاعت‌ها باید حد و مرز داشته باشد. هر نوع نظام، اطاعت تشکیلاتی و حزبی اگر سرچشمه‌اش وحی و امر خدا نباشد، حتی غلو و زیاده‌روی درباره انبیاء و آنان را فرزند خدا دانستن، شرک است.
کد خبر 145863
نظر شما