شورای شهر نام روژه گارودی را جاودانه کند

خبرگزاری شبستان: خالد احمد شوقی الاسلامبولی از آن دست شخصیت‌هایی است که هیچگاه یاد و خاطرش از ذهن مسلمانان و جهان اسلام پاک نخواهد شد. شهید خالد اسلامبولی کسی بود که اولین سازشکار با رژیم صهیونیستی را به سزای اعمالش رساند و در جریان مراسم رژه 6 اکتبر 1981 در قاهره سادات را که پیمان ننگین کمپ دیوید با رژیم صهیونیستی را امضا کرده بود، اعدامی انقلابی کرد تا درس عبرتی شود برای تمامی سازشکاران عربی با رژیم عبری.
سروان خالد اسلامبولی مدتی بعد در دادگاه به اعدام محکوم شد و در پنجشنبه 28 فروردین 1361 در کوه سورخ تیرباران و به مقام رفیع شهادت نائل شد. پس از آن یکی از خیابان‌های تهران به اسم این شهید بزرگوار نامیده شد. موضوعی که به شدت مورد اعتراض دولت نامبارک مبارک قرار گرفت و به یکی از موانع برقراری روابط مجدد تهران و قاهره بدل شد. هرچند که در دوران اصلاحات عده‌ای معلوم الحال تلاش کردند به بهانه برقراری روابط مجدد با فرعون مصر و دولت متبوعش نام این خیابان را حذف کنند اما خالد اسلامبولی سرانجام در تهران ماند و به نماد حمایت ملت ایران از صهیونیسم ستیزی، عزت طلبی و مخالفت با سازشکاری بدل شد.
اما خیابان خالد اسلامبولی تنها خیابان تهران نیست که مبارزه با رژیم صهیونیستی و مخالفت با سازشکاری را به ذهن متبادر می‌سازد. خالد اسلامبولی را به سمت شرق که برویم به خیابان شهید احمد قصیر می‌رسیم. شهیدی که کمتر کسی از او و حماسه‌اش می‌داند. شهید احمد قصیر بر خلاف خالد اسلامبولی نه مصری که لبنانی است و آن هم از بچه‌های جنوب لبنان که شیعه هستند و همگی جان بر کف حزب الله، دبیرکل و رهبرش. شهید احمد قصیر را که در زمان انجام عملیات استشهادی 18 سال بیشتر نداشت، باید پدر عملیات‌های استشهادی ضد صهیونیستی نامید و او پایه گذار مکتبی شد که به عقب نشینی تاریخی اسرائیل از جنوب لبنان انجامید. بامداد یازدهم نوامبر 1982 یعنی درست سال شاهدت شهید خالد اسلامبولی، احمد قصیر با خودرویی مملو از مواد منفجره خود را به مقر صهیونیست‌ها کوبید و عملیاتی انجام داد که شارون، قصاب صبرا و شتیلا رو متحیر کرد. در جریان این عملیات تاریخی 151 صهیونیست به هلاکت رسیدند و شوکی تاریخی بر رژیم عبری حکم فرما شد. خیابان شهید احمد قصیر تداعی کننده آن مجاهدت بزرگ و آن مجاهد نستوه است.
اما اخیرا شخص دیگری نیز از دنیا رفت که نه مسلمان‌زاده بود و نه عرب. اما ضربه‌ای بزرگ بر پیکر صیهونیست‌ها وارد کرد. ضربه‌ای تاریخی که به هیچ وجه التیام نخواهد یافت. "روژه گارودی" فیلسوف فرانسوی که در دهه 1980 به دین اسلام گرویده بود، تابوی هلوکاست را شکست و صهیونیست‌هایی که را که از افسانه آشویتس و کوره‌های آدم سوزی در جریان جنگ‌ جهانی دوم به عنوان سلاح استفاده می‌کرد،‌ خلع سلاح کرد و با دلایل متقن و علمی اثبات کرد که موضع کشتار یهودیان توسط نازی‌ها در جریان این جنگ، افسانه‌ای بیش نیست. گارودی در «تاریخ یک ارتداد، اسطوره‌های بنیان‌گذار سیاست اسرائیل» اثبات کرد که افسانه هولوکاست تنها به ابزاری برای مظلوم نمایی صهیونیست‌ها بدل شده است.
وی در این کتاب مساله هولوکاست را به چالش کشید و اعلام کرد که این مساله دروغ است و آمار و تعدادی که یهودیان از قربانیان هولوکاست منتشر می‌کنند، صحیح نیست و بیشتر تحت تاثیر تبلیغات رسانه‌ای صهیونیسم است؛ این مساله باعث واکنش‌های شدید در میان جوامع یهودی و طرفداران صهیونیست‌ها شد و حتی محکومیت وی را در دادگاه‌های فرانسه به دنبال داشت. با این حال شکستن تابوی هولوکاست توسط این فیلسوف فرانسوی راه را برای دیگر منتقدان این افسانه هموار کرد و پس از آن بود که هولوکاست در بسیاری از جلسات و کنفرانس‌های بین المللی به سخره گرفته شد.
با این نگاه گارودی هم مجاهدی بزرگ بود که ضربه‌ای جبران ناپذیر بر صهیونیست‌ها وارد ساخت و به نوعی آنها را خلع سلاح کرد و دروغ پردازی‌های آنها را که به عامل باج گیری‌اشان از جامعه جهانی بدل شده بود، افشا ساخت. آیا به راستی روژه گارودی شایستگی آن را ندارد که یکی از خیابان‌های تهران را به نام خود کند؟ آیا این کمترین راه تجلیل از سال‌ها مجاهدت علمی این صهیونیسم ستیز بزرگ محسوب نمی‌شود؟
به نظر می‌رسد که شورای شهر تهران باید برای این کار آستین بالا بزند و یکی از خیابان‌های تهران را به نام این فیلسوف گرانمایه کند. در این راه هم بهتر است که ادوارد براون این جاسوس انگیسی مروج فرقه ضاله بهائیت را برای همیشه از تهران بیرون بیاندازند. بر کسی پوشیده نیست ادوارد براونی که یکی از خیابان‌های تهران را به نام خود کرده است در واقع جاسوس انگلیس‌ها،‌ مروج فرقه بهائیت و یکی از دشمنان قسم خورده علمای شیعی نظیر شیخ فضل الله نوری بوده است. حال وقت آن رسیده که شورای شهر با یک تیر دو نشان بزند و هم جاسوس انگلیس‌ها را برای همیشه از کشور بیرون بیاندازد و هم روژه گارودی را برای ایرانی‌ها جاودانی کند. شخصیتی که حتی بی گذاشتن نامش بر میدان و خیابان هم جاودان خواهد ماند.
پایان پیام/