فیلمی که خارجی ها دیدند و داخلی ها رد کردند

این روزها بحثهای زیادی درباره آخرین ساخته مسعود بخشی میان مدیران سینمایی و دست اندرکاران فرهنگ و هنر در جریان است.حرفهایی که یک صدا این فیلم را سراسر توهین آمیز به خانواده ها و مخاطبان ایرانی معرفی می کند و حتی عده ای می گویند مشخص نیست تهیه کننده این فیلم که سابقا مسئول مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی بود،از ساخت اثری چنین توهین آمیز حمایت کرده.
 

اسم مسعود بخشی اولین بار پس از ساخت مستند«تهران انار ندارد»سر زبانها افتاد.مستند جذاب این کارمند مرکز گسترش پس از چند سال نمایش محدود و شنیدن تحسینهای فراوان،وقتی اکران شد که بخشی به همراه محمد آفریده که تهیه کننده فیلمش شد،تصمیم گرفت فیلمی درباره یک خانواده ایرانی در زمان جنگ بسازد و «یک خانواده محترم»را کلید زد.فیلمی که پس از ساخت مراحل فنی آن در خارج از کشور انجام شد و سرانجام برای اولین بار در جشنواره کن امسال به عنوان تنها نماینده ایران در یکی از بخشهای این جشنواره به نمایش در آمد.
 

با نمایش این فیلم در کن ابتدا خبر از استقبال خوب تماشاچیان فرانسوی از این فیلم در کن به رسانه های داخلی رسید اما اولین واکنش داخلی به این فیلم از سوی یکی از مدیران سیما فیلم بود که با توهین آمیز خواندن این فیلم نسبت به خانواده های ایرانی،گفت که سیما فیلم(که در تولید این فیلم مشارکت داشته)اصلا از نتیجه نهایی راضی نیست و مشارکت خود را از این فیلم پس می گیرد.
 

با وجود درخواست سعه صدر مخاطبان از طرف تهیه کننده و اینکه خود آفریده هم گفت شخصا به «یک خانواده محترم» انتقاداتی دارد،اما هنوز این اظهار نظرها ادامه دارد و جدیدترین حرفی که در مورد این فیلم زده شد،حرف محمد رضا عباسیان مدیر عامل رسانه های تصویری بود که او هم این فیلم را توهین آمیز دانست و گفت: من سالها در جشنواره‌های بین‌المللی حاضر بودم و همه فیلم‌هایی که بر علیه کشور ما توسط فیلمسازان ایرانی و غیرایرانی ساخته شده بود را رصد کردم. با کمال تاسف اعلام می‌کنم که در تمام آنها و در تمام این مدت فیلمی به بدی «یک خانواده محترم» ندیدم، چرا که این فیلم از لحاظ ملی و مذهبی سراسر توهین به مردم کشورمان است. پلان به پلان این فیلم توهین به هر آن چیزی است که مردم کشورمان اعتقاد دارند، در اینجا منظورم اصلا بحث نظام یا انقلاب نیست بلکه این فیلم از این خط نیز عبور کرده و اعتقادات و آبروی ایرانیان را زیر سوال برده است.
 

«یک خانواده محترم» داستان آرش را به تصویر می‌کشد که خانواده‌ او وقتی برادر نوجوانش در این تقابل کشته می‌شود، از هم می‌پاشد. پدر خانواده مادر غصه‌دار او را به یک آسایشگاه می‌سپارد و زن دوم خود و پسر او را به خانه می‌آورد.
 

اتفاقات فیلم از زمان حال آغاز می‌شود. آرش که اکنون استاد دانشگاه است، پس از 22 سال از پاریس به ایران باز می‌گردد تا در دانشگاه شیراز مشغول تدریس شود، جایی که مادر سالخورده‌اش اکنون در آنجا زندگی می‌کند.
 

برادر ناتنی آرش تماس می‌گیرد و او را قانع می‌کند رابطه‌ خود را با پدرش که در حال مرگ است، از سر بگیرد، اما وقتی پدر می‌میرد و صحبت تقسیم ارث و میراث می‌شود، اوضاع حالتی تهدیدآمیز پیدا می‌کند.
 

داستان که با فلاش‌بک‌ها و تصاویر مستند تلفیق شده، تماشاگر را در زمان جابجا می‌کند و به مرکز رازهای خانوادگی می‌برد.

اینجا جای بحث در مورد مضمون یا موضوع«یک خانواده محترم»نیست،چون هنوزکمتر کسی در ایران این فیلم را دیده و حتما خون مهمانان جشنواره کن از مخاطبان ایرانی رنگین تر بوده که فیلم یکسره به آنجا رفته و برای اولین بار در کن به نمایش در آمده،ولی بحث اصلی اینجا در مورد نهادهای نظارتی است که اجازه تولید به چنین فیلم به قول دیگران «توهین آمیزی» را داده اند.
 

هر فیلمی برای رسیدن به مرحله فیلمبرداری باید مراحل نظارتی متعددی را برای کسب مجوز ساخت طی کند و پس از آن نیز برای کسب اجازه نمایش،باید باز از چند فیلتر نظارتی عبور کند تا رنگ پرده را ببیند.سوال مطرح شده اینجا است که ایا تمام این نهادهای نظارتی دولتی متوجه مضمون و موضوع این فیلم نشده اند که به آن پروانه ساخت داده اند؟یا اگر حتی در مرحله صدور پروانه نمایش هم مشکلات این فیلم مشخص نشده که توانسته پروانه نمایش بگیرد و با حضور مستقیم در کن،به قول آقای عباسیان اعتقادات و آبروی ایرانیان را به بازی بگیرد؟
 

به هر حال تا وقتی هنوز کسی این فیلم را ندیده،نمی توان بی طرفانه آن را نقد و قضاوت کرد.امیدواریم با ترتیب دادن یک جلسه نمایش برای اهالی مطبوعات که وجدان بیدار جامعه اند،حقیقت این فیلم را دریابند و اگر واقعا مضمون توهین آمیز آن نسبت به ملت ایران واقعیت داشته باشد،آنگاه است که دیگر کسی نمی تواند پشت مناصب دولتی یا استعداد فیلمسازی پنهان شود.
 

پایان پیام/