خبرگزاری شبستان: وهابیت مسلک و فرقه ضاله ای است ساختگی و جعلی که بسیاری ار شعائر دین مانند شفاعت، توسل، تبرک، ساختن بنا بر قبور، زیارت و عزاداری را شرک و یا بدعت می دانند.
بنیانگذار مکتب وهابیت شخصی است به نام «احمد بن عبد الحلیم» معروف به «تیمیه حرانی دمشقی» ( 66-728ق)، او به حدی هتاک بود که حتی مورد اعتراض شدید علماء و دانشمندان برجسته اهل سنت زمان خود تا عصر حاضر قرار گرفته است و هم اکنون افکار باطل و انحرافات او در بین امت اسلامی به عنوان «شیخ الاسلام» رواج داشته و گفتار وی منشاء عقاید وهابیت قرار گرفته است.
بعد از وی مروج این تفکر «محمد بن عبدالوهاب» است که بعد از 500 سال در عربستان ظهور کرد و دارای پیروانی شد که منتسب به عبد الوهاب شدند و فرقه آنها به نام «وهابیت» معروف شد. وهابیت در عقاید، چیزی برآنچه ابن تیمیه آورده بود نیفزود و فقط بیش از آنچه او شدت عمل به خرج داده بود وهابیان تاکید ورزیده و سخت گرفتند.
در راستای روشنگری و تبیین عقاید فرقه ضاله وهابیت و پیروانش، حجت الاسلام والمسلمین «محمدهادی یوسفی غروی»، در گفت و گوی اختصاصی با خبرنگار شبستان، با اشاره به (تخریب قبور) ائمه، بزرگان و صلحا توسط وهابیان و بیان ریشه تاریخی آن، اظهار کرد: اهانت و تخریب قبور و بی حرمتی از جمله، اعتقادات وهابیون است، که ریشه در گذشته دارد. بنده شخصا بی حرمتی وهابیون به ائمه و بزرگان را دیده ام.
وی در ادامه با بیان خاطره ای از دوران گذشته زندگی خود تصریح کرد: 45 سال قبل زمانی که به مدینه و بارگاه پیامبر(ص) مشرف شدم، شخصی با کفش به انگشتان پایم فشار آورد، بسیار متعجب شدم که چرا آن شخص با کفش در حال عبور از جلوی حرم حضرت رسول (ص) است.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی ادامه داد: وقتی به او اعتراض کردم، آن شخص متوجه شد من به خاطر احترام پیامبر به او اعتراض کرده ام، وی دقیقه ای ایستاد و گفت: محمد(بدون هیچ پسوند و پیشوندی) مرد خوبی بود، به مهمانانش قهوه (1) می داد (حال آنکه اصلا زمان پیامبر قهوه در جزیزه العرب نبود)، و بعد با فهم و دیدگاه غلط خود گفت: او قهوه به مهمانانش می داد ولی خب، مُرد و رفت!
این پژوهشگر تاریخ اسلام و استاد حوزه افزود: این تمام احترام یک عرب بیابانی در قرن بیستم به پیغمبر اکرم(ص) بود که این طرز بی حرمتی و نگاه به ایشان در آیات مختلف قرآن کریم نهی شده است.
وی تصریح کرد: آیه 63 سوره نور «لَا تَجْعَلُوا دُعَاء الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاء بَعْضِکُم بَعْضًا قَدْ یَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِینَ یَتَسَلَّلُونَ مِنکُمْ لِوَاذًا...» (خطاب کردن پیامبر را در میان خود مانند خطاب کردن بعضى از خودتان به بعضى [دیگر] قرار مدهید خدا مىداند [چه] کسانى از شما دزدانه [از نزد او] مىگریزند) و همچنین آیه 4 سوره حجرات «إِنَّ الَّذِینَ یُنَادُونَکَ مِن وَرَاء الْحُجُرَاتِ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ» (کسانى که تو را از پشت اتاقها[ى مسکونى تو] به فریاد مىخوانند بیشترشان نمىفهمند)، نمونه هایی از آیات قرآنی در احترام به پیامبر(ص) و تقبیح نحوه برخورد عرب بیابانی در آن زمان است.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی ادامه داد: آیه 4 سوره حجرات، به زمانی اشاره دارد که اعراب بدوی دور خانه پیامبر(ص) در گوشه ای از مسجد جمع می شدند و دراز کشیده و فریاد می کردند: محمد! بیا برای ما سخن و قصه بگو و منظور آنان بیان داستان هایی از اقوام پیشین و قصص قرآنی توسط رسول الله بود.
وی با بیان اینکه این آیات نشان دهنده حالات عرب بیابانی بدوی در آن زمان ها بود، افزود: همین وضعیت همچنان ادامه یافته و بعد از ترویج وهابیت و تبلیغ عقاید این فرقه ضاله میان اعراب، با توجه به آنکه افکار آنها با اعراب سازگار بود در نتیجه اعراب به دعوت وهابیان گرایش پیدا کردند، چرا که بنابر نمونه ذکر شده و مثال های فراوان دیگر این طرز برخورد در وجودشان ریشه داشت.
نویسنده کتاب «موسوعةالتاریخ الاسلامی» افزود: در واقع همان طور که بیان شد، وهابیت بر بی حرمتی تاریخی اعراب بدوی به پیامبر(ص) صحه گذاشت.
مصحح کتاب «بهجة الامال فی شرح زبدة المقال (فی الرجال)»، ادامه داد: در حقیقت این سَبُک شماری مقام پیامبر(ص) در تاریخ، نه 200 سال قبل، بلکه در 1200 سال قبل ریشه دارد، یعنی زمانی که حکومت از دست حضرت علی(ع) و فرزندشان امام حسن مجتبی(ع) خارج شد و به دست معاویه و ابوسفیان و تیره و طایفه اش(بنی امیه) افتاد.
وی با بیان اینکه نقل های مختلفی در مورد سبک شمردن مقام و منزلت پیامبر(ص) در کتب تاریخی وجود دارد که انسان از بیانشان خجالت می کشد، گفت: سبب این نوع برخورد از سوی اعراب، برابر سازی مقام پیامبر(ص) با خودشان بود و در واقع آنان می خواستند فاصله خود با پیامبر(ص) را کم کنند.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی افزود: اعراب بدوی به جای آنکه خود را ارتقا دهند تا از پیامبر(ص) پیروی کنند، پیامبر و مقام ایشان را به زعم خود، پایین کشیده و تنزل می دادند تا در ظاهر تفاوتی میان آنها و پیامبر(ص) به نظر نیاید.
ادامه دارد...
پی نوشت:
(1) اعراب قهوه خور هستند، عشایر عرب و کلا اعراب اگر مهمان سرایی داشته باشند همیشه قهوه به عنوان پذیرایی از مهمان حرف اول را می زند، از این رو عرب بدوی (قرن بیستم) چنین گفت: محمد مرد خوبی بود و به مهمانانش قهوه می داد!
پایان پیام/
نظر شما