به گزارش خبرنگار شبستان، فیلم سینمایی هامون ساخته داریوش مهرجویی در پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات با حضور دکتر حسین پاینده مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
پاینده در ابتدای جلسه عنوان داشت: کسانی که در سینماها فیلم‌های سینمایی را می‌بینند، می‌توانند هر برداشتی از آن داشته باشند اما منتقدان سینمایی باید حرف‌های خود را به شالوده‌های علوم انسانی ارجاع دهند. نقد فیلم‌های سینمایی باید بر اساس نظریه و پارادایم‌های مشخص باشد.
وی ادامه داد: رشته روانکاوی در هیچ‌یک از دانشگاه‌های ایران تدریس نمی‌شود و غالبا با روان‌پزشکی و روان‌شناسی اشتباه گرفته می‌شود. اهمیت رشته روانکاوی در کشف ضمیر ناخودآگاه انسان است. روانکاوی نشان می‌دهد انسان دارای ساحت یکپارچه نیست و به نگرش‌های پوزیتیویستی که انسان را تنها بر احساس پنج‌گانه محدود می‌کند دیدگاهی انتقادی دارد.
پاینده با اشاره به ضمیر ناخودآگاه انسان بیان کرد: ضمیر ناخودآگاه محل اختفای تکانه‌های سرکوب شده است و زمانی که انسان به خواب می‌رود به صورت رؤیا درآمده و خود را به صورت داستان نشان می‌دهد.
وی هامون مهرجویی را مبتنی بر تداعی دانست و گفت: تداعی به یاد آوردن یک خاطره به دلیل محرک‌های بیرونی و حسی است. هامون ساختار دورانی دارد که همانند فیلم‌های معمولی داستان خطی را روایت نمی‌کند و دایما در گذشته در حال حرکت است. این فیلم 24 ساعت از زندگی هامون را نشان می‌دهد و با فلش‌بک‌های خود قصد بیان زمانی متفاوت دارد.
پاینده افزود: در این فیلم بیشتر از اینکه دیالوگ داشته باشیم با مونولوگ روبرو هستیم که اساس داستان مدرن نیز بر این مسئله پایه‌ریزی شده است. تک‌گویی زمانی رخ می‌دهد که دچار پریشانی هستیم.
وی با اشاره به شخصیت علی عابدینی در فیلم سینمایی هامون اظهار داشت: شخصیت علی عابدینی در فیلم نماد پیری است که به سالک خود کمک می‌کند همه مشکلات خود را حل کند. او در فیلم شخص نیست بلکه شخصیت است و با معیارهای انسان‌های واقعی تفاوت دارد چرا که سن او در طول زمان تغییری نمی‌کند.
پایان پیام/
نظر شما