خبرگزاری شبستان/کرمان
اردیبهشت که می شود تداعی خاطرات جانبخش و روح نواز یازدهمین روز این ماه، خود حال و هوایی مخصوص دارد تا لحظات ناب دیدار یاری که وجودش خنکای نسیمی بهشتی را هدیه می دهد، بار دیگر تازه ات کند، جان بگیری و دلت به بودنش قرص و محکم باشد.
امروز 11 اردیبهشت سال 1384 است و اینجا مصلای بزرگ امام علی(ع) کرمان که مملو از حضور صدها هزار نفر کرمانی است که از گوشه و کنار دیار کریمان خود را به این نقطه رسانده اند تا شاهد آن لحظه باشکوه باشند و با نشستن به تماشای آفتاب، دل را از همه ابرها و گرفتگی ها فارغ سازند.
عده ای از جوانان پرشور هم که از چند روز قبل از شهرهای خود پیاده عزم راه کرده اند تا در این نقطه و این زمان تاریخی در مصلا باشند هم اکنون با چهره ای خسته و پاهای تاول زده بر زمین داغ مصلی تکیه زده اند...
ما هم که از ساعت 11 شب قبل پشت درهای مصلی تجمع کرده ایم و نماز صبح مان را کف خیابان خوانده ایم، چشم های خسته مان را به طلوع روشنی وعده می دهیم...
همه بیقرارند، علی رغم کثرت جمعیت اما مصلی در آرامشی طوفانی به سر می برد، مجری شعارها را یکی پس از دیگری اعلام می کند و جمعیت آن را تکرار؛ هیچکس نمی داند به طور دقیق چند دقیقه دیگر تابش آفتاب از حضور مرد آیینه و آفتاب بیشتر می شود؟!
ناگهان پرده سمت چپ جایگاه مخصوص کنار می رود؛ با ورود آیت الله محمدی گلپایگانی جمعیت خیزی بر می دارد و مطمئن می شود که آن لحظه باشکوه نزدیک است، شعارها محکم تر می شود... پاهای تاول زده جان تازه می گیرد و روی خود می ایستد...
دل توی دلها نیست، نبض ها مهیج و پرشتاپ می زند و حسی غریب اما آشنا، محکم به دیواره قلب ها می کوبد هیچ جمله ای را از آن لحظه که مجری بشارت ورود امام سیدعلی را داد به خاطر نمی آورم ...
اما هزاران بار یادش بخیر؛ ما در اولین صف جمعیت بانوان قرار داشتیم، یعنی نزدیک ترین جایگاهی که می شد نظاره گر آفتاب بود...
شگفتا که در این آفتاب روز 11 اردیبهشت که حالا با تابش خورشید خامنه سوزاننده تر شده بود نمی دانم باران سیل آسای اشک هایی که بر گونه ها جاری می شد به بهانه کدامین ابر می بارید؟
جمعیت یکپارچه در شور و خروش فریادها در هم تنیده می شد... هیچکس به شعارهای اعلام شده توجه نمی کرد همه شعارهایی را که سال ها در سینه حبس کرده بودند با همه وجودشان سر می دادند.
و در روبرو مردی آرام و مطمئن، مردی از سلاله زهرا(س)و علی(ع)با متانتی خاص با ابهتی وصف ناشدنی به ابراز احساسات پاسخ می داد؛ دست نورانی اش را که از بالا همه جمعیت را نوازش می کرد همان دست ولایی بود که جان ها را به آرامش فرامی خواند...
زبان و قلم ما ناتوان تر از وصف لحظاتی است که تا تجربه اش نکنی به ماهیت بزرگش پی نمی بری؛ آقا در ان سفر به یاد ماندنی که بسیاری از ناگفته های آن هنوز باقیست 10 روز میهمان دیار کریمان بودند و کرمان برای همیشه تاریخ به خود می بالد که میزبان نور و روشنی بوده است...
ایشان علاوه بر دیدار با اقشار مختلف مردم کرمان و دیدارهای عمومی با مردم شهرستان های مختلف، برنامه های دیگری هم داشتند که از جمله آن می توان به کوهپیمایی معظم له در دامنه کوه های مسجد صاحب الزمان کرمان اشاره کرد.
یکی از جوانانی که در آن روز توفیق درک محضر معظم له را به اندازه بوسه زدن بر دستان مبارکش داشته است؛ می گوید: هنوز هم باورم نمی شود بر دستان ولی امرم بوسه زده ام...
با چشمانی سرخ که به یاد آن روزها می خروشد، ادامه می دهد: من افرادی را دیدم که اشک شوقشان در دیدار امام خامنه ای به مراتب بیشتر از اشکی بود که در فراق از دست دادن عزیزانشان داشتند و این برایم عجیب است...
وی می افزاید: در آن روز که ما یکی پس از دیگری به محضر آقا برای دست بوسی می رسیدیم، آقا به بعضی ها توصیه هایی هم داشتند و بر سر گروهی دیگر دست هم می کشیدند.
رهبر فرزانه انقلاب همچنین در آن سفر با برکت از بخش های مختلف موزه دفاع مقدس کرمان دیدن کردند.
ورود فرماندهی کل قوا به موزه دفاع مقدس استان کرمان
بازدید امام خامنه ای از موزه دفاع مقدس
گفته ها و ناگفته ها در این باره زیاد است یکی از صحنه های زیبای سفر امام خامنه ای به استان کرمان دیدار با مردم داغدیده و مصیبت زده شهرستان بم بود؛ ایشان در بدو ورود به این شهرستان در گلزار شهدا و بر مزار جانباختگان حادثه دلخراش زلزله 5 دی 82 حضور یافتند.
امام خامنه ای در حلقه شور و شعف چشمانی اشکبار و دله ایی داغدار از بازماندگان زلزله بم
پایان پیام/
نظر شما