واشنگتن از در دوستی با دولت جدید روسیه وارد شد

به گزارش خبرگزاری شبستان، گزینش ولادیمیر پوتین در دولت جدید روسیه معنای مشخصی برای آمریکا دارد.

کاخ سفید برخلاف نمی تواند روی دوستی روسیه حساب کند و حضور پوتین به معنای پایان چراغ سبزهایی است که گاهی برخی دولت های روسیه به آمریکا نشان می دادند.

از همین رو با وجود سکوت و نارضایتی واشنگتن نسبت به روی کار آمدن پوتین در دولت روسیه، اوباما ترجیح داد برای شروع این جدایی را با پیام تبریک دیرهنگام و تمایل به توسعه رابطه پایان دهد.

ولادیمیر پوتین به کرملین بازمی گردد و آنچه که بیش از پیش پرداختن به این موضوع را قابل اهمیت می کند، سیاست خارجی دولت روسیه در دوران ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین است.

مجله آلمانی "اشپیگل" در مطلبی با اشاره به راهیابی مجدد ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور آتی روسیه به کرملین با استناد به نظر کارشناسان مسائل سیاسی روسیه و با نیم نگاهی به سیاست خارجی دیمیتری مدودف، به مقایسه سیاست خارجه دولت روسیه در دوران مدودف و پوتین پرداخته و آورده است: «بین کارشناسان مسائل سیاست خارجی روسیه این توافق نظر وجود دارد که سیاست خارجی روسیه در دوران پوتین به گونه ای پیش خواهد رفت که اروپا از آن منتفع شده و در تقابل با این مساله این سیاستگذاری باعث ایجاد فاصله بین روسیه و آمریکا می شود.

به طور کلی، می توان گفت که روسیه در دوران مدودف از استقلال و اعتماد به نفس کمتری در مقایسه با روسیه پوتین برخوردار خواهد بود; سیاست مدودف نیز با تغییراتی اندک تنها در برخی موارد جزئی و سبک کاری از دولت های قبلی متفاوت شده است; این در حالی است که پوتین در مقایسه با مدودف بیش از پیش به این مساله واقف است و اعتقاد دارد که روسیه بایستی نقش جهانی قوی تری حتی در حوزه خاورمیانه ایفا کند; این در شرایطی است که مدودف در تقابل با این رویکرد پوتین بیشتر به دنبال تمرکز روسیه بر منافع منطقه ای اش بود.

علاوه براین مواجهه پوتین با آمریکا حول محور بی اعتمادی وی به آمریکا می چرخد که این مساله بیش از پیش با تجارب منفی دوطرف در دوران روسای جمهور مختلف آمریکا و تجربه های منفی پوتین در دوران جورج بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا توجیه پذیر است.

از دیدگاه پوتین، روسیه اقدامات متعددی برای نزدیکی با آمریکا انجام داد، اقدامات پس از 11 سپتامبر در مبارزه با تروریسم، بستن پروژه های نظامی کوبا و ویتنام برخی از این اقدامات است در چنین شرایطی پوتین معتقد است که روسیه با عکس العمل های درخور و مشابهی از سوی مقامات آمریکا روبه رو نشده است و حتی با افزودن بر تاثیرگذاری و حوزه نفوذ خود در منطقه کشورهای شوروی سابق از انقلاب های کشورهای همسایه روسیه حمایت کرده است.

گسترش برنامه های نظامی و سیستم دفاع ضدموشکی ناتو به سمت خاورمیانه و استقرار آن در خاک اروپا نیز با تاثیرات جدی و عمیقی در پوتین همراه بوده است; به گونه ای که پوتین معتقد است آمریکا کشوری نیست که بتوان با آن همکاری های موثری داشت، رابطه روسیه پوتین با آمریکا در دوران اوباما نیز مطمئنا از سطح نزدیکی و صمیمیت چشمگیر بهره مند نخواهد بود.

به گزارش مردم سالاری، البته امر مسلم آن است که سطح روابط پوتین و اوباما در دولت جدید روسیه مساله ای است که بیشتر به اوباما بستگی دارد، برای پوتین این مساله فاقد اهمیت استراتژیک است که چه کسی قدرت را در واشنگتن در دست دارد، چرا که وی در سیاست خارجی دموکرات ها و جمهوری خواهان تفاوت های چندانی نمی بیند.

درخصوص سیاست خارجی روسیه در آسیا و اروپا نیز باید گفت که پوتین معتقد نیست که روسیه باید میان اروپا، چین و به طور کلی آسیا یک طرف را انتخاب کند، پوتین بیشتر روسیه را به عنوان عضو رابط بین شرق و غرب می بیند، در حالی که وی به دنبال توسعه هرچه بیشتر و سریع تر با آسیا است.

اما به طور همزمان برای نزدیکی روسیه با اتحادیه اروپا به عنوان مهم ترین متحد تجاری روسیه نیز تلاش می کند; با این حال پوتین با هر نوع همکاری که روسیه را موظف ، متعهد و ملزم به تعهد کند، مخالف است.
علاوه بر این با آنکه پوتین از سوی اروپا نیز شاهد تجربیات تلخی بوده است; اما همچنان به همکاری سازنده با اروپا بسیار علاقه مند است; وی همچنان تلاش می کند که با سبک کاری خود به اروپا نزدیک شود.

آنچه که یکی از موارد کلیدی عملکرد پوتین برای همکاری با دیگر کشورها و از اصول آن محسوب می شود، وجود متحدانی اقتصادی و به هم پیوستگی بین سازمان های مختلف است; به عبارت دیگر مبادلات اقتصادی با این شعار: شما تکنولوژی و فن آوری دارید و ما مواد خام.

پوتین همچنین معتقد است که دنیا پیرامون روسیه بسیار خطرناک است چرا که پیرامون روسیه را جنگ و بی ثباتی در مناطق مختلف جهان در برگرفته است مقاله پوتین که قبل از انتخابات این کشور نوشته شد و در آن نسبت به علاقه ذاتی برخی کشورها برای تهاجم به دیگر کشورها و پیامدهای جدی آن هشدار داده شده، گواه این مساله است.

با توجه به وجود تهدیدات جهانی، روسیه اصلی ترین وظیفه خود را در این می بیند که از امنیت کشورش حفاظت کرده و اجازه ندهد که کشورش به بی ثباتی کشیده شود، نه فقط با تهدیداتی از خارج روسیه که حتی با تهدیدات داخلی.

هراس پوتین در خصوص تهدیدات نرم را نیز می توان تا حدی مبالغه آمیز دانست; در روسیه بسیاری از نهادهای مدنی وجود دارند که به فاکتورهای مهم و تاثیرگذار در زندگی سیاسی روسیه تبدیل شده اند، اما با وجود علاقه بسیار روسیه برای همکاری نزدیک با اروپا باید گفت که 20 سال بعد از پایان دوران شوروی سابق همکاری و نزدیکی موثری بین اروپا و روسیه روی نداده است.

البته این در شرایطی است که علی رغم آنکه اروپا در قرن 19 بیشتر به عنوان الگو و مدلی برای جهان محسوب می شد; اما اکنون وضعیت به گونه دیگری است و توجهات بیشتر به آسیا معطوف شده است.