خبرگزاری شبستان: برای کار خیر سر از پا نمی شناخت و فقط خدا خدا می کرد که عمرش کفاف کار خیر دهد، نظرش را بدهد، قطعه زمینی از دوران جوانی به یادگار داشت و حالا برخلاف دیگر اندوخنه های زندگیش قیمت دارتر شده بود. اضطراب خاصی داشت و بر گفتن ذکر "خدایا در این راه شرمنده ام نکن" مداومت می کرد.
هر روز به این در و آن در می زد تا بتواند یک سرپناه مناسب برای خانواده ای 4 نفره پیدا کند. از شمال و جنوب تهران همه جا را زیر پا گذاشته بود، با خودش زمزمه می کرد اگر این سر پناه مهیا شود نه تنها این خانواده، بلکه دو پسر این خانواده هم سر و سامان گرفته و راه ازدواجشان هموار می شود. به یک هفته نکشید یادگار جوانی را فروخت تا یادگاری جاودان و گوهر بار از خود به جا گذارد.
محصل که بودیم برای تعطیلی مدرسه به تقویم نگاه می کردیم تا یک برنامه ریزی کامل برای تفریح و دیدن برنامه های تلویزیون و داشته باشیم، اما حالا از آن سال ها خیلی گذشته؛ آخرین بار یادم نیست کی تقویم را ورق زدم تا برنامه ریزی تفریحی برای خود انجام دهم. احساسم این است که سکونی بر زندگی ام حاکم و تقویم سال 90 هم در سکوت متمادی سال های قبل به آخرین صفحات نزدیک شده و برای رسیدن به آخرین روز سال لحظه شماری می کند، درست یک صفحه به آخر مانده تقویم هر سال به نام احسان و نیکوکاری ثبت شده تا از جهتی یادمان باشد که همنوعان روی ما حساب باز کردند و قبل از همه خدا وسایل کار خیر را برای ما فراهم کرده تا بندگان خود را امتحان کند که آیا از نعمتی که در اختیار آنهاست دیگران نیز سهمی دارند یا نه؟
با مرور تاریخ در می یابیم احسان و نیکوکاری از گذشته های خیلی دور در فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده از "آیت الله میرزا ابراهیم شهید" واقف 50 درصد از موقفات خوی، تا "حاج محمد تقی اتفاق" موسس مدرسه علمیه نجف(جامعه النجف)، بیمارستان جاوید و مسجد امام زاده زید بازار تهران.
از" پوریای ولی" و جشن گلریزانش تا زنده یاد "جهان پهلوان تختی" که برای جمع آوری کمک برای زلزله زدگان بویین زهرا تلاش کرد؛ این روند همچنان ادامه یافت تا روزگار امروز، زنده یاد "محمد نمازی" برای وقف بیمارستان و مسجد و مدرسه در شیراز و زنده یاد "علی اکبر بجستانی" و "حسن علی پور" با ساخت 72 مدرسه به نام 72 تن که تمام دارایی خود را از آلمان به ایران منتقل کرد و "حاج اکبر ابراهیمی" با ساخت 82 پروژه آموزشی و احداث 15 پروژه عمرانی و همچنین زتده یاد "غلامرضا مردانی آذری" که با بیش از 30میلیارد تومان هزینه در پروژه های آموزشی همه راه احسان را به ما نشان دادند.
نامگذاری احسان و نیکوکاری در 14 اسفند فقط برای اختصاص یک روز برای دستگیری از نیازمندان نیست، بلکه برای بازگشتن به کارنامه عمل یک سال پشت سر است، تا با یک نیم نگاه دریابیم که چقدر توانستیم در طی یک سال برای رفع نیاز مالی و عاطفی و هزار و یک کاری که می شد در حق هر نیازمندی انجام دهیم نمره عالی به ثبت رساندیم، مبادا کارنامه عمل یک سال، خالی از هر خیر و نیکی باشد؟ اسفند ماه آخرین فرصت است و روز احسان و نیکوکاری یادآور زنگ پایان یک سال و ذکر این سوال که «هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ».
پایان پیام/
نظر شما