خبرگزاری شبستان: سالیان سال از زمانی که مظفرالدین شاه قاجار اتومبیل را از کشور بلژیک به ایران و البته شهر تهران وارد کرد؛ می گذرد، دورانی که خیابان های پایتخت شاهد تردد کالسکه ها و اسب ها و آمد وشد مسافران دلیجان ها بود. زمانی که مؤلفه ای با عنوان نقشه کشی مدرن شهری در کشور به درستی تعریف نشده و در نتیجه خیابان ها از استاندارد عبور و مرورو برخوردار نبودند؛ شاید در آن روزها کسی تصور نمی کرد تعداد وسائط نقلیه در شهر تهران و البته جمعیت تا به حدی که امروز شاهدش هستیم، افزایش یابد.
جمعیت دو میلیونی تهران زمان قاجار، امروز به حدی رشد کرده است که حساب جمعیت روزانه آن به اندازه نصف جمعیت کل کشور ایران درسال های ورود نخستین اتومبیل به ایران شده است و این امر سبب شد تا مسئولان مجبور شوند، برای تردد امن و راحت شهروندان از تدابیر مختلفی ازجمله پل های معلق در هوا، یا همان پل های عابر پیاه بهره ببرند، اما این اتفاق افتاد.
امروز اگر نگوییم در همه خیابان های بزرگ پایتخت پل عابر پیاده جهت عبور شهروندان وجود دارد، می توان، گفت که اکثر قریب به اتفاق بزگراه ها و خیابان های اصلی و پرتردد از این وسیله عمومی برخوردارند، وسیله ای که فلسفه وجودی اش تأمین جان شهروندان در عبور از بزرگراه هایی است که امکان تردد زمینی در آنها نیست، با این وصف همچنان هستند افرادی که از پل عابر پیاده استفاده نمی کنند و علت آن را شاید باید در موضوعی به جز فرهنگ استفاده از امکانات شهری جست و جو کرد!
معلولان جامعه، قشر آسیب پذیری که امکان استفاده از (هرنوع) پل عابر پیاده را ندارند
همان طور که اشاره شد، علت عدم استفاده از پل های عابر پیاده را گاهی باید در عواملی به جز جانیفتادن فرهنگ استفاده از امکانات شهری جست وجو کرد، به این معنا که بسیاری از پل های عابر پیاده نصب شده در سطح شهر تهران از استاندارد ویژه معلولان برخوردار نیستند، به این صورت که اولا اکثر این پل ها شکل و شمایلی سنتی دارند به این معنا که در معدودی از پل های عابر پیاده می توان، ردی از تکنولوژی یا همان پله های برقی را یافت و تقریبا بخش اعظمی از این پل ها، پله های بی شماری دارند که فرد درصورت عدم معلولیت می تواند آن ها را به سلامت گذرانده به آن سوی خیابان برود.
مسئله بعدی آن است که پل هایی هم که روی آن ها پله برقی تعبیه شده است، خود دچار مشکلی مضاعف هستند. به این معنا که پله های برقی برای افراد سالم طراحی شده است و پله های برقی ویژه افرادی که ویلچرسوار هستند، وجود ندارد و این درحالی است که بسیاری از کشورها این مهم را در ساختن این وسیله عمومی شهری رعایت کرده اند اما ظاهرا این تکنولوژی وارداتی تنها در مرحله نخست یعنی همان پل های ساده در سطح شهرهای کشور و به ویژه کلان شهر تهران، نمود دارد.
پل های عابر پیاده، به عنوان گذرگاهی برای عبور از دوسوی خیابان های کلان شهر شلوغی مانند تهران، عاملی است جهت حفظ جان شهروندان که به لحاظ کمی تعداد قابل توجهی از آن ها در سطح شهر وجود دارد اما به نظر می رسد، هدف اساسی نصب این پل ها محقق نشده است و علت آن را شاید باید در برخی موارد مذکور دنبال کرد. قطعا هنگامی که در ساخت این پل ها همه اقشار جامعه مد نظر نبوده اند؛ نمی توان انتظار استفاده عموم شهروندان را داشت.
سالخوردگان جامعه، افرادی که برای عبور از خیابان به پل های عابر پیاده نیاز دارند
علاوه بر معلولان، افراد سالخوره اجتماع چند میلیونی تهران، کم نیستند و باید در نظر گرفت این قشر علاوه بر سالخوردگی هرکدام ممکن است بیماری مختلفی را نیز داشته باشند، ازجمله تنگی تنفس و اگر موضوع پل های عابر پیاده را عمیقا پرداخت و بررسی کنیم، خواهیم دید، هدف تامین جان شهروندان در رابطه با استفاده از این پل ها، در رابطه با سالخوردگان نتیجه عکس دارد، چرا که شخص سالمندی که دارای بیماری تنفسی باشد، کافی است یک ردیف از پله های این پل ها را بپیماید و بعد از آن مشاهده حال وی، خود داستانی دگر دارد، این مسئله درست مانند برخی ایستگاه های متروی تهران است که در آن پله برقی وجود ندارد و بسیار شاهد بوده ایم که تعدادی از سالمندان و مریض احوالان تعداد بی شمار پله های موجود در ایستگاه ها را نظاره کرده و اندیشیده اند که چه طور باید با توجه به شرایط خاص از آن ها بالا یا پایین بروند.
تبلیغات گسترده ویژه کودکان و دانش آموزان
درحالی که بخش اعظم پل های عابرپیاده، این مشکلات را دارا هستند، با این وجود نمی توان کارایی این پل ها را برای اقشار دیگر جامعه، ازجمله دانش آموزان و جوانان کتمان کرد. در سال های اخیر رسانه ملی استفاده از کمربند ایمنی را در قالب انیمیشن های جذاب و آموزنده در سطح جامعه نهادینه کرده است، این مهم وقتی نمود بیشتر پیدا می کند که کودکان نیز به سمت این تبلیغات جذب می شوند، چرا که اینگونه برنامه های آموزشی در قالبی جذاب و کودکانه به آموزش تردد شهری می پردازد، بنابراین می توان اینگونه نتیجه گرفت که نقش تبلبغات در استفاده مردم از وسایل و امکانات عمومی شهری مانند پل های عابر پیاده، اساسی است، پس لزوم توجه و افزایش برنامه هایی این چنینی در پیشبرد فرهنگ سازی استفاده از این پل ها احساس می شود.
لزوم برنامه ریزی اساسی در ایجاد فضای شهری مطابق با پیشرفت های روز
این موضوع غیرقابل کتمان است که تاکنون شهرداری تهران، در راستای رفاه شهروندان اقدامات نوینی را انجام داده است و حتی در رابطه با پل های عابر پیاده نیز شاهد هستیم که تعداد اندکی از این پل ها، برخی استانداردهای جهانی را دارا هستند، اما انتظار می رود، مسئولان، در راستای موارد یاد شده، توجه بیشتری را به کار بسته و آموزش در حوزه استفاده از امکانات عمومی شهری مانند پل های عابر پیاده را به همه اقشار به ویژه کودکان و دانش آموزان از طریق رسانه های جمعی بیاموزند.
پایان پیام/
نظر شما