به گزارش خبرگزاری شبستان، اخیراً رهبر معظم انقلاب در بیانات مشفقانه، دقیق و حکیمانه‌ی خود از لزوم نقش‌آفرینی و محوریت «ادب» در گفت‌وگوها و سخنرانی‌ها گفتند و تأکید کردند که متأسفانه امروز با گسترش فضای مجازی به‌تدریج این ادب اسلامی، کم‌رنگ می‌شود و نیز فرمودند که لازم است بدزبانی، بد‌گویی و مانند اینها از جامعه جمع شود.
تردیدی نیست که این کلام ناب را باید همه‌ی مردم جامعه و مخصوصاً صاحبان تریبون در دستور کار قرار دهند و رعایت کنند چون رواج بی‌ادبی و بددهانی، علاوه بر ایجاد تفرقه و دشمنی بین افراد جامعه، سبب می‌شود حرف حق و صحیح، گم و پنهان شود و جایگاه خود را از دست بدهد و علاوه بر تعلیم بدرفتاری و بدزبانی به آحاد اجتماع، فرصت و زمینه‌ای برای رشد اندیشه‌ها و اقناع افکار عمومی به وجود نیاید.
با این همه، عده‌ای سعی کردند تا نسبت به این رویکرد صحیح، برخورد گزینشی را در پیش بگیرند و آن را به چشم فرصتی برای تسویه‌حساب شخصی و جناحی نگاه کنند و به این بهانه شروع به کوبیدن امامان جمعه، صدا و سیما و ... کردند! این که این اصناف و نهادهای مزبور هم باید نسبت به رعایت ادب اسلامی در گفتار خود، ملتزم و متعهد باشند، هیچ تردیدی نیست ولی سخن بر سر این است که چرا نسبت به بددهانی و بی‌ادبی صورت گرفته از سوی هم فکران خود که چه بسا سخنانی به مراتب بدتر را بر زبان جاری می‌کنند چنین حساسیتی ندارند و لزومی برای تذکر، احساس نمی‌کنند؟! آیا صحیح است که ملاحظات سیاسی و حزبی سبب شود تا از بی‌نزاکتی افراد با گرایش سیاسی مشترک، چشم‌پوشی شود و در برابر سخنان خارج از ادب آنان، واکنشی نشان داده نشود؟
ورود به وادی ذکر مصادیق، مجال طولانی و زیادی می‌طلبد اما فقط از باب نمونه، برخی موارد را یادآوری می‌کنیم. ما یادمان نرفته که فرد منتخب همین افراد مخالفان خود را «کم عقل» نامید ولی صدایی از مدعیان ادب و نزاکت درنیامد! مدعیانی که اکنون به برخی افراد حمله و آنان را سفارش به رعایت ادب در کلام می‌کنند چرا نسبت به این بدزبانی‌ها که هیچ جای توجیه ندارند ساکت بوده و هستند؟
همچنین فراموش نکرده‌ایم که در برابر ادبیات منقلی بکار رفته از سوی دولت‌مردان در سال 95، مدعیان ادب و احترام، سکوت -و در واقع، تأیید- کردند ولی زمانی که فردی در سیما حرف از منقل زد -که البته کار درستی نبود- شروع به آه و ناله کردند و از ذبح اخلاق، سخن‌ها به میان آوردند!
این معیار دوگانه و برخورد گزینشی است که اجازه نمی‌دهد باور کنیم این جماعت در «ابراز ناراحتی از بی‌ادبی» صداقت دارند و از روی خیرخواهی حرف می‌زنند. مصادیق این دوگانگی هم زیاد است و فقط محدود به اظهارات خلاف ادب از سوی حسن روحانی نمی‌شود، مثلاً آن روزی که آقای علی مطهری در صحن علنی مجلس از الفاظ بسیار سخیف و رکیک استفاده کرد، همین مدعیانی که اکنون در مقام نصیحت هستند، لب فروبستند و ترجیح دادند آن صحنه‌ی زننده و زشت -که مستقیم در حال پخش بود- را نادیده بگیرند!
این مواضع دوگانه، حکایت از آن دارد که این طیف مدعی، نسبت به کلام حق رهبر معظم انقلاب، نگاه ابزاری و گزینشی دارد و تصور می‌کند با پوشش و ژست حمایت از این کلام، می‌تواند به اهداف پنهان خود دست یابد!
دوباره تأکید می‌شود که همه‌ی افراد و شخصیت‌ها باید نسبت به رعایت ادب در گفتار و رفتار خود، اهتمام داشته باشند و در این میان، هیچ استثنایی وجود ندارد ولی سوءاستفاده و در پیش گرفتن ملاک و معیار دوگانه در انتقاد از عدم رعایت ادب را نمی‌توان کار صواب و درستی دانست که دارای آثار خوبی باشد، بلکه خود این برخورد گزینشی، از مصادیق خارج‌شدن از مسیر ادب و نزاکت است که مورد انتقاد رهبر معظم انقلاب قرار گرفته است، بر همین اساس باید به افرادی که چنین معیار دوگانه‌ای را در پیش گرفته‌اند گفت که این ژستی که در ابراز مخالفت با بدزبانی و بی‌ادبی می‌گیرید، اصلا به شما نمی‌آید!
نویسنده: رضا رستمی
نظر شما